ശ്രീമദ് ഭാഗവതം - ദശമസ്കന്ധം - അദ്ധ്യായം - 30
കൃഷ്ണനെ തിരയുന്ന ഗോപിമാർ
ഗോപിമാർ പറഞ്ഞു: ഹേ അരയാൽ മരമേ!, പ്ലാക്ഷമേ!, പേരാൽ മരമേ!, നിങ്ങൾ കൃഷ്ണനെ കണ്ടോ? നന്ദമഹാരാജന്റെ പുത്രൻ തന്റെ സ്നേഹപൂർണ്ണമായ പുഞ്ചിരികൊണ്ടും നോട്ടംകൊണ്ടും ഞങ്ങളുടെ മനസ്സ് കവർന്ന് എവിടെയോ പോയിരിക്കുകയാണ്. ഹേ കുരബകമേ!, അശോകമേ!, നാഗമേ!, പുന്നാഗമേ!, ചെമ്പകമേ!, ആരിലെയും അഹങ്കാരം ശമിപ്പിക്കുന്ന ആ കൃഷ്ണൻ ഈ വഴി കടന്നുപോയോ? ഏറ്റം കരുണയുള്ള ഹേ തുളസി!, നിനക്ക് ഗോവിന്ദന്റെ പാദങ്ങൾ പ്രിയപ്പെട്ടതാണല്ലോ, അച്യുതൻ നിന്നെ ധരിച്ചുകൊണ്ട്, തേനീച്ചക്കൂട്ടങ്ങളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട് ഈ വഴി നടന്നുപോകുന്നത് നീ കണ്ടോ? ഹേ മാലതീ!, മല്ലികേ!, ജാതീ!, യൂഥികേ!, മാധവൻ തന്റെ കരസ്പർശത്താൽ നിങ്ങൾക്ക് സന്തോഷം നൽകിക്കൊണ്ട് ഇതിലേ കടന്നുപോയിരുന്നോ? ഹേ ചൂതമേ!, പ്രിയാലമേ!, പനസമേ!, ആസനമേ!, കോവിദാരമേ!, ജംബൂ!, അർക്ക!, ബിൽവ!, ബകുളമേ!, ആമ്രവൃക്ഷങ്ങളേ!, കടമ്പമേ!, നീപമേ!, യമുനാതീരത്ത് വസിക്കുന്നവരും മറ്റുള്ളവരുടെ ക്ഷേമത്തിനായി സ്വന്തം ജീവിതം സമർപ്പിച്ചവരുമായ സസ്യലതാദികളേ!, ഞങ്ങൾ ഗോപിമാർക്ക് ബുദ്ധിഭ്രമം സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു, കൃഷ്ണൻ എവിടെപ്പോയെന്ന് ദയവായി ഞങ്ങളോട് പറയൂ.
ഹേ ഭൂമിമാതാവേ!, കേശവന്റെ താമരപ്പാടങ്ങളുടെ സ്പർശനം ലഭിക്കാൻ നീ എന്ത് തപസ്സാണ് ചെയ്തത്? ആ സന്തോഷം കാരണമാണല്ലോ നിന്റെ രോമകൂപങ്ങൾ (പുല്ലുകൾ) സന്തോഷത്താൽ എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കുന്നത്. ഈ അവസ്ഥയിൽ നീ അതീവ സുന്ദരിയായി കാണപ്പെടുന്നു. ഭഗവാന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ അവതാരത്തിലാണോ നിനക്ക് ഈ ആനന്ദം ലഭിച്ചത്, അതോ പണ്ട് വാമനദേവനായി ആ പങ്കജപാദങ്ങളാൽ നിന്നെ സ്പർശിച്ചപ്പോഴാണോ?, അതോ വരാഹദേവനായി നിന്നെ പുണർന്നപ്പോഴോ? ഹേ സുഹൃത്തേ! (പെൺമാൻ), നിന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് ആനന്ദം നൽകിക്കൊണ്ട് അച്യുതൻ തന്റെ പ്രിയതമയോടൊപ്പം ഇവിടെ വന്നിരുന്നോ? അവിടുത്തെ വനമാലയിലെ കുന്ദപുഷ്പങ്ങളുടെ സുഗന്ധം ഇതാ ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നു. തന്റെ കാമുകിയെ പുണർന്നപ്പോൾ അവളുടെ മാറിലെ കുങ്കുമം ആ മാലയിൽ പറ്റിയിട്ടുണ്ടാകണം. ഹേ വൃക്ഷങ്ങളെ, നിങ്ങൾ വണങ്ങിനിൽക്കുന്നത് ഞങ്ങൾ കാണുന്നു. തുളസീമഞ്ജരികൾ അണിഞ്ഞ മാലയുമായി ബലരാമന്റെ അനുജൻ ഇതുവഴി നടന്നപ്പോൾ, തന്റെ സ്നേഹനിർഭരമായ നോട്ടം കൊണ്ട് നിങ്ങളുടെ വന്ദനം അവിടുന്ന് സ്വീകരിച്ചിരുന്നോ? അവിടുന്ന് തന്റെ ഒരു കൈ പ്രിയതമയുടെ തോളിൽ വെച്ചും മറുകയ്യിൽ ഒരു താമരപ്പൂ പിടിച്ചുമായിരിക്കണം നടന്നിട്ടുണ്ടാവുക. സഖിമാരേ!, നമുക്ക് ഈ ലതകളോട് കൃഷ്ണനെക്കുറിച്ച് ചോദിക്കാം. തങ്ങളുടെ ഭർത്താവായ ഈ മരത്തെ അവ കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരിക്കുകയാണെങ്കിലും, കൃഷ്ണന്റെ നഖങ്ങൾ അവയെ സ്പർശിച്ചിട്ടുണ്ടാകണം. അതുകൊണ്ടല്ലേ ആനന്ദത്താൽ അവയിൽ തളിരുകൾ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത്.
രാജൻ!, ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, കൃഷ്ണനെ തിരഞ്ഞ് തളർന്ന ഗോപിമാർ, അവിടുത്തെ ചിന്തകളിൽ പൂർണ്ണമായും മുഴുകി അവിടുത്തെ ലീലകൾ അഭിനയിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരു ഗോപിക പൂതനയായി അഭിനയിച്ചു, മറ്റൊരാൾ ബാലകൃഷ്ണനായി അവളുടെ മുല കുടിക്കുന്നതായി ഭാവിക്കുന്നു. വേറൊരു ഗോപിക കുഞ്ഞു കൃഷ്ണനെപ്പോലെ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ശകടസുരനായി അഭിനയിക്കുന്ന മറ്റൊരു ഗോപിയെ തൊഴിച്ചു. ഒരു ഗോപിക തൃണാവർത്തനായി ഉണ്ണികൃഷ്ണനായി അഭിനയിക്കുകയായിരുന്നു മറ്റൊരാളെ എടുത്തു കൊണ്ടുപോയി. മറ്റൊരു ഗോപികയാകട്ടെ കാൽത്തളകൾ കിലുക്കിക്കൊണ്ട് മുട്ടിലിഴഞ്ഞു നടന്നു. രണ്ട് ഗോപികമാർ രാമനായും കൃഷ്ണനായും അഭിനയിച്ചു, മറ്റുള്ളവർ ഗോപബാലന്മാരായി. ഒരു ഗോപിക വത്സാസുരനെ വധിക്കുന്നതായും മറ്റൊരു ഗോപിക ബകാസുരവധം നടത്തുന്നതായും അഭിനയിച്ചു. ദൂരേക്ക് മേയാൻ പോയ പശുക്കളെ കൃഷ്ണൻ വിളിക്കുന്നതും, ഓടക്കുഴൽ ഊതുന്നതും, ലീലകളിൽ ഏർപ്പെടുന്നതും ഒരു ഗോപി കൃത്യമായി അനുകരിച്ചപ്പോൾ, മറ്റുള്ളവർ "നന്നായിരിക്കുന്നു! നന്നായിരിക്കുന്നു!" എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പ്രശംസിച്ചു. മറ്റൊരു ഗോപിക, മനസ്സ് കൃഷ്ണനിൽ ഉറപ്പിച്ച്, തന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ തോളിൽ കൈവെച്ച് നടന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, "ഞാനാണ് കൃഷ്ണൻ! എന്റെ നടത്തം എത്ര മനോഹരമാണെന്ന് നോക്കൂ!"... "കാറ്റിനെയും മഴയെയും പേടിക്കണ്ട, ഞാൻ നിങ്ങളെ രക്ഷിക്കാം," എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് മറ്റൊരു ഗോപിക തന്റെ മേൽവസ്ത്രം ഗോവർദ്ധനോദ്ധാരണം എന്നതുപോലെ തലയ്ക്ക് മുകളിൽ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു.
ശുകദേവൻ വീണ്ടും തുടർന്നു: ഹേ രാജാവേ!, ഒരു ഗോപികായാകട്ടെ, മറ്റൊരുവളുടെ തോളിൽ കയറി അവളുടെ തലയിൽ പാദം വെച്ച് പറഞ്ഞു, "ദുഷ്ട സർപ്പമേ, ഇവിടുന്ന് പോകൂ! ദുഷ്ടനിഗ്രഹത്തിനായിട്ടാണ് ഞാൻ ഈ ലോകത്തിൽ ജനിച്ചതെന്ന് നീ അറിയണം."
അപ്പോൾ മറ്റൊരു ഗോപി പറഞ്ഞു: പ്രിയ ഗോപബാലന്മാരേ!, ഈ കാട്ടുതീ നോക്കൂ! വേഗം കണ്ണുകൾ അടയ്ക്കൂ, ഞാൻ നിങ്ങളെ എളുപ്പത്തിൽ രക്ഷിക്കാം. ഒരു ഗോപിക തന്റെ മെലിഞ്ഞ ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ പൂമാല കൊണ്ട് കെട്ടിയിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, "വെണ്ണപ്പാത്രം ഉടച്ച് വെണ്ണ മോഷ്ടിച്ച ഈ കുട്ടിയെ ഞാൻ ഇപ്പോൾ കെട്ടിയിടും." അപ്പോൾ രണ്ടാമത്തെ ഗോപി പേടിച്ചതായി ഭാവിക്കുകയും മുഖവും മനോഹരമായ കണ്ണുകളും മറയ്ക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇങ്ങനെ ഗോപികമാർ കൃഷ്ണലീലകൾ അനുകരിക്കുകയും വൃന്ദാവനത്തിലെ വള്ളികളോടും മരങ്ങളോടും പരമാത്മാവായ കൃഷ്ണൻ എവിടെയാണെന്ന് ചോദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ, വനത്തിന്റെ ഒരു കോണിൽ അവിടുത്തെ കാൽപ്പാടുകൾ അവർ കണ്ടു.
ഗോപിമാർ പറഞ്ഞു: കൊടി, താമര, വജ്രം, അങ്കുശം, യവം തുടങ്ങിയ അടയാളങ്ങൾ ഈ കാൽപ്പാടുകളിലുണ്ട്. ഇത് നന്ദമഹാരാജന്റെ പുത്രനായ ആ മഹാത്മാവിന്റേതാണെന്ന് വ്യക്തമാണ്. ആ കാൽപ്പാടുകൾ പിന്തുടർന്ന് അവർ നടന്നു. എന്നാൽ അവിടുത്തെ കാൽപ്പാടുകൾക്കൊപ്പം അവന്റെ പ്രിയതമയുടേതെന്ന് തോന്നിക്കുന്ന മറ്റൊരു കാൽപാടുകൾ കൂടിച്ചേർന്നു കിടക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ആ ഗോപികമാർ വ്യാകുലതയോടെ ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞു.
ഗോപിമാർ പറഞ്ഞു: നന്ദപുത്രനോടൊപ്പം നടന്ന ഏതോ ഗോപിയുടെ കാൽപ്പാടുകളാണിത്. ആന തന്റെ തുമ്പിക്കൈ പിടിയാനയുടെ തോളിൽ വെക്കുന്നതുപോലെ ഭഗവാൻ തന്റെ കൈ അവളുടെ തോളിൽ വെച്ചിട്ടുണ്ടാകണം. തീർച്ചയായും ഈ ഗോപി സർവ്വശക്തനായ ഗോവിന്ദനെ പൂർണ്ണമായി ആരാധിച്ചിട്ടുണ്ടാകണം. അതുകൊണ്ടല്ലേ അവിടുന്ന് നമ്മളെയെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് അവളെ മാത്രം ഒരു ഏകാന്ത സ്ഥലത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയത്. സുഹൃത്തുക്കളെ! ഗോവിന്ദന്റെ പാദധൂളി അത്രത്തോളം വിശുദ്ധമാണ്. ബ്രഹ്മാവും ശിവനും രമാദേവിയും പോലും പാപഫലങ്ങൾ നീങ്ങാൻ ആ ധൂളി ശിരസ്സിലേറ്റുന്നു. ഈ ഗോപികയുടെ കാൽപ്പാടുകൾ നമ്മെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്നു. മറ്റെല്ലാ ഗോപികമാരെക്കാളും വിശേഷപ്പെട്ട അവളെ മാത്രം ഭഗവാൻ ഏകാന്തതയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി കൃഷ്ണന്റെ സാമീപ്യം അനുഭവിക്കാൻ അവസരം നൽകി. നോക്കൂ, അവളുടെ കാൽപ്പാടുകൾ ഇവിടെ കാണാനില്ല! പുല്ലും മുളകളും അവളുടെ മൃദുവായ പാദങ്ങളിൽ തട്ടാതിരിക്കാൻ കാമുകൻ അവളെ എടുത്തുയർത്തിയിട്ടുണ്ടാകണം.
പ്രിയ ഗോപിമാരേ!, ശ്രദ്ധിച്ചുനോക്കൂ, ഇവിടെ കൃഷ്ണന്റെ കാൽപ്പാടുകൾ മണ്ണിൽ കൂടുതൽ ആഴ്ന്നു കിടക്കുന്നു. തന്റെ പ്രിയതമയെ ചുമന്നതുകൊണ്ട് ഉണ്ടായ ഭാരമായിരിക്കണം ഇതിന് കാരണം. പിന്നെ ഇവിടെ ബുദ്ധിമാനായ ആ ബാലൻ പൂക്കൾ പറിക്കാനായി അവളെ താഴെ ഇറക്കിയിട്ടുണ്ടാവാം. നോക്കൂ, തന്റെ പ്രിയതമയ്ക്കായി കൃഷ്ണൻ പൂക്കൾ ശേഖരിച്ച സ്ഥലം ഇതാണ്. ഇവിടെ അവിടുത്തെ മുൻപാദഭാഗത്തിന്റെ അടയാളം മാത്രമേയുള്ളൂ, കാരണം ഉയരത്തിലുള്ള പൂക്കൾ പറിക്കാൻ അവിടുന്ന് വിരലൂന്നി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. തീർച്ചയായും കൃഷ്ണൻ തന്റെ പ്രിയതമയുടെ മുടി ചീകിയൊതുക്കാൻ ഇവിടെ ഇരുന്നിട്ടുണ്ട്. താൻ ശേഖരിച്ച പൂക്കൾ കൊണ്ട് ആ ബാലൻ അവൾക്ക് ഒരു കിരീടം നിർമ്മിച്ചു നൽകിയിട്ടുണ്ടാകണം.
ശുകദേവൻ തുടർന്നു: ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണൻ ആ ഗോപിയോടൊപ്പം ആനന്ദിച്ചു, എങ്കിലും അവിടുന്ന് തന്നിൽത്തന്നെ സംതൃപ്തനും പൂർണ്ണനുമാണ്. സാധാരണക്കാരായ കാമുകീകാമുകന്മാരുടെ ദയനീയാവസ്ഥ കാണിച്ചുകൊടുക്കാനാണ് അവിടുന്ന് ഇങ്ങനെ പ്രവർത്തിച്ചത്. മനസ്സ് കലങ്ങിയ ഗോപികമാർ ചുറ്റും നടക്കുമ്പോൾ കൃഷ്ണന്റെ ലീലകളുടെ പല അടയാളങ്ങളും അവർ കണ്ടു. കൃഷ്ണൻ എല്ലാവരെയും ഉപേക്ഷിച്ച് ഏകാന്തവനത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയ ആ ഗോപിക താനാണ് ഏറ്റവും ഉത്തമയായ സ്ത്രീയെന്ന് വിചാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. "കാമദേവനാൽ പ്രേരിതരായ മറ്റ് ഗോപികമാരെ ഉപേക്ഷിച്ച് എന്റെ പ്രിയൻ എന്നെ മാത്രം തിരഞ്ഞെടുത്തു," എന്ന് അവൾ ചിന്തിച്ചു. വൃന്ദാവനത്തിലെ വനത്തിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ ആ പ്രത്യേക ഗോപികയ്ക്ക് അഹങ്കാരം തോന്നി. അവൾ കേശവനോട് പറഞ്ഞു, "എനിക്ക് ഇനി നടക്കാൻ കഴിയില്ല. നിനക്ക് പോകേണ്ടിടത്തേക്ക് എന്നെ എടുത്തു കൊണ്ടുപോകൂ."
ഇത് കേട്ടപ്പോൾ ഭഗവാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, "എന്റെ തോളിൽ കയറിക്കൊള്ളൂ." എന്നാൽ ഇത് പറഞ്ഞ ഉടനെ അവിടുന്ന് അപ്രത്യക്ഷനായി. അവിടുത്തെ പ്രിയതമയ്ക്ക് അപ്പോൾത്തന്നെ വലിയ ദുഃഖം തോന്നി. അവൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: ഹേ നാഥാ! ഹേ പ്രിയാ! നീ എവിടെയാണ്? നീ എവിടെയാണ്? മഹാബാഹോ!, സുഹൃത്തേ, നിന്റെ ഈ പാവം ദാസിക്ക് ദർശനം നൽകിയാലും!
ശുകദേവൻ പറഞ്ഞു: കൃഷ്ണന്റെ പാത പിന്തുടരുന്നതിനിടയിൽ, ഗോപികമാർ തങ്ങളുടെ ദുഃഖിതയായ സുഹൃത്തിനെ സമീപത്ത് കണ്ടെത്തി. പ്രിയതമനിൽ നിന്നുള്ള വേർപാടിൽ അവൾ പരിഭ്രമിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. മാധവൻ തനിക്ക് വലിയ ബഹുമാനം നൽകിയെന്നും എന്നാൽ തന്റെ അഹങ്കാരം കാരണം പിന്നീട് അപമാനം അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നുവെന്നും അവൾ അവരോട് പറഞ്ഞു. ഇത് കേട്ട് ഗോപിമാർ അത്ഭുതപ്പെട്ടു. കൃഷ്ണനെ തിരഞ്ഞ് ഗോപികമാർ ചന്ദ്രപ്രകാശമുള്ള അത്രയും ദൂരം വനത്തിനുള്ളിലേക്ക് പോയി. എന്നാൽ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞപ്പോൾ അവർ തിരിച്ചുപോകാൻ തീരുമാനിച്ചു. മനസ്സ് അവിടുത്തെ ചിന്തകളിൽ മുഴുകി, അവർ അവിടുത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയും അവന്റെ ലീലകൾ അഭിനയിക്കുകയും ചെയ്തു. കൃഷ്ണൻ തങ്ങളോടൊപ്പമുണ്ടെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി. അവിടുത്തെ ദിവ്യഗുണങ്ങളെക്കുറിച്ച് പാടിക്കൊണ്ട് അവർ സ്വന്തം വീടുകളെപ്പോലും മറന്നു. ആ ഗോപികമാർ വീണ്ടും കാളിന്ദിനദിയുടെ തീരത്തെത്തി. കൃഷ്ണനെ ധ്യാനിച്ചുകൊണ്ടും തന്തിരുവടി ഉടൻതന്നെ അവിടേയ്ക്ക് വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടും അവർ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് അവിടുത്തെ മഹിമകൾ പാടാൻ തുടങ്ങി.
ശ്രീമദ് ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം പതിനാറാമധ്യായം സമാപിച്ചു.
ഓം തത് സത്
<<<<< >>>>>
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ