10.4 ഭയാകുലനായ കംസൻ ഗോപന്മാരെ ദ്രോഹിക്കുന്നതു.

ഓം

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം അദ്ധ്യായം‌ 4

(ഭയാകുലനായ കംസൻ ഗോപന്മാരെ ദ്രോഹിക്കുന്നതു.)

 

ശ്രീശുകൻ പറഞ്ഞു: “മഹാരാജൻ!, വസുദേവൻ ഭഗവാനെ ഗോകുലത്തിലാക്കി യശോദ പെറ്റുണ്ടായ ബാലികയുമായി കംസഗൃഹത്തിലെത്തിയതും എല്ലാം പഴയതുപോലെയായി. സകല കോട്ടവാതിലുകളും മുന്നേപോലെ അടഞ്ഞു. ശേഷം കുട്ടിയുടെ കരച്ചിൽ കേട്ട് കാവൽക്കാർ ഞെട്ടിയുണർന്നു. ആ സമയം ദേവകീദേവിയുടെ എട്ടാമത്തെ കുഞ്ഞിനെ വകവരുത്തുവാനായി ഭയത്തോടെ ഉറക്കമില്ലാതെ തന്റെ മരണവും മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു കംസൻ. കാവൽക്കാർ ആ വാർത്ത എത്രയും വേഗം കംസനെ അറിയിച്ചു. കേട്ടപാടെ അവൻ കിടക്കയിൽനിന്നും ചാടിയെഴുന്നേറ്റു. തന്റെ അന്തകൻ പിറന്നിരിക്കുന്ന സമയത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് ഇടറുന്ന പാദങ്ങളോടെ അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ് മുടിക്കെട്ടുകളോടെ അവൻ പ്രസവഗൃഹത്തിലേക്ക് പോയി. അന്തകന്റെ രൂപത്തിൽ തന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന കംസനെ കണ്ട് ദീനയായ ദേവകി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ സത്ഗുണശീലാ!, ഈ കുഞ്ഞ് അങ്ങയുടെ പുത്രന്റെ ഭാര്യയാകേണ്ടവളാണു. സ്ത്രീകളെ വധിക്കുന്നത് അങ്ങേയ്ക്ക് കരണീയമല്ല. സഹോദരാ!, ഞങ്ങളുടെ കർമ്മഫലമായി അഗ്നിക്കുസമമായ ഞങ്ങളുടെ എത്രയോ കുഞ്ഞുങ്ങളാണു അങ്ങയാൽ കൊല്ലപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു?. ഇവളെ അവിടുത്തെ സമ്മാനമായി ഞങ്ങൾക്ക് വളർത്താൻ തന്നാലും. പ്രഭോ!, അങ്ങയുടെ ഈ അനുജത്തി തന്റെ മക്കളെല്ലാം കൊല്ലപ്പെട്ടതിൽ ദുഃഖിച്ചുകഴിയുകയാണു. ജ്യേഷ്ഠാ! ഇവളെയെങ്കിലും അങ്ങ് ഞങ്ങൾക്ക് വിട്ടുതരുവാൻ ദയ കാണിക്കണം.”

പരീക്ഷിത്ത് രാജൻ!, ഇങ്ങനെ ദീനദീനം വിലപിച്ചുകൊണ്ട് ദേവകി ആ കുഞ്ഞിനെ തന്റെ മാറോടുചേർത്ത് മറച്ചുപിടിച്ചു. എന്നാൽ, വീണ്ടും അധിക്ഷേപിച്ചുകൊണ്ട് ദുഷ്ടനായ കംസൻ ആ കുട്ടിയെ അവളിൽനിന്നും പിടിച്ചുപറിച്ചെടുത്തു. സ്വാർത്ഥതയിൽ സർവ്വവും മറന്ന അവൻ ആ കുഞ്ഞിനെ ഇരുകാലുകളും കൂട്ടിപ്പിടിച്ച് കരിങ്കല്ലിന്മേൽ ഊക്കോടെയടിക്കുന്നതിനിടയിൽ ശ്രീമഹാവിഷ്ണുവിന്റെ സോദരിയായ അവൾ ആ ദുഷ്ടന്റെ കൈയ്യിൽനിന്നും വഴുതി മോൽ‌പ്പോട്ടുയർന്ന് ആകാശത്തിലെത്തി. ദേവി അവിടെ ആയുധങ്ങളുയർത്തിപ്പിടിച്ച എട്ടു തൃക്കരങ്ങളോടെ പ്രശോഭിച്ചു. ദിവ്യമാലകളും പട്ടുവസ്ത്രങ്ങളും കുറിക്കൂട്ടുകളും രത്നാഭരണങ്ങളുമണിഞ്ഞ്, വില്ല്, ശൂലം, ശരം, പരിച, വാൾ, ശംഖം, ചക്രം, ഗദ എന്നിവ ധരിച്ച് പൂജിതയായി നിൽക്കുന്ന ദേവിയെ സിദ്ധചാരണകിന്നരനാഗഗന്ധർവ്വാപ്സരസ്സുകൾ വാഴ്ത്തിസ്തുതിച്ചു. ആ മായാദേവി ഇങ്ങനെ അരുളിച്ചെയ്തു: “ഹേ മൂഢാ!, എന്നെ കൊല്ലുന്നതുകൊണ്ട് നിനക്കെന്ത് നേട്ടം?. നിന്റെ അന്തകനും മുജ്ജന്മശത്രുവുമായ ഒരുവൻ എങ്ങോ ജനിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പാവം കുഞ്ഞുങ്ങളെ വെറുതേ വധിക്കുന്നതുകൊണ്ട് യാതൊരു പ്രയോജനവും നിനക്കുണ്ടാകാൻ പോകുന്നില്ല.”

രാജൻ! ആ മായാദേവി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഉടൻ‌തന്നെ മറഞ്ഞരുളി. അവൾ ഇന്നും ഭൂമിയിൽ പലയിടങ്ങളിൽ പലപേരുകളിലായി വാണരുളുന്നു. ദേവിയുടെ അരുളപ്പാട് കംസനെ സ്തബ്ദനാക്കി. ദേവകീവസുദേവന്മാരെ തടവറയിൽനിന്ന് മോചിപ്പിച്ചതിനുശേഷം വളരെ വിനീതനായി അവരോട് പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ സഹോദരീ!, ഹേ വസുദേവരേ!, പാപിയായ ഞാൻ രാക്ഷന്മാർ സ്വന്തം സന്താനങ്ങളെ ഭക്ഷിക്കുന്നതുപോലെ നിങ്ങളുടെ എത്രയോ കുഞ്ഞുങ്ങളെയാണു കൊന്നുകളഞ്ഞതു!. കഷ്ടം തന്നെ!. അല്പം പോലും കരുണയില്ലാതെ ഞാൻ സകല ബന്ധുക്കളേയും തള്ളിക്കളഞ്ഞവനാണു. ശ്വസിക്കുന്നുണ്ടുവെങ്കിലും ഞാൻ മരിക്കപ്പെട്ടവനാണു. ബ്രഹ്മഹന്താവിനെപ്പോലെ ഞാൻ ഏത് നരകത്തിൽ പതിക്കുമെന്നെനിക്കറിയില്ല. മനുഷ്യർ മാത്രമല്ല, ദൈവങ്ങൾ പോലും നുണ പറയുന്നു. ആ അശരീരി വാക്യത്തിൽ വിശ്വസിച്ച് പാപിയായ ഞാൻ സ്വസഹോദരിയുടെ മക്കളെയെല്ലാം കൊന്നുകളഞ്ഞിരിക്കുകയാണു. അല്ലയോ സൌഭാഗ്യശാലികളേ!, സ്വകർമ്മങ്ങളാൽ നിങ്ങളുടെ മക്കൾക്ക് സംഭവിച്ചതോർത്ത് നിങ്ങൾ ദുഃഖിക്കരുതു. പ്രാണികൾ സദാ പ്രാരബ്ദകർമ്മങ്ങൾക്കധീനരാണു. അവർ എപ്പോഴും ഒരിടത്തുതന്നെ ചേർന്നിരിക്കുകയുമില്ല. മണ്ണാൽ കുടങ്ങൾ മുതലായ പാത്രങ്ങളുണ്ടായി പിന്നീട് പൊട്ടിത്തകർന്ന് നശിച്ചുപോകുന്നു. അതുപോലെ, ഭൌതികശരീരങ്ങൾ ഉണ്ടാകുകയും നശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ മണ്ണിന് നാശമുണ്ടാകാത്തതുപോലെ ആത്മാക്കൾക്കും നാശം സംഭവിക്കുന്നില്ല. ഈ തത്വം അറിയാത്തവനു ദേഹാദികളിൽ ആത്മബുദ്ധി ജനിക്കുന്നു. അതിനാൽ അവന് താനെന്നും പരനെന്നുമുള്ള ഭേദവിചാരവും ഉണ്ടാകുന്നു. ആയതിനാലാണു ആത്മാക്കൾ പുത്രാദി ദേഹങ്ങളോട് ചേരുന്നതും പിന്നീട് വിട്ടുപിരിയുന്നതും. അങ്ങനെയുള്ളവർക്ക് സംസാരദുഃഖം ഒരിക്കലും ഒഴിയുന്നില്ല. ഹേ ശോഭനേ!, അതുകൊണ്ട് എന്നാൽ മൃതരായ നിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെയോർത്ത് ഇനി നീ ദുഃഖിക്കരുതു. അവരെല്ലാവരും മറുഗതിയില്ലാതെ സ്വന്തം പ്രാരബ്ദകർമ്മഫലങ്ങൾ അനുഭവിക്കുകയാണു. ഒരുവൻ എത്രകാലമാണോ താൻ വധിക്കുന്നവനും വധിക്കപ്പെടുന്നവനുമാണെന്ന് വിചാരിക്കുന്നതു, അത്രയും കാലം അവൻ ദേഹത്തെ ആത്മാവെന്ന് കരുതിയിരിക്കുന്നു. ആത്മദൃഷ്ടിയില്ലാത്തവനും അജ്ഞാനിയുമായ അവൻ ഹന്താവും ഹന്തവ്യനുമാണെന്ന മിഥ്യാവിചാരത്തെ അവലംബിച്ചുകൊണ്ട് ജീവിതം വൃഥാവിലാക്കുന്നു. ആയതിനാൽ എന്റെ ഈ ദുഷ്ടതകളെ നിങ്ങൾ പൊറുക്കണം. നിങ്ങളെപ്പോലുള്ള സജ്ജനങ്ങൾ എപ്പോഴും ദീനാനുകമ്പയുള്ളവരാണല്ലോ!.”

രാജൻ!, ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടും കണ്ണീരൊഴുക്കിക്കൊണ്ടും കംസൻ ദേവകീവസുദേവന്മാരുടെ പാദങ്ങളിൽ വീണുനമസ്കരിച്ചു. മായാദേവിയുടെ വാക്കുകളാൽ ദേവകിയും വസുദേവരും നിരപരാ‍ധികളാണെന്ന് ബോധ്യം വന്ന കംസൻ സ്നേഹത്തോടെ അവരെ തടവിൽനിന്നും മോചിതരാക്കി. ദേവകി പശ്ചാത്താപത്താൽ നിർമ്മലനായ സഹോദരനോട് അവന്റെ കുറ്റം പൊറുത്തു മാപ്പാക്കി. വസുദേവൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കംസനോട് പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ മഹാഭാഗാ!, അങ്ങ് പറഞ്ഞത് തീർത്തും സത്യമാണു. മനുഷ്യർക്കുണ്ടാകുന്ന ഈ ദേഹാദികളിലുള്ള അഹംബുദ്ധി അജ്ഞാനത്താലുളവാകുന്നതാണു. അതിലൂടെ താനെന്നും പരനെന്നുമുള്ള ഭേദചിന്തയും മനുഷ്യനിൽ ഉടലെടുക്കുന്നു. ഭേദഭാവനയുള്ളവരിൽ വ്യസനം, സന്തോഷം, ഭയം, ദ്വേഷം, അത്യാശ, മോഹം, മദം എന്നിവ പ്രതിഫലിക്കുന്നു. അവരാകട്ടെ, ജഡവസ്തുക്കളിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാലസ്വരൂപനായ ഈശ്വരനെ അറിയാതെപോകുന്നു.”

അല്ലയോ പരീക്ഷിത്തേ!, ഇങ്ങനെ ദേവകീവസുദേവന്മാരുടെ മറുപടിയിൽ സന്തുഷ്ടനായ കംസൻ അവരുടെ അനുജ്ഞയും വാങ്ങി സ്വഗൃഗത്തിലേക്ക് യാത്രയായി. പിറ്റേദിവസം മന്ത്രിമാരെ വിളിച്ചുവരുത്തി തലേന്ന് സംഭവിച്ചതായ സംഭവവും യോഗമായാദേവിയാൽ അരുളപ്പെട്ടതുമെല്ലാം അവരെ പറഞ്ഞുധരിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ ദേവശത്രുക്കളും അജ്ഞാനികളുമായ ആ അസുരന്മാർ ദേവന്മാരിൽ കോപിതരായിക്കൊണ്ട് കംസനോട് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ ഭോജേന്ദ്രാ!, അങ്ങനെയെങ്കിൽ നഗരങ്ങളിലും ഗ്രാമങ്ങളിലും വ്രജങ്ങളിലും മറ്റും പ്രസവിച്ച് അധികം ദിവസമായിട്ടില്ലാത്ത സകല കുട്ടികളേയും ഞങ്ങൾ വധിക്കുവാൻ പോകുകയാണു. യുദ്ധത്തിൽ പേടിയുള്ളവരും അങ്ങയുടെ വില്ലിന്റെ ഒച്ച കേട്ടാൽ ഹൃദയം നടുങ്ങുന്നവരുമായ ദേവന്മാർ എന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നുവെന്ന് നമുക്ക് കാണാമല്ലോ!. നാലുപാടുംനിന്ന് പ്രവഹിക്കുന്ന അങ്ങയുടെ ശരങ്ങളാൽ മുറിവേറ്റ അവർ ‘ഇനി ഓടുകയേ നിവർത്തിയുള്ളൂ’ എന്ന് കരുതി പലായനം ചെയ്തവരാണു. ചില ദേവന്മാർ ദീനരായി ആയുധം നിലത്തുവച്ച് തൊഴുകൈയ്യോടെ നിന്നു. മറ്റുചിലരാകട്ടെ, പോർക്കച്ചയും തലക്കെട്ടും അഴിച്ചുവച്ച് ഭീതിയോടെ നിലകൊണ്ടു. ആയുധപ്രയോഗം മറന്നവനേയോ തേർ നഷ്ടപ്പെട്ടവനേയോ ഭീതനായി അഭയം പ്രാപിച്ചവനേയോ മറ്റൊരുത്തനോട് യുദ്ധം ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നവനേയോ യുദ്ധത്തിൽനിന്നും ഒരിക്കൽ പിന്തിരിഞ്ഞോടിയവനേയോ വില്ല് ഒടിഞ്ഞവനേയോ യുദ്ധം ചെയ്യാതെ നിൽക്കുന്നവനേയോ അങ്ങ് ഒരിക്കലും കൊല്ലാറില്ല.

ദേവന്മാർ പേടിയില്ലാത്ത ദിക്കിൽ ശൂരത്വം കാട്ടുന്നവരും യുദ്ധമില്ലാത്തപ്പോൾ വലിയ വായിൽ വീരവാദം നടത്തുന്നവരുമാണു. അവരെക്കൊണ്ടെന്ത് ചെയ്യാൻ?. എവിടെയോ ഒളിഞ്ഞുകുത്തിയിരിക്കുന്ന മഹാവിഷ്ണു എന്ത് കാട്ടാൻ?. കാട്ടിലിരിക്കുന്ന ശിവനോ ശക്തി ക്ഷയിച്ച ഇന്ദ്രനോ അഥവാ തപസ്സനുഷ്ഠിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ബ്രഹ്മാവിനോ എന്ത് സാധ്യമാകാൻ?. എങ്കിലും അവർ ശത്രുക്കളാണു. അവരെ വിലകുറച്ചുകാണുന്നതുചിതമല്ല. ആയതിനാൽ അവരെ ഉന്മൂലനാശം വരുത്തുന്നതിനായി ഞാങ്ങളെ നിയോഗിച്ചാലും. എപ്രകാരമാണൊ മനുഷ്യരുടെ ശരീരത്തിലുണ്ടാകുന്ന മുറിവുകൾ ആദ്യം വകവയ്ക്കാതെ പിന്നീട് ചികിത്സിച്ചുഭേദമാക്കാൻ കഴിയാതെയാകുന്നതു?, അഥവാ എപ്രകാരമാണോ തുടക്കത്തിൽ അനിയന്ത്രിതമായ ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ പിന്നീട് അടക്കി നിർത്താൽ പറ്റാത്തതായിമാറുന്നതു, അപ്രകാരം നമ്മൾ നിസ്സാരനെന്നുകരുതി തള്ളിക്കളയുന്ന ശത്രുക്കൾ ക്രമേണ ശക്തി പ്രാപിച്ച് പിന്നീട് ഇളക്കാൻ പറ്റാത്തവിധമായിത്തീരുന്നു. വിഷ്ണുതന്നെയാണു ദേവന്മാരുടെ മഹാബലം. എവിടെയാണോ സനാതനവേദോക്തമായ ധർമ്മം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതു, അവിടെ വിഷ്ണു കുടികൊള്ളുന്നു. ആ ധർമ്മത്തിന്റെ വേരുകൾ ഉറച്ചിരിക്കുന്നതു വേദം, ഗോക്കൾ, ബ്രാഹ്മണർ, തപസ്സ്, ദക്ഷിണയോടുചേർന്ന യാഗാദികർമ്മങ്ങഓൾ എന്നിവയിലാണു. ആയതിനാൽ അല്ലയോ രാജൻ!, ബ്രാഹ്മണരേയും താപസ്സന്മാരേയും യാജ്ഞികരേയും പശുക്കളേയുമൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ സകല ശക്തികളുമുപയോഗിച്ച് ഞങ്ങൾ കൊന്നുതള്ളിക്കൊള്ളാം. ബ്രാഹ്മണർ, പശുക്കൾ, വേദങ്ങൾ, തപസ്സ്, സത്യം, ഇന്ദ്രിയസംയമനം, മനോനിയന്ത്രണം, ശ്രദ്ധ, ദയ, തിതിക്ഷ, യാഗങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ ആ വിഷ്ണുവിന്റെ ശരീരമാകുന്നു. അവൻ അസുരവിദ്വേഷിയായി സകലഭൂതങ്ങളുടേയും അന്തഃകരണങ്ങളിൽ ഒളിഞ്ഞുകിടക്കുന്നു. ബ്രഹ്മാവാദിയായ സകലദേവന്മാരുടേയും ആദികാരണൻ അവനാണു. ആയതിനാൽ മഹർഷിമാരടങ്ങുന്ന സർവ്വത്തിനേയും കൊല്ലുകയെന്നുള്ളതാണു അവനെ വകവരുത്തുവാനുള്ള ഏകോപായം.”

പരീക്ഷിത്തേ!, ഇങ്ങനെ ആ ദുർമന്ത്രികളാൽ ഭ്രമിക്കപ്പെട്ട ദുർമ്മതിയായ കംസൻ ബ്രാഹ്മണരെ ഹിംസിക്കുന്നതുതന്നെയാണു തനിക്കഭികാമ്യമെന്ന് കരുതി. തുടർന്ന്, ദുഷ്ടന്മാരായ ആ അസുരന്മാരോട് സജ്ജനങ്ങളെ ഉപദ്രവിക്കുവാനുള്ള ആദേശവും നൽകി കംസൻ തിരിച്ചുപോയി. തമോഗുണത്താൽ ബുദ്ധി നഷ്ടപ്പെട്ടവരായ ആ അസുരന്മാർ തങ്ങളുടെ നാശം അടുത്തിരിക്കുന്നതറിയാതെ സജ്ജനദ്രോഹം ആരംഭിച്ചുതുടങ്ങി. മഹാജനങ്ങളെ ഉപദ്രവിക്കുന്നതിലൂടെ ഒരുവൻ തന്റെ ആയുസ്സും ഐശ്വര്യവും കീർത്തിയും പുണ്യവും പരലോകപ്രാപ്തിയുമടങ്ങുന്ന സകലശ്രേയസ്സുകളേയും ഇല്ലാതെയാക്കുന്നു.”

 

 

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം നാലാമദ്ധ്യായം സമാപിച്ചു.

 

ഓം തത് സത്.

 

 

Previous    Next

10.3 ശ്രീകൃഷ്ണാവതാരം.

 ഓം

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം അദ്ധ്യായം‌ 3

(ശ്രീകൃഷ്ണാവതാരം.)

 

ശ്രീശുകൻ പറഞ്ഞു: “രാജൻ!, ഒടുവിൽ ആ മംഗളകരമായ ദിവസം വന്നടുത്തു. അന്ന് രോഹിണീനക്ഷത്രമായിരുന്നു. മറ്റു ഗ്രഹങ്ങളും നക്ഷത്രങ്ങളും സൂര്യാദിജ്യോതിർഗ്ഗോളങ്ങളുമൊക്കെ ശാന്തരായി നോക്കിനിന്നു. ദിക്കുകൾ തെളിഞ്ഞു. തെളിവാർന്ന ആകാശത്തിൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ മിന്നിത്തിളങ്ങി. ഭൂമി മംഗളവസ്തുക്കൾ കൊണ്ടുനിറഞ്ഞു. നദികൾ തെളിഞ്ഞൊഴുകാൻ തുടങ്ങി. തടാകങ്ങൾ താമരപ്പൂക്കളെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. വനങ്ങൾ പക്ഷികളുടേയും വണ്ടുകളുടേയും കൂജനങ്ങളാൽ മുഖരിതമായി. സുഗന്ധം കലർന്ന് കാറ്റുവീശി. ബ്രാഹ്മണരുടെ അണഞ്ഞുകിടന്നിരുന്ന ഹോമകുണ്ഡങ്ങൾ ചുഴന്നെരിഞ്ഞു. ജനങ്ങൾ സന്തുഷ്ടരായി. അജനായ ഭഗവാൻ ജനിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ ആകാ‍ശത്തിൽ പെരുമ്പറ മുഴങ്ങി. കിന്നരന്മാരും ഗന്ധർവ്വന്മാരും ഗീതങ്ങളാലപിച്ചുതുടങ്ങി. സിദ്ധചാരണാദികൾ ഭഗവദ്സ്തുതികളുരുവിട്ടു. അപ്സരസ്ത്രീകളും വിദ്യാധരസ്ത്രീകളും നൃത്തം ചെയ്തു. മുനികളും ദേവകളും പുഷ്പവൃഷ്ടി ചൊരിഞ്ഞു. മേഘങ്ങൾ ഗർജ്ജിച്ചു. എങ്ങും ഘോരാന്ധകാരം പടർന്നുപിടിച്ചു. ആ അർദ്ധരാത്രിയിൽ ഭക്തന്മാർ ഭഗവാന്റെ അവതാരത്തിനായി പ്രാർത്ഥിച്ചു. ആ സമയം, എപ്രകാരമാണോ കിഴക്ക് ദിക്കിൽ ചന്ദ്രനുദിക്കുന്നതു, അതുപോലെ സർവ്വഗുഹാശയനായ ഭഗവാ‍ൻ മഹാവിഷ്ണു ദേവരൂപിണിയായ ദേവകീദേവിയിൽ സമസ്തൈശ്വര്യങ്ങളോടുകൂടി ആവിർഭവിച്ചു.

“തമത്ഭുതം ബാലകമംബുജേക്ഷണം

ചതുഭുജം ശംഖഗദാര്യുദായുധം

ശ്രീവത്സലക്ഷ്മം ഗളശോഭികൌസ്തുഭം

പീതാംബരം സാന്ദ്രപയോദസൌഭഗം

മഹാർഹവൈഡൂര്യകിരീടകുണ്ഡല-

ത്വിഷാ പരിഷ്വക്തസഹസ്രകുന്തളം

ഉദ്ദാമകാഞ്ച്യംഗദകങ്കണാദിഭിർ-

വിരോചമാനം വസുദേവ ഐക്ഷത”

താമരയിതൾപോലുള്ള കണ്ണുകളുള്ളവനും നാലു തൃക്കൈകളോടുകൂടിയവനും അവയിൽ ശംഖം, ഗദ, ചക്രം, പത്മം എന്നിവ ധരിച്ചവനും ശ്രീവത്സചിഹ്നത്തോടുകൂടിയവനും കഴുത്തിൽ മിന്നിത്തിളങ്ങുന്ന കൌസ്തുഭമണിഞ്ഞവനും മഞ്ഞപ്പട്ടുടുത്തവനും കാർമേഘനിറത്തിന്റെ ഭംഗി കലർന്നവനും രത്നങ്ങൾ പതിച്ച കുണ്ഡലങ്ങളും കീരീടവുമണിഞ്ഞവനും അവയുടെ കാന്തിയിൽ തെളിയുന്ന കേശഭാരത്തോടുകൂടിയവനും അരഞ്ഞാണം, തോൾവള, കടകം തുടങ്ങിയവയാൽ അലങ്കൃതനുമായി അങ്ങനെ വിശേഷേണ ശോഭിച്ചുകിടക്കുന്ന ആ അത്ഭുതബാലകനെ വസുദേവൻ കണ്ടു.

രാജൻ!, ശ്രീഹരി തന്റെ പുത്രനായി വന്നവതരിച്ചതുകണ്ട് സംഭ്രമത്തോടെയും സന്തോഷത്തോടെയും വസുദേവൻ ആശ്ചര്യഭരിതനായി പതിനായിരം പശുക്കളെ ബ്രാഹ്മണർക്കായി സങ്കല്പിച്ചു. സ്വപ്രകാശത്താൽ ആ പ്രസവമുറിയെ അത്യുജ്ജ്വലമായി പ്രകാശിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ ബാലൻ സാക്ഷാത് പരമപുരുഷനാണെന്ന് വസുദേവർ മനസ്സിലാക്കി. പേടിയകന്ന്, വിശുദ്ധമായ അന്തഃകരണത്തോടുകൂടി അദ്ദേഹം വീണുനമസ്കരിച്ചുകൊണ്ട് ഇങ്ങനെ സ്തുതിച്ചു: “പ്രകൃതിയ്ക്കതീതനായ അല്ലയോ ചിദാനന്ദസ്വരൂപാ!, സർവ്വസാക്ഷിയായ നിന്തിരുവടിയെ അടിയൻ ഇതാ കണ്ണിനുനേരായി കാണുകയാണു. അങ്ങ് തുടക്കത്തിൽ ത്രിഗുണാത്മകമായ ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിച്ച് അതിൽ നിസ്പൃഹനായി, എന്നാൽ അതിനെല്ലാം അകം‌പുറം കൊണ്ടുനിൽക്കുന്നു. വികാരമില്ലത്ത അഹങ്കാരാദി മഹത് തത്വങ്ങൾ എപ്രകാരമാണോ ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ പ്രവേശിക്കാതെതന്നെ അവയിൽ കാണപ്പെടുന്നതു, അതേപ്രകാരംതന്നെ നിന്തിരുവടിയും കാണപ്പെടുന്നു. ബ്രഹ്മാണ്ഡത്തിനുമുന്നേയുള്ള ആ മഹത് തത്വം പീന്നീട് അതിൽ പ്രവേശിക്കുന്നില്ല. അതുപോലെ, അങ്ങും ബുദ്ധിക്കും ഇന്ദ്രയങ്ങൾക്കും ഗ്രഹിക്കുവാൻ കഴിയുന്ന ഈ വിഷയങ്ങളോടൊപ്പം നിലകൊള്ളുന്നുവെങ്കിലും ആ വിഷയങ്ങളോടൊപ്പം അങ്ങയെ അറിയാൻ കഴിയുന്നില്ല. സർത്രവ്യാപ്തമായ അങ്ങേയ്ക്ക് എങ്ങനെ അകവും പുറവും ഉണ്ടാകാൻ?. ദേഹം ആത്മാവിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന് അറിയാത്തവൻ അജ്ഞാനിയാകുന്നു. കാരണം മിഥ്യയെ അവർ പരമാർത്ഥമായി നിനയ്ക്കുന്നു. ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടിസ്ഥിതിലയങ്ങൾക്ക് കാരണം നിർവ്വികാരനും വ്യാപാരരഹിതനുമായ അങ്ങാണെന്നാണു പറയപ്പെടുന്നതു. എന്നാൽ പരബ്രഹ്മമായ അങ്ങയിൽ യാതൊരു വിരോധവുമില്ല. അങ്ങയാൽ നിയന്ത്രിതമായ ത്രിഗുണങ്ങളാൽ എല്ലാം താനേ സംഭവിക്കുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള നിന്തിരുവടി മൂന്നുലോകത്തിന്റേയും രക്ഷയ്ക്കായി സ്വമായയാ സത്വഗുണത്താൽ വിഷ്ണുരൂപത്തേയും, അതിന്റെ സൃഷ്ടിക്കുവേണ്ടി രജോഗുണത്താൽ ബ്രഹ്മാവിന്റെ രൂപത്തേയും, അതുപോലെ അവയുടെ സംഹാരത്തിനായി തമോഗുണത്താൽ രുദ്രരൂപത്തേയും ധരിക്കുന്നു. വിഭോ!, അങ്ങിപ്പോൾ ഭൂമിയെ രക്ഷിപ്പാനായി എന്റെ ഗൃഗത്തിൽ വന്നുപിറന്നിരിക്കുന്നു. ക്ഷത്രിയനാമത്തിൽ ഇവിടെ കൂത്താടുന്ന അസംഖ്യം അസുരസേനകളെ കൊന്നൊടുക്കാൻ പോകുന്നു. ദേവാ!, അങ്ങയുടെ ജനനം ഞങ്ങളുടെ ഗൃത്തിൽ സംഭവിക്കുമെന്ന് കരുതി ദുഷ്ടനായ കംസൻ അങ്ങയുടെ ജ്യേഷ്ഠസഹോദരന്മാരെയൊക്കെ വധിച്ചുകഴിഞ്ഞു. അങ്ങയുടെ ഈ അവതാരവാർത്തയറിഞ്ഞ് അവൻ ആയുധവും ഉയർത്തിപിടിച്ച് ഇപ്പോൾത്തന്നെ ഇങ്ങെത്തും.”

രാജൻ!, ശ്രീമഹാവിഷ്ണുവിന്റെ ലക്ഷണങ്ങളോടൊത്ത് തനിക്കു പിറന്ന ആ പുത്രനെ കണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ദേവകീദേവിയും ഭഗവനെ സ്തുതിച്ചു. അവൾ പറഞ്ഞു: “ഭഗവാനേ!, അവ്യക്തനും ആദ്യനും ബ്രഹ്മനും ജ്യോതിസ്വരൂപനും നിർഗ്ഗുണനും നിർവ്വികാരനും നാശരഹിതനും നിഷ്ക്രിയനും അപ്രമേയനുമായ ആ മഹാവിഷ്ണുതന്നെയാണ് അങ്ങെന്ന് ഞാനറിയുന്നു. കാലഗതിയിൽ ബ്രഹ്മാവിന്റെ ആയുസ്സ് അവസാനിക്കുമ്പോൾ ഇപ്രപഞ്ചമെല്ലാം മൂലപ്രകൃതിയിൽ ലയിക്കുന്നു. എന്നാൽ ആ സമയം അനന്തശേഷനായി അങ്ങ് മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു. നിമിഷത്തിൽ തുടങ്ങി സംവത്സരത്തിൽ അവസാനിക്കുന്ന ‘കാലം’ എന്ന ഈ പ്രതിഭാസം അങ്ങയുടെ ശക്തിവിശേഷം ഒന്നുമാത്രമാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. ഈവിധം പ്രകൃതിക്കും കാലത്തിനും നിയന്താവായ അങ്ങയെ ഞാനിതാ ശരണം പ്രാപിക്കുന്നു. മനുഷ്യൻ മരണമാകുന്ന സർപ്പത്തെ ഭയന്ന് എവിടെയൊക്കെ ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞാലും അവർക്കൊരിക്കലും ഒരഭയസ്ഥാനം കിട്ടുന്നില്ല. എന്നാൽ, ഒരുവന് അങ്ങയുടെ പാദസേവ ചെയ്യാൻ അവസരം ലഭിച്ചാൽ അവൻ അനുഗ്രഹീതനാകുന്നു. അങ്ങനെ വന്നാൽ മനുഷ്യൻ നിർഭയനാകുകയും മരണം അവനെ ഭയന്നൊളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഭഗവാനേ!, അങ്ങനെ സർവ്വഭയങ്ങളും നീക്കുന്ന നീ ഞങ്ങളെ കംസനിൽനിന്ന് രക്ഷിക്കേണമേ!. ധ്യാനയോഗ്യമായ അവിടുത്തെ ഈ തിരുവുടൽ അജ്ഞന്മാർക്കൊരിക്കലും കാട്ടികൊടുക്കരുതു. ഭഗവാനേ! അങ്ങ് നിമിത്തം ഞാൻ കംസനെ ഭയന്നുജീവിക്കുകയാണു. അങ്ങ് എന്നിൽ വന്നുത്ഭവിച്ച വിവരം ഒരിക്കലും കംസൻ അറിയാനിടവരികയുമരുതു. ദേവാ!, ചതുർഭുജങ്ങളിൽ ശംഖചക്രഗദാപത്മങ്ങൾ ധരിച്ച ഈ ദിവ്യരൂപം അങ്ങ് മറച്ചരുളിയാലും. പ്രളയസമയത്ത് സകലചരാചരങ്ങളേയും നിന്തിരുവടി ആ തിരുവുടലിൽ ധരിക്കുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള അങ്ങിപ്പോൾ എന്റെ ഗർഭത്തിൽ വന്നുഭവിച്ചതു ലോകത്തിനുമുന്നിൽ ഒരു വിഡംബനമാണു.”

രാജൻ!, ദേവകിയുടെ ഈ പ്രാർത്ഥനകേട്ട് ഭഗവാൻ പറഞ്ഞു: “അമ്മേ!, കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിൽ സ്വായംഭുവമന്വന്തരത്തിൽ ഭവതി പൃശ്നി എന്നു പേരുള്ളവളും പിതാവ് സുതപസ്സ് എന്നു പേരുള്ള ഒരു പ്രജാപതിയുമായിരുന്നു. അന്ന് നിങ്ങൾക്ക് പ്രജകളുണ്ടാകാതെ വന്നപ്പോൾ ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ അടക്കി ഉഗ്രമായ തപസ്സ് അനുഷ്ഠിച്ചിരുന്നു. കാറ്റും മഴയും വെയിലും ചൂടുമെല്ലാം സഹിച്ചുകൊണ്ടു പ്രാണായാമത്തെ ചെയ്തും ഇലകളേയും വായുവിനേയും മാത്രം ആഹരിച്ചുകൊണ്ടും എന്നിൽനിന്നും അഭീഷ്ടങ്ങളെ സ്വീകരിക്കുവാനായി രാഗദ്വേഷങ്ങളെയടക്കി സുമനസ്സോടെ എന്നെ ആരാധിച്ചു. അങ്ങനെ ദുഷ്കരമായ ആ തപസ്സിലൂടെ പന്തീരായിരം വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ആ തപസ്സിൽ സന്തുഷ്ടനായ ഞാൻ ഇതേരൂപത്തിൽ നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷനായി വരം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊള്ളാൻ പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം എന്നെപ്പോലൊരു പുത്രൻ നിങ്ങൾക്കുണ്ടാകുക എന്നതായിരുന്നു. അന്ന് ലൌകികനിവൃത്തി വരാത്തവരും സന്താനങ്ങളില്ലാത്തവരുമായ നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ മായയാൽ മോഹിതരായി മോക്ഷത്തെ വരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. അന്ന് നിങ്ങളാഗ്രഹിച്ച വരം തന്ന് ഞാൻ മറഞ്ഞതിൽ‌പിന്നെ മനോരഥം സാധിച്ചവരായി നിങ്ങൾ ലൌകികസുഖങ്ങളെ അനുഭവിച്ചുകൊണ്ട് ജീവിച്ചു. എനിക്കുതുല്യനായി ഞാൻ മാത്രമേയുള്ളൂ എന്നതിനാൽ ഞാൻ‌തന്നെ നിങ്ങൾക്ക് മകനായി ‘പൃശ്നിഗർഭൻ’ എന്ന നാമത്തിൽ അവതരിച്ചു. മാതാവേ!, വീണ്ടും അടുത്ത മന്വന്തരത്തിൽ നിങ്ങൾ അദിതികശ്യപദമ്പതിമാരായി പിറക്കുകയും ഞാൻ വാമനനായി നിങ്ങൾക്ക് ജനിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്നിതാ മൂന്നമത് വീണ്ടും നിങ്ങൾക്ക് പുത്രനായി ഞാൻ പിറന്നിരിക്കുന്നു. അമ്മേ!, എന്റെ വാക്കുകൾ സത്യമത്രേ!. ഈ പൂർവ്വസ്മൃതി നിങ്ങളിലുണ്ടാക്കുവാനാണു ഞാൻ ഇപ്പോൾ ഈ രൂപത്തിൽ നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷനായിരിക്കുന്നതു. അല്ലാത്തപക്ഷം എന്നെ മനുഷ്യകുഞ്ഞായി നിങ്ങൾ തെറ്റിദ്ധരിക്കും. നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരും എന്നെ ഒരു പുത്രനെയെന്നപോലെ സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ടും പരബ്രഹ്മമെന്ന ഭാവത്തിൽ അനുസ്മരിച്ചുകൊണ്ടും എന്റെ സായൂജ്യത്തെ പ്രാപിക്കുന്നതാണു.”

രാജൻ!, ഭഗവാൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അല്പനിമിഷം മൌനം അവലംബിക്കുകയും പിന്നീട് ദേവകീവസുദേവന്മാർ നോക്കിനിൽക്കെ അവരുടെ കണ്മുന്നിൽ കൈകാലിളക്കി കളിക്കുന്ന ഒരു സാധാരണ ശിശുവായി മാറുകയും ചെയ്തു. ഭഗവദ്പ്രേരിതമായി ആ കുഞ്ഞിനെ എടുത്ത് പ്രസവഗൃഹത്തിനുവെളിയിലിറങ്ങുന്ന സമയം യോഗമായാദേവി നന്ദപത്നിയായ യശോദയിൽനിന്നും സംജാതയായി. ആ നേരം ആ യോഗമായാശക്തിയാൽ ദ്വാരപാലകന്മാരും മറ്റ് പൌരജനങ്ങളും പ്രജ്ഞയറ്റ് നിദ്രയിലായിരുന്നു. ഇരുമ്പുചങ്ങലകളാലും സാക്ഷാകളാലും കൊട്ടിയടയ്ക്കപ്പെട്ടിരുന്ന വലിയ വാതിലുകൾ ഭഗവാനേയും കൈലെടുത്തുവരുന്ന വസുദേവർക്കുമുന്നിൽ ഒന്നൊന്നായി താനേ തുറന്നു. കാർമേഘങ്ങൾ ഇടിമുഴക്കത്തോടുകൂടി വർഷിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. അനന്തൻ തന്റെ പത്തികൾ അവർക്കുമേൽ കുടപോലെയാക്കി മഴവെള്ളം തടഞ്ഞുകൊണ്ട് പിന്നാലെ ഇഴഞ്ഞനുഗമിച്ചു. ഇന്ദ്രൻ തുടരെത്തുടരെ മഴ ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. യമുനാനദിയിൽ വെള്ളം കുത്തിയൊഴുകി. അനേകം ചുഴികളാൽ ഉലഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന യമുന, ശ്രീരാമനുമുന്നിൽ സമുദ്രം എന്നതുപോലെ, വഴിമാറിക്കൊടുത്തു. ആ രാത്രിയിൽ വസുദേവൻ ഭഗവാനേയും കൊണ്ട് ഗോകുലത്തിലെത്തി. ഗോപന്മാരെല്ലാം യോഗമായാവൈഭവത്താൽ ഘോരനിദ്രയിലായിരുന്നു. പുത്രനെ യശോദയുടെ കിടക്കയിലുപേക്ഷിച്ച് പകരം അവൾ പെറ്റുണ്ടായ ബാലികയേയുമെടുത്ത് അദ്ദേഹം തിരികെ വീട്ടിലെത്തി. കുഞ്ഞിനെ ദേവകിക്കരികിൽ കിടത്തി സ്വയം ചങ്ങലകൾ കാലിൽ ബന്ധിച്ച് മുന്നേപോലെ വാതിലുകളടച്ചിരിപ്പായി. യശോദയും പ്രസവപീഡയാൽ തനിക്ക് പിറന്ന കുഞ്ഞ് ആണോ പെണ്ണോ എന്നറിയാതെ മായയിൽ പെട്ടുറങ്ങുകയായിരുന്നു.”

 

 

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം മൂന്നാമദ്ധ്യായം സമാപിച്ചു.

 

ഓം തത് സത്.

 

 

Previous    Next

10.2 ഗർഭസ്ഥനായ ഭഗവാനെ ബ്രഹ്മാദിദേവതകൾ സ്തുതിക്കുന്നു.

 ഓം

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം അദ്ധ്യായം‌ 2

(ഗർഭസ്ഥനായ ഭഗവാനെ ബ്രഹ്മാദിദേവതകൾ സ്തുതിക്കുന്നു.)

 

ശ്രീശുകൻ പറഞ്ഞു: “പരീക്ഷിത്ത് രാജൻ!, പ്രലംബൻ, ബകൻ, ചാണൂരൻ, തൃണാവർത്തൻ, മഹാശനൻ, മുഷ്ടികൻ, അരിഷ്ടൻ, ദ്വിവിദൻ, പൂതന, കേശി, ധേനുകൻ, ബാണൻ, നരകൻ തുടങ്ങിയ അസുരന്മാരും മറ്റ് അസുരരാജാക്കന്മാരും ചേർന്ന് ജരാസന്ധന്റെ സഹായത്താൽ കംസൻ യാദവന്മാരെ ഉപദ്രവിച്ചുതുടങ്ങി. അവന്റെ ആക്രണമത്തെ ഭയന്ന് യാദവന്മാർ കുരുദേശം, പാഞ്ചാലദേശം, കേകയം, ശ്വാലം, വിദർഭം, വിദേഹം, നിഷധം, കോസലം മുതലായ രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് പലായാനം ആരംഭിച്ചു. എന്നാൽ ചിലർ കംസനെ അനുസരിച്ചുകൊണ്ട് അവനെ സേവിക്കുവാനും തുടങ്ങി. ദേവകീദേവിയുടെ ആറ് കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇതിനകം അവിടെ കൊല്ലപ്പെട്ടിരുന്നു. പിന്നീട് ഏഴാമയായി ആദിശേഷൻ അവളുടെ ഉദരത്തിൽ വന്നുഭവിച്ചു. കംസനിൽനിന്ന് യാദവന്മാർക്ക് നേരിടേണ്ടിവന്ന ദുരിതത്തെ കണ്ടറിഞ്ഞ ഭഗവാൻ യോഗമായാദേവിയോട് പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ ദേവീ!, ഭവതി ഗോപാലന്മാരുടെ ഗോകുലത്തിലേക്ക് പോകുക. അവിടെ നന്ദകുലത്തിൽ വസുദേവരുടെ പത്നി രോഹിണി വസിക്കുന്നുണ്ടു. കൂടാതെ, വേറെ ചില സ്ത്രീകളും കംസനാൽ പൊറുതിമുട്ടി അവിടെ ഒളിച്ചുകഴിയുകയാണു. ദേവകിയുടെ ഗർഭത്തിൽ ഇപ്പോഴുള്ള ആദിശേഷനെന്ന എന്റെ തേജസ്സിനെ ആകർഷിച്ചെടുത്ത് രോഹിണിയുടെ ജഠരത്തിൽ സന്നിവേശിപ്പിക്കുക. അല്ലയോ ദേവീ!, അതിനുശേഷം ഞാൻ ദേവകിയുടെ പുത്രനായി പൂർണ്ണാവതാരം കൊക്കൊള്ളുന്നതാണു. അതേസമയംതന്നെ നീയും നന്ദഗോപരുടെ പ്രിയപത്നിയായ യശോദയുടെ ഗർഭത്തിൽ ഉത്ഭവിക്കുക.  അവിടെ ജനങ്ങൾ സർവ്വവും പ്രദാനം ചെയ്യുന്നവളായ നിന്നെ പലവിധത്തിൽ ആരാധിക്കും. അവർ ദേവിയെ ദുർഗ്ഗയെന്നും ഭദ്രകാളിയെന്നും വിജയയെന്നും വൈഷ്ണവിയെന്നും കുമുദയെന്നും ചണ്ഡികയെന്നും കൃഷ്ണയെന്നും മാധവിയെന്നും കന്യകയെന്നും മായയെന്നും നാരായണിയെന്നും ഈശാനിയെന്നും ശാരദയെന്നും അംബികയെന്നുമൊക്കെയുള്ള വിവിധ നാമങ്ങളിൽ സ്തുതിച്ചാരാധിക്കും. അതുപോലെ ആദിശേഷാവതാരത്തെ സങ്കർഷണനെന്നും രാമനെന്നും ബലനെന്നുമൊക്കെ നാമം വിളിച്ചുതുടങ്ങും.”

രാജൻ!, ഭഗവദാദേശത്തെ കേട്ട ദേവി! ‘അങ്ങനെയാകട്ടെ!’ എന്നുപറഞ്ഞ് ഭൂലോകത്തിലെത്തി ഭഗവാന്റെ നിർദ്ദേശങ്ങളെ അതേവിധം നടപ്പിലാക്കി. യോഗമായാദേവി ദേവകിയുടെ ഗർഭത്തെ രോഹിണിയിലേക്ക് മാറ്റിയപ്പോൾ ജനങ്ങൾ അത് അലസിപ്പോയതാണെന്ന് കരുതി വിലപിച്ചു. സർവ്വാത്മാവായ ഭഗവാൻ തന്റെ സർവ്വാംഗങ്ങളോടുംകൂടി വസുദേവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. വൈഷ്ണവതേജസ്സുൾക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വസുദേവൻ സൂര്യനെപ്പോലെ ജ്വലിച്ചു. ആ സമയം‌മുതൽ അവൻ യാതൊരു ജീവഭൂതങ്ങളാലും ആക്രമിക്കപ്പെടുവാൻ സാധിക്കാത്തവനായിമാറി. അനന്തരം, വസുദേവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ സമാഹിതമായിട്ടുള്ള സർവ്വാത്മാവായ അച്യുതാംശം ദേവകിയുടെ മനസ്സിലേക്ക് മാറപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ സർവ്വലോകങ്ങൾക്കും ഇരിപ്പിടമായവനു ദേവകീദേവിയുടെ ഹൃദയം ഇരിപ്പിടമായി. അവിടെ കംസഗൃഹത്തിൽ മറയ്ക്കപ്പെട്ട അഗ്നിഗോളം‌പോലെയും ഒരുവനിൽ അന്യർക്കുപകാരപ്പെടാതെ ഒളിപ്പിച്ചുവയ്ക്കപ്പെട്ട ജ്ഞാനം പോലെയും ദേവികിദേവി അധികം ശോഭിക്കാതെ നിലകൊണ്ടു. എങ്കിലും, ഭഗവാൻ ഉള്ളിരിക്കുമ്പോൾ എങ്ങനെ പ്രകാശിക്കാതിരിക്കും. അവളെ കണ്ട കംസൻ മനസ്സിൽ കരുതി: ‘എന്റെ ജീവനെ കൊണ്ടുപോകാൻ വന്ന വിഷ്ണുവാകുന്ന സിംഹം ഇവളുടെ ഗർഭമാകുന്ന ഗുഹയ്ക്കുള്ളിൽ പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നതു നിശ്ചയം തന്നെ. കാരണം ഇവൾ മുൻപ് ഒരിക്കലും ഈവിധം തേജസ്സ്വിനിയായിരുന്നില്ല. എന്താണിപ്പോൾ കരണീയമായുള്ളതു? ഭഗവദ്പരാക്രമം ഒരിക്കലും വൃഥാവിലാകില്ല. എങ്കിലും, സ്ത്രീയും, പ്രത്യേകിച്ച് സഹോദരിയും, അതിലും വിശേഷിച്ച് ഗർഭവതിയുമായവളെ കൊല്ലുന്നതുകൊണ്ട് എന്റെ കീർത്തി മാത്രമല്ലാ, ഐശ്വര്യുവും ആയുസ്സുംകൂടി നഷ്ടമാകും. അതിക്രൂനായ ഒരുവൻ മൃതതുല്യനാണു. ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ അവന്റെ ജനങ്ങൾ പഴിക്കുന്നു. മാത്രമല്ലാ, മരിച്ചാലോ, അവൻ നരകത്തിൽത്തന്നെ എത്തിപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.’

രാജൻ!, ഇങ്ങനെ വിചാരിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ആ ക്രൂരകൃത്യത്തിൽനിന്നും തൽക്കാലം പിന്മാറി. എങ്കിലും, കംസൻ ഭഗവാനോടുള്ള വിരോധവും അവന്റെ അവതാരവും കാത്ത് ഇരിപ്പായി. ഇരിക്കുമ്പോഴും കിടക്കുമ്പോഴും നിൽക്കുമ്പോഴും ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോഴും അങ്ങിങ്ങ് ചുറ്റിനടക്കുമ്പോഴും സകലയിടത്തും അവൻ ഭഗവാനെത്തന്നെ നിനച്ച് ലോകത്തെ മുഴുവൻ വിഷ്ണുമയമായി കണ്ടു.

രാജാവേ!, ആ സമയം, ബ്രഹ്മാവും മഹാദേവനും നാരദരോടും മറ്റ് മഹർഷിമാരോടുമൊന്നിച്ച് കംസഗൃഹത്തിൽ ദേവകി കിടക്കുന്നിടത്തെത്തി ഭഗവാനെ സ്തുതിച്ചുതുടങ്ങി. “ഭഗവാനേ!, അങ്ങ് അവിടുത്തെ വാക്കിന് വിപരീതമായി ഒരിക്കലും പ്രവർത്തിക്കാത്തവനാകുന്നു. അവിടുത്തെ തീരുമാനത്തെ ആർക്കുംതന്നെ മാറ്റിമറിക്കുവാൻ സാധ്യമല്ല. സൃഷ്ടിസ്ഥിതിസംഹാരങ്ങൾക്ക് സർവ്വസാക്ഷിയായി വർത്തിക്കുന്ന അങ്ങുതന്നെയാണിവിടെ പരമസത്യം. സത്യത്തിൽ അധിഷ്ഠിതനായവനുമാത്രമേ അവിടുത്തെ അനുഗ്രഹം സിദ്ധിക്കുകയുള്ളൂ. ആയതിനാൽ കുടിലബുദ്ധിക്ക് ഒരിക്കലും അങ്ങയെ നേടാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. അങ്ങ് സർവ്വഭൂതങ്ങളിലും അന്തര്യാമിയാണു. അങ്ങനെയുള്ള സത്യസ്വരൂപനായ അങ്ങയെ ഞങ്ങളിതാ ശരണം പ്രാപിക്കുന്നു. ഈ പ്രപഞ്ചമാകുന്ന ആദിവൃക്ഷത്തിനു ഒരേയൊരാധാരം അവിടുത്തെ പ്രകൃതിയാണു. അവയിൽ സുഖദുഃഖങ്ങളാകുന്ന രണ്ട് ഫലങ്ങൾ കായ്ക്കുന്നു. തൃഗുണങ്ങളാകുന്ന മൂന്ന് വേരുകൾ അവയ്ക്കുണ്ടു. ധർമ്മാർത്ഥകാമമോക്ഷങ്ങൾ അവയിലെ നാലു രസങ്ങളാണു. ആ വൃക്ഷത്തിനു അഞ്ചു ജ്ഞാനേന്ദ്രിയങ്ങളും ആറ് വികാരങ്ങളും സപ്തധാതുക്കളും എട്ട് പ്രകൃതികളായ ശാഖകളുമുണ്ടു. രണ്ട് ചെവി, രണ്ട് കണ്ണ്, രണ്ട് നാസാദ്വാരം, വായ, മൂത്രദ്വാരം, മലദ്വാരം, എന്നീ ഒമ്പത് പൊത്തുകളുമുണ്ടു. പ്രാണൻ മുതലായ പത്ത് വായുക്കളാകുന്ന ഇലകൾ അതിനുണ്ടു. അതിൽ ജീവാത്മപരമാത്മാക്കളാകുന്ന രണ്ടു പക്ഷികളും വസിക്കുന്നുണ്ടു. ഈ മരത്തിന്റെ ഉല്പത്തിക്ക് കാരണം അങ്ങുമാത്രമാണു. അതിന്റെ ലയനവും അങ്ങയിൽ തന്നെ. അങ്ങുതന്നെ അതിനെ പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അജ്ഞാനികൾ അങ്ങയെ പലതായി കാണുന്നു. എന്നാൽ, മായയിൽ മോഹിക്കാത്തവരുടെ കാര്യം അങ്ങനെയല്ല. അങ്ങീ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ക്ഷേമത്തിന്നായി പലേ രൂപങ്ങൾ കൈക്കൊള്ളൂന്നു. അല്ലയോ അംബുജാക്ഷാ!, അങ്ങയിൽ മനസ്സുറപ്പിച്ച് ജ്ഞാനികൾ അവിടുത്തെ പദതാരടിയാൽ കാലിക്കുളമ്പുചാൽ കണക്കെ സംസാരത്തെ മറികടക്കുന്നു. അങ്ങനെ സ്വയം ദുസ്തരമായ ഈ സംസാരസാഗരത്തെ മറികടന്നവർ അങ്ങയുടെ പാദാരവിന്ദമാകുന്ന ആ കപ്പലിനെ മറ്റുള്ളവർക്കായി കരുണയോടെ ഇവിടെ വച്ചുപോയിരിക്കുന്നു. അല്ലയോ അരവിന്ദാക്ഷനായ ഭഗവാനേ!, ഭക്തിഹീനരായ ചിലർ ചില പഴുതുകളിലൂടെ അങ്ങയെ പ്രാപിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നുവെങ്കിലും അവർ പലസ്ഥാനങ്ങളിൽനിന്നും വഴുതിവീഴുന്നു. മാധവാ!, എന്നാൽ അങ്ങയുടെ ഭക്തന്മാർക്ക് ഒരിക്കലും അധഃപതനം സംഭവിക്കുന്നില്ല. പ്രഭോ!, അവർ അങ്ങയുടെ പരിരക്ഷണയിൽ സർവ്വവിഘ്നങ്ങളേയും മറികടക്കുന്നു. വിശ്വസംരക്ഷണത്തിന്നായി അങ്ങ് പലേ അവതാരങ്ങൾ എടുക്കുന്നു. ആയതിനാൽ മനുഷ്യർ അങ്ങയെ പലവിധത്തിൽ ആരാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ആ രൂപത്തിലൂടെയും അവരുടെ ഉപാസനകളിലൂടെയും മാത്രമാണു അവർക്ക് വിജ്ഞാനമുണ്ടാകുന്നതു. ആശ്രയിക്കുന്നവരെ അങ്ങ് നിരന്തരം അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഭഗവാനേ!, അവിടുത്തെ മഹിമകൾ ആർക്കും കണ്ടറിയാവുന്നതല്ല. എങ്കിലും ഉപാസനയിലൂടെ അവിടുത്തെ ഭക്തന്മാർ മാത്രം അങ്ങയെ അറിയുന്നു. അവിടുത്തെ ലീലകളെ കേൾക്കുകയോ ഓർക്കുകയോ അന്യരെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്തുകൊണ്ട് സർവ്വകർമ്മങ്ങളും അങ്ങയുടെ പാദത്തിലർപ്പിച്ചുകൊണ്ടു അവയെ ചെയ്യുന്നവനു സാംസാരത്തിൽ പുനർജനിക്കേണ്ടിവരുന്നില്ല. ഭഗവാനേ!, അങ്ങയുടെ അവതാരം കൊണ്ട് ഈ ഭൂമിയുടെ ദുഃഖം അവസാനിക്കാൻ പോകുന്നു. ഈ ഭൂമിയിൽ അവിടുത്തെ പിഞ്ചുകാലടികൾ പതിയുന്നതായി ഞങ്ങൾ കാണാൻ പോകുന്നു. മഹാഭാഗ്യംതന്നെ. ഈശ്വരാ!, ജന്മരഹിതനായ അങ്ങ് ജന്മമെടുക്കുന്നത് അവിടുത്തെ ലീലയെന്നുമാത്രമേ ഞങ്ങൾക്കറിയാൻ സാധിക്കുന്നുള്ളൂ. ഭഗവാനേ!, ജീവാത്മാക്കളിൽ ഉണ്ടെന്നുതോന്നുന്ന ആ സൃഷ്ടിസ്ഥിത്യന്തങ്ങൾ അങ്ങയിൽ അവിടുത്തെ മായയാൽ അരോപിക്കപ്പെട്ടതുമാത്രമാണു. മത്സ്യം, ഹയഗ്രീവൻ, കൂർമ്മം, നരസിംഹം, വരാഹം, ഹംസം, ശ്രീരാമൻ, പരശുരാമൻ, വാമനൻ എന്നീ രൂപങ്ങളിൽ അവതാരം കൊണ്ട് ഞങ്ങളെ ഈ ലോകത്തേയും അങ്ങ് പാലിച്ച പ്രകാരം ഭൂമിയുടേയും ഭാരം തീർത്തനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടാലും. അവിടുത്തേയ്ക്ക് നമസ്കാരം.”

രാജൻ!, തുടർന്ന് ബ്രഹ്മാദികൾ ദേവകീദേവിയോടു പറഞ്ഞു: “മാതാവേ!, പരമപുരുഷനായ ഭഗവാൻ ഞങ്ങൾക്ക് സർവ്വമംഗളങ്ങളും നേരുന്നതിനായി അവിടുത്തെ ഗർഭത്തിൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞു. അക്കാരണത്താൽ കംസൻ സദാസമയവും മരണത്തെ ഉറ്റുനോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണു. ആയതിനാൽ ഇനി അവനിൽനിന്നുള്ള ഭയം അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടാ. ഭഗവാൻ യാദവന്മാരുടെ രക്ഷിതാവായിക്കൊള്ളും.”

അല്ലയോ പരീക്ഷിത്ത് രാജാവേ!, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിനെല്ലാം ആധാരഭൂതനായി അതിനകം‌പുറം കൊണ്ടുനിൽക്കുന്നവനും, എന്നാൽ അവയിൽനിന്നന്യമായി പുരുഷാകാരം കൊണ്ടുനിൽക്കുന്നവനുമായ ശ്രീഹരിയെ ദേവന്മാർ ബ്രഹ്മാദികളെ മുൻ‌നിർത്തിക്കൊണ്ട് സ്തുതിച്ചതിനുശേഷം തിരിച്ച് ദേവലോകത്തിലേക്ക് പോയി.”

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം രണ്ടാമദ്ധ്യായം സമാപിച്ചു.

 

ഓം തത് സത്.

 

 

Previous    Next

10.1 ശ്രീകൃഷ്ണാവതാരഹേതു.

 ഓം

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം അദ്ധ്യായം‌ 1

(ശ്രീകൃഷ്ണാവതാരഹേതു)

 

പരീക്ഷിത്ത് രാജാവ് ശ്രീശുകബ്രഹ്മർഷിയോട് ചോദിച്ചു: “അല്ലയോ മുനിസത്തമാ!, അങ്ങിതുവരെ ഞങ്ങൾക്ക് ചന്ദ്രവംശത്തിന്റേയും സൂര്യവംശത്തിന്റേയും പരമ്പരകളെക്കുറിച്ചും, അതിൽ വന്നുപിറന്ന രാജാക്കന്മാരുടെ അതിശയകരമായ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചും, അതുപോലെ ധർമ്മശീലനായ യദുരാജാവിന്റെ ചരിത്രവും വിശദീകരിച്ചുപറഞ്ഞുതന്നു. ഇനി ആ യദുവംശത്തിൽ അവതരിച്ച ശ്രീമഹാവിഷ്ണുവിന്റെ ലീലകളെ ഞങ്ങൾക്ക് പറഞ്ഞുതന്നാലും. ഭൂതഭാവനനും വിശ്വാത്മാവുമായ ഭഗവാൻ യദുവംശത്തിൽ പിറന്നതിനുശേഷം എന്തെല്ലം പരാക്രമങ്ങൾ ചെയ്തുവോ, അവയെല്ലാം ഞങ്ങൾക്ക് വിസ്തരിച്ച് പറഞ്ഞുതരിക. ആ മഹിമകളെ ലൌകികനിവൃത്തി വന്നവരായ സത്തുക്കൾ സദാ പാടിപ്പുകഴ്ത്തുന്നു. സംസാരമാകുന്ന രോഗത്തിന് അത് സിദ്ധൌഷധമാണു. കാതും കരളും കവരുന്ന ആ മഹിമകളെ കീർത്തനം ചെയ്യുവാൻ ഗോഹത്യ ചെയ്യുന്ന ചണ്ഡാളനൊഴികെ മറ്റാരും മടി കാണിക്കുന്നില്ല. അല്ലയോ ആത്മജ്ഞാനിയായ മുനിശ്രേഷ്ഠാ!, എന്റെ മുത്തച്ഛന്മാരായ പാണ്ഡവന്മാർ ആ ഭഗവാനാകുന്ന കപ്പലിലായിരുന്നു ദേവന്മാരെപോലും ജയിക്കാൻ കരുത്തുള്ള ഭീഷ്മരെപ്പോലുള്ള മഹാരഥന്മാരടങ്ങുന്ന കൌരവസേനയാകുന്ന മഹാസമുദ്രത്തെ കാലികുളമ്പുചാൽ‌പോലെ വളരെ നിസ്സാരമായി അക്കര കടന്നതു. ആ പരമപുരുഷനായിരുന്നു അന്ന് അശ്വത്ഥാമാവിന്റെ ബ്രഹ്മാസ്ത്രത്താൽ വെന്തുകരിയാൻ തുടങ്ങിയവനും കൌരവപാണ്ഡവന്മാരുടെ സന്താനബീജവുമായ എന്നെ എന്റെ അമ്മയുടെ പ്രാർത്ഥന കേട്ടപ്പോൾ തൃക്കരത്തിൽ ചക്രായുധമേന്തി അവളുടെ ജഠരത്തിൽ കടന്നു കാത്തുരക്ഷിച്ചതും. സകലഭൂതങ്ങൾക്കും ഉള്ളിൽ ആത്മസ്വരൂപനായും പുറമേ കാലസ്വരൂപനായും നിന്നുകൊണ്ട് അവയ്ക്ക് സംസാരബന്ധത്തേയും മോക്ഷത്തേയും കൊടുത്തുകൊണ്ട് വിളയാടുന്ന ആ മായാമനുഷന്റെ വീര്യകർമ്മങ്ങളെ ഞങ്ങൾക്ക് പറഞ്ഞുതന്നാലും. ഗുരോ!, സങ്കർഷണമൂർത്തിയായ ബലരാമൻ രോഹിണിയുടെ പുത്രനാണെന്ന് അങ്ങ് പറഞ്ഞുവല്ലോ. എന്നാൽ എന്ത് നിമിത്തമായാണു അദ്ദേഹത്തിന് ദേവകീദേവിയുമായുള്ള ഗർഭസംബന്ധമുണ്ടായതു?. എന്തിനുവേണ്ടിയായിരുന്നു ഭഗവാൻ പിതാവിന്റെ ഗൃഹത്തിൽനിന്നും പുറപ്പെട്ട് ഗോകുലത്തിലേക്ക് പോയതു?. അവൻ സ്വജനങ്ങളോടെപ്പം എവിടെയായിരുന്നു വസിച്ചിരുന്നതു?. ഗോകുലത്തിലും മഥുരാപുരിയിലുമൊക്കെ താമസിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ എന്തൊക്കെ ലീലകളാണാടിയിരുന്നതു?. അമ്മാവനായ കംസനെ എന്തിനുവേണ്ടിയായിരുന്നു ഭഗവാൻ വധിച്ചതു?. മനുഷ്യാകൃതിയിൽ അവൻ വൃഷ്ണികളോടൊത്ത് എത്രകാലം യദുപുരിയിൽ താമസിച്ചു?. അവന്ന് എത്ര പത്നിമാരുണ്ടായിരുന്നു? ഇവയുൾപ്പെടുന്ന അവന്റെ എല്ലാ വീര്യകർമ്മങ്ങളും എല്ലാമറിയുന്ന അങ്ങ് ശ്രദ്ധാലുവായ എനിക്ക് വിസ്തരിച്ച് പറഞ്ഞുതരണം. അങ്ങയുടെ മുഖമാകുന്ന ഈ ചന്ദ്രബിംബത്തിൽനിന്നൊഴുകിവരുന്ന ഭഗവദ്‌ലീലാമൃതത്തെ പാനം ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ടാവാം വിശപ്പും ദാഹവും എന്നെ ഒട്ടുംതന്നെ ബാധിക്കുന്നില്ല.”

സൂതൻ പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ ശൌനകാ!, ഇങ്ങനെ ഉത്തമമായ ചോദ്യങ്ങൾ കേട്ട് സർവ്വജ്ഞനായ ശ്രീശുകൻ ശ്രീപരീക്ഷിത്തിനെ അഭിനന്ദിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തോട് കലികൽമഷം തീർക്കുന്ന കൃഷ്ണകഥയെ പറയുവാൻ തുടങ്ങി.”

ശ്രീശുകൻ പറഞ്ഞു: “ഹേ രാജർഷിശ്രേഷ്ഠാ!, അങ്ങയുടെ ബുദ്ധി സത്വാധിഷ്ഠിതമാണു. കാരണം, അങ്ങ് ശ്രീകൃഷ്ണസൽകഥ കേൾക്കുവാൻ ഉത്സുഹിതനായിരിക്കുന്നു. ഗംഗ മൂന്നുലോകങ്ങളേയും എന്നതുപോലെ, അങ്ങയുടെ ചോദ്യങ്ങളിലൂടെ ശ്രീകൃഷ്ണകഥാമൃതം ചോദ്യകർത്താവിനേയും, പ്രാസാംഗികനേയും ശ്രോതാക്കളേയും ഒരു പോലെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്നു.

രാജൻ!, അഹങ്കാരികളായ രാജാക്കന്മാരുടെ വേഷത്തിൽ കുറെ അസുരന്മാർ വന്നുപിറന്നപ്പോൾ ഭൂമീദേവി ദുഃഖിതയായി. വർദ്ധിച്ച ഭാരത്തോടെ അവൾ വന്നു ബ്രഹ്മദേവനെ ശരണം പ്രാപിച്ചു. അവൾ ഒരു ഗോരൂപം പൂണ്ട് ദുഃഖിതയായി വിലപിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണീരുമൊലിപ്പിച്ച് ബ്രഹ്മദേവന്റെ മുന്നിൽ ചെന്ന് കൂപ്പുകൈകളോടെ തന്റെ വേദനയറിയിച്ചു. വിധാതാവ് അവളുടെ സങ്കടം കേട്ടുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവളെയും കൂട്ടി കൈലാസത്തിലെത്തി മഹാദേവനുമായി പാൽക്കടൽ‌തീരത്തേക്ക് പോയി. അവിടെയെത്തിയ ബ്രഹ്മദേവൻ സർവ്വലോകനായകനും ഭക്തവത്സലനുമായ ഭഗവാൻ ശ്രീഹരിയെ പുരുഷസൂക്തം കൊണ്ട് വാഴ്ത്തിസ്തുതിച്ചു. സമാധിയിലായപ്പോൾ ഭഗവാന്റെ വചനങ്ങൾ ബ്രഹ്മദേവൻ കേട്ടു. ആ വാക്കുകൾ കേട്ടയുടൻ അദ്ദേഹം ദേവഗണങ്ങളോടു പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ ദേവന്മാരേ!, എന്റെ വാക്കുകൾ നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകേൾക്കുക!. ഒട്ടും താമസിക്കാതെ ഞാൻ പറയുന്നവിധം പ്രവർത്തിക്കുക!. ഭഗവാൻ നാരായണൻ ഭൂമിയുടെ ദുഃഖം മുൻ‌കൂട്ടി അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവളുടെ ദുഃഖം തീർക്കാൻ അവൻ ഭൂമിയിൽ അവതരിക്കാൻ പോകുകയാണു. എത്രനാൾ അവൻ അവിടെയുണ്ടോ, അത്രയുംകാലം നിങ്ങളും അവിടെ യാദവന്മാർക്കിടയിൽ ജനിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ആ പരമപുരുഷൻ അവിടെ വസുദേവരുടെ ഭവനത്തിൽ വന്നവതരിക്കും. അവിടുത്തെ പ്രീതിക്കായി ദേവസ്ത്രീകൾ ജനിക്കുകൊള്ളട്ടെ!. ആ ശ്രീഹരിക്ക് പ്രിയം ചെയ്യുവാനായി ആയിരം മുഖങ്ങളോടുകൂടിയ ആദിശേഷൻ മുന്നേതന്നെ അവിടെ അവതരിക്കുന്നതാണു. ഈ ലോകം മുഴുവൻ മോഹിക്കുന്ന ഭഗവന്മായയും അവനാൽ നിയോഗിതയായി ഉദ്ദിഷ്ടകാര്യത്തിനായി അവതരിക്കും.”

രാജൻ!, ബ്രഹ്മദേവൻ ദേവന്മാരോട് ഇങ്ങനെ ആജ്ഞാപിച്ചതിനുശേഷം, ഭൂമീദേവിയെ സമാധാനിപ്പിച്ച്, തന്റെ ലോകത്തിലേക്ക് യാത്രയായി. യാദവരാജാവായ ശൂരസേനൻ പണ്ട് മഥുരയിലുണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ ശൂരസേനം മുതലായ പ്രദേശങ്ങൾ മഥുരയോടുചേർത്ത് ഭരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ മഥുരാപുരി എല്ലാ യദുവംശരാജാക്കന്മാരുടേയും രാജാധാനിയായിമാറി. അവിടെ ഭഗവാൻ ശ്രീഹരി എന്നെന്നും സന്നിഹിതനാണു.

രാജാവേ!, ഒരിക്കൽ ശൂരൻ എന്ന ഒരു യാദവരാജാവിന്റെ മകനായ വസുദേവൻ മഥുരാപുരിയിൽ ദേവകീദേവിയെ വിവാഹം ചെയ്ത് പത്നിയോടൊപ്പം സ്വഗൃഹത്തിലേക്ക് പോകുവാനായി രഥത്തിൽ കയറി. അവളുടെ സഹോദരനായിരുന്ന കംസൻ സഹോദരിക്ക് സന്തോഷമാകുവാനായി സ്വയം രഥം തെളിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു. ആ സമയത്ത് അവളുടെ പിതാവായ ദേവകൻ തന്റെ പുത്രിക്ക് പൊന്നിൻ‌ചങ്ങലയിട്ട നാനൂറ് ആനകളേയും പതിനായിരം കുതിരകളേയും ആയിരത്തിയെണ്ണൂറ് തേരുകളേയും ഇരുനൂറ് തോഴിമാരേയും സ്ത്രീധനമായി നൽകി. യാത്ര തുടങ്ങാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ മംഗളസൂചകമായി ശംഖം, പെരുമ്പറ മുതലായ ഭേരികൾ മുഴങ്ങി. രാജൻ! പെട്ടെന്നായിരുന്നു, കടിഞ്ഞാൺ പിടിച്ചുകൊണ്ടിരിന്ന കംസനെ സംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ട് ആകാശത്തിൽ ഒരശ്ശരീരിയുണ്ടായതു. അത് ഇപ്രകാരമായിന്നു: “മൂഢാ!, നീ ആരെയാണോ ഈ തേരിലേറ്റിക്കൊണ്ട് പോകുന്നത്, അവളുടെ എട്ടാമത്തെ പുത്രൻ നിന്നെ കൊല്ലുന്നതാണു.” രാജൻ!, ദുഷ്ടനും പാപിയും ഭോജവംശത്തിന് കളങ്കവുമായ അവൻ സ്വസഹോദരിയെ വധിക്കുവാനായി കൈയ്യിൽ വാളുമെടുത്ത് അവളുടെ തലമുടിക്ക് ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു. ആ സമയം, വസുദേവനാകട്ടെ, നിർല്ലജ്ജനായ കംസനെ സമാധാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു: “ഹേ രാജൻ!, അങ്ങ് ഭോജവംശത്തിന്റെ കീർത്തി വളർത്തേണ്ടവനാണു. ഒരു സ്ത്രീയെ, വിശേഷിച്ച് സ്വന്തം സഹോദരിയായാവളെ, അതും അവളുടെ വിവാഹദിവസംതന്നെ ഇങ്ങനെ വെട്ടിക്കൊല്ലുന്നത് ഉചിതമാണോ?. അല്ലയോ വീരാ!, ജനിച്ചവർക്ക് മരണം ശരീരത്തോടൊപ്പംതന്നെ നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണു. ഇപ്പോഴല്ലെങ്കിൽ ഒരു നൂറ് വർഷം കഴിഞ്ഞെങ്കിലും അതുറപ്പാണു. മരണാവസ്ഥയിൽ ജീവൻ കർമ്മാധീനനായി അസ്വന്തന്ത്രനായി മറ്റൊരു ശരീരത്തെ പിടികൂടി പഴയതിനെ സ്വയം ഉപേക്സിക്കുന്നു. എപ്രകാരമാണോ നടന്നുപോകുന്നവൻ ഒരുകാൽ നിലത്തൂന്നി മറ്റേക്കാൽ ഉയർത്തി നടന്നുപോകുന്നതു, ഏതുവിധമാണോ അട്ടകൾ മറ്റൊരു പുല്ലിൽ എത്തിപ്പിടിച്ചതിനുശേഷം ഇരിക്കുന്ന പുല്ലിനെ എപ്രകാരം ഉപേക്ഷിക്കുന്നുവോ, അതേവിധം ജീവൻ നവശരീരത്തെ കണ്ടെത്തിയ ശേഷം പൂർവ്വശരീരം വിട്ടുകളയുന്നു. ഒരു മഹാപ്രതിഭയെ കണ്ട് അയാളിൽ മനസ്സിണങ്ങിയാൽ, കാണുന്നവൻ ആ പ്രതിഭയെകുറിച്ച് നിത്യനിരന്തരമായി ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, അത്തരത്തിലുള്ള മനോരഥത്തിനടിമപ്പെട്ട് സ്വയത്തെ അയാളായി കണ്ടറിയുന്നതുപോലെ, ജീവനും തനിക്കുണ്ടായിരുന്ന പൂർവ്വദേഹത്തെ മറന്നുകളയുന്നു. വികാരത്തിനടിപ്പെട്ടതും കർമ്മപ്രേരിതവുമായ മനസ്സ്, ഈശ്വരനാൽ പൃഥിവ്യാദി                                  പഞ്ചഭൂതങ്ങളാൽ നിർമ്മിതമായ യാതൊരു ശരീരത്തിലേക്ക് പാഞ്ഞുപോകുന്നുവോ, ജീവന്മാർ അതിനെ പ്രാപിച്ചുകൊണ്ട് വീണ്ടും ജനിക്കുന്നു. എപ്രകാരമാണോ ആകാശത്തിലെ ഒരു തേജോഗോളം ഭൂമിയിലെ ഒരു ജലാശയത്തിൽ പ്രതിബിംബിച്ചുകൊണ്ട് കാറ്റിനൊത്ത് ഇളകുന്നതു, അതുപോലെ ജീവനും തന്റെ അജ്ഞാനത്താലുണ്ടായ ഈ ശരീരത്തിൽ പ്രതിബിംബിച്ചുകൊണ്ട് മോഹിക്കുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള അവൻ തന്റെ നന്മയെ ഓർത്തുകൊണ്ട് ഒരിക്കലും മറ്റൊരാൾക്ക് ദ്രോഹം ചെയ്തുകൂടാ. അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നവനെ ഭയം പിന്തുടരുന്നു. അങ്ങയുടെ അനുജത്തിയായ ഈ പാവം ചെറു പെൺകിടാവ് പാവകളെപ്പോലെ കാട്ടിയതു കാണുന്നവൾ മാത്രമാണു. ദീനാനുകമ്പയുള്ള അങ്ങ് നിർദ്ദോഷിയായ ഇവളെ കൊല്ലരുതു.”

രാജാവേ!, ഇങ്ങനെ സാമഭേദങ്ങളിലൂടെ ഉപദേശിച്ചിട്ടും ദാരുണനായ കംസൻ തന്റെ സഹോദരിയുടെ വധത്തിൽനിന്നും പിന്മാറിയില്ല. വസുദേവൻ അവന്റെ നിർബന്ധത്തെ മനസ്സിലാക്കി തൽക്കാലം വന്നടുത്ത ആപത്തിൽനിന്ന് രക്ഷപെടുവാനായി ഇങ്ങനെ ചിന്തിച്ചു. ‘ഒരുവൻ തന്റെ ബുദ്ധിശക്തിക്കനുസരിച്ച് മരണം തടയേണ്ടതാണു. എന്നിട്ടും പറ്റിയില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അവൻ നിർദ്ദോഷിയാകുന്നു. തനിക്ക് മക്കളുണ്ടാകുന്ന കാലത്തിനുള്ളിൽ ഇവൻ മരണപ്പെട്ടുപോയില്ലെങ്കിൽ ഇവന് തന്റെ മക്കളെ കൊടുത്തിട്ട് ദീനയായ ഇവളെ രക്ഷപെടുത്താം. ഇനി തന്റെ മകൻ കംസന്റെ അന്തകനാകാതിരിക്കുമെന്ന് ആരു കണ്ടു?. ദൈവഹിതം ആർക്ക് തടുക്കുവാൻ കഴിയും?. അടുത്തുവന്നിരിക്കുന്ന ഈ അപകടം തൽക്കാലം മാറിപ്പോകട്ടെ. മാറിപ്പോകുന്നത് വീണ്ടും വന്നുചേരുമെന്നുള്ളതും ശരിതന്നെ. കാട്ടുതീയിൽ ചിലമരങ്ങൾ രക്ഷപെടുകയും മറ്റു ചിലവ കത്തി നശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനു കാരണം വിധി ഒന്നുമാത്രമാണു. അതുപോലെ ജീവന്ന് ശരീരത്തോടുള്ള ചേർച്ചയും വിയോഗവും ആർക്കും ഊഹിക്കാൻ തരമുള്ളതല്ല.’ രാജാവേ!, വസുദേവൻ തന്റെ ബുദ്ധിശക്തിക്കനുസരിച്ച് ഈവിധം ചിന്തിച്ചുറപ്പിച്ച് പാപിയായ കംസനെ ആരാധിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഉള്ളിലെ വേദന കടിച്ചമർത്തി പുറമേ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം നിർല്ലജ്ജനായ കംസനോട് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഹേ സൌ‌മ്യശീലാ!, അങ്ങ് കേട്ട ആ അശരീരിയെ ഓർത്ത് അങ്ങേയ്ക്ക് ഇവളിൽ ഭയം തോന്നേണ്ട ആവശ്യമില്ല. കാരണം, ഇവൾക്കുണ്ടാകുന്ന പുത്രന്മാരെ ഒന്നൊഴിയാതെ ഞാൻ അങ്ങേയ്ക്ക് തന്നുകൊള്ളാം.”                                          

അല്ലയോ പരീക്ഷിത്ത് രാജൻ!, വസുദേവരുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് ശാന്തനായ കംസൻ തൽക്കാലം സഹോദരിയുടെ വധശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു. വസുദേവൻ കംസനെ പ്രശംസിച്ചുകൊണ്ട് ഭാര്യയോടൊത്ത് സ്വഗൃഹത്തിലേക്ക് യാത്രയായി. രാജൻ!, അനുവത്സരം ദേവകി പ്രസവിച്ചു. അവക്ക് എട്ടു പുത്രന്മാരും ഒരു പുത്രിയും പിറന്നു. അസത്യത്തെ അങ്ങേയറ്റം ഭയന്നിരുന്ന വസുദേവൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആദ്യപുത്രനായ കീർത്തിമാനെ അതീവദുഃഖത്തോടെ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച പ്രകാരം കംസന്ന് കാഴ്ചവച്ചു. സത്യസന്ധന്മാർക്ക് എന്താണിവിടെ അസഹനീയമായുള്ളതു?. ജ്ഞാനികൾക്ക് എന്താണിവിടെ നേടാനുള്ളതു?. എന്താണ് നീചന്മാർക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തതു?. അതുപോലെ ധീരന്മാർക്ക് ത്യജിക്കാൻ കഴിയാത്തതായി എന്താണിവിടെയുള്ളതു?. രാജാവേ!, വസുദേവരുടെ സത്യത്തിലുള്ള സ്ഥിരതയെ കണ്ട് കംസൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഇവനെ നിങ്ങൾ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കൊള്ളൂ!. നിങ്ങളുടെ എട്ടാമത്തെ പുത്രനിൽനിന്നാണല്ലോ എനിക്ക് മരണം സംഭവിക്കുമെന്ന് വന്നതു. ആയതിനാൽ ഇവനെ ഞാൻ പേടിക്കുന്നില്ല.” “അങ്ങനെയാകട്ടെ!”, എന്നുപറഞ്ഞു വസുദേവൻ കുഞ്ഞിനെ എടുത്ത് യാത്രയായി. മനോനിയന്ത്രണമില്ലാത്ത അവന്റെ ആ വാക്കുകളെ അദ്ദേഹം അത്രകാര്യമായി എടുത്തിരുന്നില്ല.

രാജൻ!, ആ സമയം, ഭഗവാൻ ശ്രീനാരദൻ കംസന്റെ കൊട്ടാരത്തിലെത്തി നന്ദാദി ഗോപന്മാരെക്കുറിച്ചും വൃഷ്ണികളെക്കുറിച്ചും കംസന്റെ അനുവർത്തികളെപ്പറ്റിയും അല്ലാത്തവരെപറ്റിയും അസുരന്മാർക്ക് സംഭവിച്ചേക്കാവുന്ന വധശ്രമത്തെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ അയാളെ ബോധവാനാക്കി. അന്നുമുതൽ യാദവന്മാർ ദേവന്മാരാണെന്നും ദേവകിയുടെ ഗർഭത്തിൽ ജനിച്ച് തന്നെ കൊല്ലാൻ പോകുന്നത് വിഷ്ണുവാണെന്നും കരുതിത്തുടങ്ങി. അവൻ ദേവകീവസുദേവന്മാരെ തടവറയിൽ ചങ്ങലയ്ക്കിട്ടു. അവർക്കുണ്ടാകുന്ന കുട്ടികളെയെല്ലാം ഒന്നൊന്നായി കൊന്നുതുടങ്ങി. ഭൂമിയിലെ സ്വാർത്ഥരും ലോഭികളുമായ രാജാക്കന്മാർ മാതാവിനേയും പിതാവിനേയും മറ്റ് ബന്ധുമിത്രാദികളേയും കൊല്ലുന്നത് പതിവാണല്ലോ!. നാരദർ പറഞ്ഞറിയിച്ച പ്രകാരം, താൻ പണ്ട് മഹാവിഷ്ണുവാൽ കൊല്ലപ്പെട്ട കാലനേമിയാണെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൻ യാദവന്മാരെ വിദ്വേഷിച്ചുതുടങ്ങി. കംസൻ യദുക്കളുടേയും ഭോജന്മാരുടേയും അന്ധകന്മാരുടേയുമെല്ലാം രാജാവായിരുന്ന തന്റെ പിതാവ് ഉഗ്രസേനനെ പോലും പിടിച്ച് തടവിലിട്ടുകൊണ്ട് ശൂരസേനരാജ്യത്തെ സ്വയം ഭരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.”

 

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം ഒന്നാമദ്ധ്യായം സമാപിച്ചു.

 

ഓം തത് സത്.

 

 

Previous    Next

9.24 വിദർഭവംശം – ശ്രീകൃഷ്ണാവതാരപ്രസ്താവന.

 ഓം

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം നവമസ്കന്ധം അദ്ധ്യായം‌ 24

(വിദർഭവംശം – ശ്രീകൃഷ്ണാവതാരപ്രസ്താവന)

 

ശ്രീശുകബ്രഹ്മർഷി പറഞ്ഞു: “മഹാരാജാവേ!, ജ്യാമഘന് യുദ്ധം ജയിച്ചുവരുന്നതിനിടയിൽ ഒരു കന്യകയെ കിട്ടിയെന്നും അവളെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രൻ വിദർഭൻ വിവാഹം കഴിച്ചുവെന്നും പറഞ്ഞുവല്ലോ. അവൻ അവളിൽ കുശൻ, ക്രഥൻ, രോമപാദൻ എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് പുത്രന്മാരെ ജനിപ്പിച്ചു. രോമപാദന്റെ പുത്രനായി ബഭ്രു ജനിച്ചു. അവനിൽനിന്ന് കൃതിയും ജനിച്ചു. അവന്റെ പുത്രനായ ഉശകൻ ചേദി എന്നവനു ജന്മം നല്കി. അവന്റെ പുത്രന്മാരായി ദമഘോഷൻ മുതലായ രാജാക്കന്മാരുണ്ടായി. വിദർഭന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുത്രൻ ക്രഥന് കുന്തി എന്നവൻ പുത്രനായി പിറന്നു. അവന്റെ പുത്രനായി ധൃഷ്ടിയും, അവന്റെ പുത്രനായി നിർവൃതിയും, അവനിൽനിന്ന് ദശാർഹനും, അവന്റെ പുത്രനായി വ്യോമനും, അവന്റെ പുത്രനായി ജീമൂതനും, അവന്റെ പുത്രനായി വികൃതിയും, അവന്റെ പുത്രനായി ഭീമരഥനും, അവനിൽനിന്ന് നവരഥനും, അവന്റെ പുത്രനായി ദശരഥനും ജനിച്ചു.

രാജൻ!, ദശരഥപുത്രനായി ശകുനി പിറന്നു. അവന്റെ പുത്രനായി കരംഭിയും, അവന്റെ പുത്രനായി ദേവരാതനും, അവന്റെ പുത്രനായി ദേവക്ഷത്രനും, അവന്റെ പുത്രനായി മധുവും, അവന്റെ പുത്രനായി കുരുവംശനും, അവന്റെ പുത്രനായി അനുവും, അവന്റെ പുത്രനായി പുരുഹോത്രനും, അവന്റെ പുത്രനായി ആയുസ്സും, അവനിൽനിന്ന് സാത്വതനും ജനിച്ചു. സാത്വതന് ഭജമാനൻ, ഭജി, ദിവ്യൻ, വൃഷ്ണി, ദേവാവൃധൻ, അന്ധകൻ, മഹാഭോജൻ എന്നിങ്ങനെ ഏഴു പുത്രന്മാരുണ്ടായി. ഭജമാനന് തന്റെ ഒരു പത്നിയിൽ നിമ്ലോചി, കിങ്കണൻ, ധൃഷ്ടി എന്നിങ്ങനെ മൂന്നു പുത്രന്മാരും, മറ്റൊരു പത്നിയിൽ ശതാജിത്ത്, സഹസ്രജിത്ത്, അയുതാജിത്ത് എന്നിങ്ങനെ മൂന്നുപേരും പിറന്നു. ദേവാവൃധന്റെ പുത്രൻ ബഭ്രു മനുഷ്യരിൽ ശ്രേഷ്ഠനായിരുന്നു. ദേവാവൃധനാണെങ്കിൽ ദേവന്മാരോട് തുല്യനും. അനേകം സജ്ജനങ്ങൾ അവരിൽനിന്ന് ജ്ഞാനം നേടി മുക്തിമാർഗ്ഗത്തെ പ്രാപിച്ചിരുന്നു. മഹാഭോജൻ ധർമ്മിഷ്ഠനായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സന്താനപരമ്പരയിലൂടെ ഭോജരാജാക്കന്മാരുണ്ടായി. അല്ലയോ പരന്തപാ!, വൃഷ്ണിയുടെ പുത്രന്മാരായി സുമിത്രനും യുധാജിത്തും പിറന്നു. അവരിൽ യുധാജിത്തിന്റെ പുത്രനായിരുന്നു ശിനിയും അനമിത്രനും. അനമിത്രനിൽനിന്ന് നിംനൻ പിറന്നു. നിമ്നന് സത്രാജിത്തും പ്രസേനനും മക്കളായി ജനിച്ചു. ശിനിയുടെ പുത്രൻ സത്യകനായിരുന്നു. സത്യകന്റെ പുത്രനായി യുയുധാനൻ പിറന്നു. അവന്റെ പുത്രനായിരുന്നു ജയൻ. അവനിൽന്ന് കുണി എന്നവനുണ്ടായി. കുണിയുടെ പുത്രനായി യുഗന്ധരൻ പിറന്നു. രാജൻ!, അനമിത്രന് മറ്റൊരു പുത്രനുണ്ടായിരുന്നവന്റെ നാമം വൃഷ്ണി എന്നായിരുന്നു. അവന്ന് പുത്രനായി ശ്വഫൽകൻ, ചിത്രരഥൻ എന്നിവരുണ്ടായി. ശ്വഫൽകന് തന്റെ ഗാന്ദിനിയെന്ന പത്നിയിൽ ശ്രേഷ്ഠനായ അക്രൂരനും അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം വിഖ്യാതന്മാരായ പന്ത്രണ്ടു പുത്രന്മാർ വേറെയും ജനിച്ചു. അവരുടെ നാമങ്ങൾ ആസംഗൻ, സാരമേയൻ, മൃദുരൻ, മൃദുവിത്ത്, ഗിരി, ധർമ്മവൃദ്ധൻ, സുകർമ്മാവ്, ക്ഷേത്രോപേക്ഷൻ, അരിമർദ്ദനൻ, ശത്രുഘ്നൻ, ഗന്ധമാദൻ, പ്രതിബാഹു എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു. അവർക്കെല്ലാം സഹോദരിയായിയുണ്ടായവളായിരുന്നു സുചീര.

രാജൻ! അക്രൂരന്റെ പുത്രന്മാരായി ദേവവാനും ഉപദേവനും പിറന്നു. അതുപോലെ ചിത്രരഥന്റെ പുത്രന്മാരായി വിദൂരഥൻ പൃഥു മുതലാവർ ജനിച്ചു. ഇങ്ങനെ പോകുന്നു വൃഷ്ണിവംശജരുടെ പരമ്പര. കുകുരൻ, ഭജമാനൻ, ശുചി, കംബളബർഹിഷൻ മുതലായവർ അന്ധകന്റെ പുത്രനായിരുന്നു. അതിൽ കുകുരന്റെ പുത്രനായി വഹ്നിയും വഹ്നിയുടെ പുത്രനായി വിലോമനും ജനിച്ചു. വിലോമനിൽനിന്ന് കപോതരോമാവ് ജനിച്ചു. അവന്റെ പുത്രനായി അനുവും സംജാതനായി. അനുവിന്റെ സുഹൃത്ത് തുമ്പുരുവായിരുന്നു. അനുവിൽനിന്ന് അന്ധകനും, അവനിൽനിന്ന് ദുന്ദുഭിയും, അവനിൽനിന്ന് അരിദ്യോതനും, അവനിൽനിന്ന് പുനർവസുവും ജനിച്ചു. പുനർവസുവിന് മക്കളായി ആഹുകൻ എന്ന ഒരു പുത്രനും ആഹുകി എന്ന ഒരു പുത്രിയും പിറന്നു. ആഹുകന്റെ പുത്രന്മാർ ദേവകൻ, ഉഗ്രസേനൻ എന്നിവരായിരുന്നു. അതിൽ ദേവകനു പുത്രനായി ദേവവാൻ, ഉപദേവൻ, സുദേവൻ, ദേവവർദ്ധനൻ എന്നിങ്ങനെ നാലുപേർ ജനിച്ചു. അവർക്ക് ഏഴുപേർ സഹോദരിമാരായി പിറന്നു. അല്ലയോ രാജൻ!, അവരുടെ നാമങ്ങൾ ധൃതദേവ, ശാന്തിദേവ, ഉപദേവ, ശ്രീദേവ, ദേവരക്ഷിത, സഹദേവ, ദേവകി എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു. രാജാവേ!, അവരെയെല്ലാം വസുദേവൻ വിവാഹം കഴിച്ചു. ഉഗ്രസേനന്റെ പുത്രന്മാരായി കംസൻ, സുനാമാവ്, ന്യഗ്രോധൻ, കങ്കൻ, ശങ്കു, സുഹു, രാഷ്ട്രപാലൻ, സൃഷ്ടി, തുഷ്ടിമാൻ എന്നിവർ പിറന്നു. ഉഗ്രസേനപുത്രിമാരായി കംസാ, കംസവതി, കങ്ക, ശുരഭ, രാഷ്ട്രപാലിക എന്നിവർ ജനിച്ചു. അവരെ വസുദേവന്റെ അനുജന്മാർ വിവാഹം കഴിച്ചു. രാജൻ!, ഇതോടെ അന്ധകന്റെ ആദ്യപുത്രനായ കുകുരന്റെ വംശം വിവരിച്ചുകഴിഞ്ഞു. ഇനി അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുത്രനായ ഭജമാനനെ കുറിച്ചു പറയാം. അവനിൽനിന്ന് വിദൂരഥനും, അവനിൽനിന്ന് ശൂരനും, അവനിൽനിന്ന് ശിനിയും, അവനിൽനിന്ന് സ്വയംഭോജനും, അവനിൽനിന്ന് ഹൃദീകനും പിറന്നു. ഹൃദീകന്റെ പുത്രന്മാരായി ദേവബാഹു, ശതധനുസ്സ്, കൃതവർമ്മാവ്, ദേവമീഢൻ എന്നിവർ ജനിച്ചു. ആ ദേവമീഢന്റെ പുത്രനായിരുന്നു ശൂരൻ. അവന്റെ പത്നിയുടെ നാം മാരിഷ എന്നായിരുന്നു. അവളിൽ ശൂരനാകട്ടെ, വസുദേവൻ, ദേവഭാഗൻ, ദേവശ്രവസ്സ്, ആനകൻ, സൃഞ്ജയൻ, ശ്യാമകൻ, കങ്കൻ, ശമീകൻ, വത്സകൻ, വൃകൻ, എന്നിങ്ങനെ പത്തു പുത്രന്മാരെ ഉല്പാദിപ്പിച്ചു. ശ്രീകൃഷ്ണപരമാത്മാവിന്റെ അവതാരത്തിനു സുസ്ഥാനമായ വസുദേവൻ ജനിച്ച സമയം ദേവന്മാർ ദുന്ദുഭികളും ആനകങ്ങളും മുഴക്കിയതിനാൽ അദ്ദേഹം ആനകദുന്ദുഭി എന്ന നാമത്തിലും അറിയപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് അഞ്ചു സഹോദരിമാരുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ നാമങ്ങൾ പൃഥ, ശ്രുതദേവ, ശ്രുതകീർത്തി, ശ്രുതശ്രവസ്സ്, രാജാധിദേവി എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു. പിതാവായ ശൂരൻ പൃഥയെ തന്റെ സുഹൃത്തായ കുന്തിഭോജന് വളർത്തുപുത്രിയായി നൽകുകയുണ്ടായി. രാജൻ!, അവൾക്ക് കന്യകാവസ്ഥയിൽ കർണ്ണൻ എന്ന ഒരു പുത്രനുണ്ടായി. ഒരിക്കൽ, പൃഥ തന്റെ വീട്ടിൽ ആഗതനായ ദുർവാസ്സവുമഹർഷിയെ വേണ്ടവണ്ണം പരിചരിക്കുകയുണ്ടായി. അതിൽ സമ്പ്രീതനായ മുനി ദേവന്മാരെ ആഹ്വാനം ചെയ്തുവരുത്തുവാനുള്ള യോഗവിദ്യ പ്രദാനം ചെയ്ത് അവളെ അനുഗ്രഹിച്ചു. ആ വിദ്യ ഒന്നു പരീക്ഷിച്ചുനോക്കുവാനായി പൃഥ സൂര്യദേവനെ ആഹ്വാനം ചെയ്തു. സൂര്യദേവൻ ഉടൻ‌തന്നെ അവളുടെയടുക്കലെത്തിയതുകണ്ട് അത്ഭുതം കൂറിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു: “അല്ലയോ സൂര്യദേവാ!, എന്നോട് പൊറുത്താലും ദുർവാസ്സാവുമുനി തന്നനുഗ്രഹിച്ച ഈ യോഗവിദ്യയെ ഒന്നു പരീക്ഷിച്ചറിയാൻ‌വേണ്ടിമാത്രം പ്രയോഗിച്ചതാണു. അങ്ങ് തിരിച്ചുപൊയ്ക്കൊണ്ടാലും.” രാജൻ!, അവളുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട സൂര്യഭഗവാൻ ഇങ്ങനെ മറുപടി പറഞ്ഞു: “ഹേ ദേവീ!, എന്റെ ദർശനം വിഫലമാകാൻ പാടില്ല. ആയതിനാൽ നിന്റെ കന്യകാത്വം നഷ്ടപ്പെടാതെതന്നെ നിനക്ക് നാം ഒരു പുത്രനെ നൽകാൻ പോകുകയാണു.” രാജൻ!, ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സൂര്യദേവൻ അവളിൽ ഗർഭത്തെ ആധാനം ചെയ്ത് ആകാശത്തിലേക്ക് മറഞ്ഞു. പെട്ടെന്നുതന്നെ അവൾക്ക് സൂര്യനെപ്പോലെ വിളങ്ങുന്ന ഒരു പുത്രൻ സംജാതനായി. സമൂഹത്തിൽ തനിക്കുണ്ടായേക്കാവുന്ന അപവാദത്തെ ഭയന്ന പൃഥ എന്ന കുന്തി ആ ബാലനെ ഒരു പേടകത്തിലാക്കി നദിയിലൊഴുക്കിവിട്ടു. ശൂരനായ അങ്ങയുടെ പ്രപിതാമഹനായ പാണ്ഡുരാജാവായിരുന്നു അവൾക്ക് ഭർത്താവായതു.

രാജൻ!, കരുഷദേശത്തിന്റെ അധിപനായ വൃദ്ധശ്രർമ്മാവായിരുന്നു കുന്തിയുടെ അനുജത്തിയായ ശ്രുതദേവയെ വിവാഹം കഴിച്ചതു. ശ്രുതദേവയിനിന്നും ദന്തവൿത്രൻ പിറന്നു. സനകാദികളാലുണ്ടായ ശാപം നിമിത്തം പണ്ട് ദിതിയുടെ പുത്രനായിപിറന്ന ഹിരണ്യാക്ഷനായിരുന്നു ഈ ദന്തവൿത്രൻ. ശ്രുതികീർത്തിയെ കേകയദേശപതിയായ ധൃഷ്ടകേതു വിവാഹം കഴിച്ചു. അവളിലൂടെ സന്തർദനൻ തുടങ്ങിയ അഞ്ചു കേകയപുത്രന്മാർ ജന്മം കൊണ്ടു. കുന്തിയുടെ മറ്റൊരു സഹോദരിയായിരുന്നല്ലോ രാജാധിദേവി. അവളിൽ ജയസേനരാജാവ് വിന്ദ, അനുവിന്ദ എന്നീ നാമങ്ങളിൽ രണ്ടു പുത്രന്മാരെ ജനിപ്പിച്ചു. അതുപോലെ ശ്രുതശ്രവസ്സിനെ ചേദി രാജാവായ ദമഘോഷൻ വിവാഹം ചെയ്തു. അവളുടെ പുത്രനായിരുന്നു ശിശുപാലൻ. അവന്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ച് ഞാൻ മുന്നമേ പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞതാണു.

രാജൻ!, വസുദേവന്റെ സഹോദരനായ ദേവഭാഗന്ന് കംസ എന്നവളിൽ ചിത്രകേതു, ബൃഹദ്ബലൻ എന്നിവരുണ്ടായി. അതുപോലെ, ദേവശ്രവസ്സിന് കംസവതി എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയിൽ സുവീരൻ, ഈഷുമാൻ എന്നിവർ പുത്രന്മാരായി. അപ്രകാരം, ആനകനിൽനിന്ന് കങ്കയിൽ സത്യജിത്തും പുരുജിത്തും ജനിച്ചു. സൃഞ്ജയൻ രാഷ്ട്രപാലിക എന്ന ഭാര്യയിൽ വൃഷൻ, ദുർമ്മർഷണൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് ജന്മം നൽകി. അതുപോലെ ശ്യാമകനും ശൂരഭൂമിയെന്നവളിൽ ഹരികേശൻ, ഹിരണ്യാക്ഷൻ മുതൽ‌പേരെയും ജനിപ്പിച്ചു. വത്സകനാകട്ടെ, മിശ്രകേശി എന്ന ഒരപ്സരയിൽ വൃകൻ മുതലായവരേയും, വൃകൻ ദുർവാക്ഷിയിൽ തക്ഷൻ, പുഷ്കരൻ, ശാലൻ തുടങ്ങിയവരേയും ഉത്പാദിപ്പിച്ചു. ശമീകൻ തന്റെ പത്നിയായ സുദാമിനിയിൽ സുമിത്രൻ, അർജ്ജുനൻ, പാലൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് ജന്മം നൽകി. അതുപോലെ കങ്കൻ സ്വപത്നിയായ കർണ്ണികയിൽ ഋതധാമനേയും ജയനേയും ജനിപ്പിച്ചു.

പരീക്ഷിത്തേ!, വസുദേവന്റെ പത്നിമാരുടെ നാമങ്ങൾ പൌരവി, രോഹിണി, ഭദ്ര, മദിര, ഇള, ദേവകി എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു. രോഹിണിയിൽ അദ്ദേഹത്തിന് ബലൻ, ഗദൻ, സാരണൻ, ദുർമ്മദൻ, വിപുലൻ, ധ്രുവൻ, കൃതൻ എന്നിവർ പുത്രന്മാരായി. അദ്ദേഹത്തിന് പൌരവിയിലുണ്ടായ മക്കൾ സുഭദ്രൻ, ഭദ്രവാഹൻ, ദുർമ്മദൻ, ഭദ്രൻ, ഭൂതൻ തുടങ്ങിയ പന്ത്രണ്ടുപേരായിരുന്നു. വസുദേവൻ മദിരയിൽ നന്ദൻ, ഉപനന്ദൻ, കൃതകൻ, ശൂരൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് ജന്മം കൊടുത്തു. ഭദ്രയിൽ അദ്ദേഹത്തിന് കേശി എന്ന നാമത്തിൽ ഒരു പുത്രൻ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. രോചനിയിൽ അദ്ദേഹത്തിന് ഹസ്തൻ, ഹേമാംഗദൻ മുതലായ പുത്രന്മാർ ജനിച്ചു. ഇളയിലാകട്ടെ, ഉരുവത്കൻ മുതലായ യാദവപ്രമുഖന്മാരും പിറക്കുകയുണ്ടായി. വസുദേവർക്ക് ധൃതയെന്നവളിൽ വിപൃഷ്ഠൻ എന്നുപേരായ ഒരു പുത്രൻ ജനിച്ചു. രാജൻ!, ശ്രമൻ, പ്രതിശ്രുതൻ തുടങ്ങിയവർ വസുദേവർക്ക് ശാന്തീദേവിയിൽ ജനിച്ച പുത്രന്മാരായിരുന്നു. വസുദേവർക്ക് ഉപദേവ, ശ്രീദേവ എന്നീ നാമങ്ങളോടെയും ഭാര്യമാരുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ ഉപദേവയിൽ കല്പൻ, വർഷൻ മുതലായ പത്തു മക്കളും, ശ്രീദേവയിൽ വസുവംശൻ, സുവംശൻ മുതലായ ആറു പുത്രന്മാരും ജനിക്കുകയുണ്ടായി. ദേവരക്ഷിതയെന്ന തന്റെ പത്നിയിൽ വസുദേവൻ ഗദൻ മുതലായ ഒമ്പത് പുത്രന്മാരെ ജനിപ്പിച്ചു. പുരു, വിശ്രുതൻ തുടങ്ങിയ എട്ടുപുത്രന്മാരെ അദ്ദേഹം സഹദേവയിലും ഉത്പാദിപ്പിച്ചു.

രാജൻ! വസുദേവർക്ക് ദേവകീദേവിയിൽ എട്ടുപുത്രന്മാർ ജനിച്ചു. കീർത്തിമാൻ, സുഷേണൻ, ഭദ്രസേനൻ, ഋജു, സമ്മർദ്ദനൻ, ഭദ്രൻ, സാക്ഷാത് അഹീശ്വരനായ സങ്കർഷണൻ എന്നിവരായിരുന്നു അതിൽ ഏഴുപേർ. അല്ലയോ രാജാവേ!, എട്ടാമതായി ഭഗവാൻ ശ്രീഹരി സ്വയമേവ അവരുടെ പുത്രനായി അവതരിച്ചുപോലും.

രാജൻ! അങ്ങയുടെ മുത്തശ്ശിയായ മഹാഭാഗ്യവതി സുഭദ്രാദേവിയും അവരുടെ പുത്രിയായിരുന്നു. അല്ലയോ രാജൻ!, ഈ ലോകത്തിൽ എപ്പോഴെല്ലാം ധർമ്മത്തിന് തളർച്ചയും അധർമ്മത്തിന് വളർച്ചയും സംഭവിക്കുന്നുവോ, അപ്പൊഴെല്ലാം ഭഗവാൻ ഈശ്വരനായ ശ്രീഹരി സ്വയം അവതാരം കൈക്കൊള്ളുന്നു. മഹീപതേ!, സർവ്വേശ്വരനും പരാത്പരനും സർവ്വസാക്ഷിയും സർവ്വാത്മാവുമായ ആ ഭഗവാന്റെ അവതാരത്തിനോ കർമ്മങ്ങൾക്കോ തന്നുടെ മായാവിനോദം മാത്രമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കാരണമാകുകയില്ല. അവന്റെ മായാചേഷ്ടിതങ്ങൾ ജീവാത്മാക്കൾക്ക് അനുഗ്രഹമായിത്തീരുന്നു. ആ ലീലകൾ ആത്മാക്കളുടെ ഉത്ഭവസ്ഥിതിലയങ്ങൾക്കും അതിൽനിന്നുള്ള നിവൃത്തിയ്ക്കും ഉതകുന്നു. മധുസൂദനനായ ഭഗവാൻ ബലരാമദേവനോടൊന്നിച്ച് ഇവിടെ അസംഖ്യം വരുന്ന അസുരന്മാരാൽ സന്തപ്തയായ ഭൂമിദേവിയുടെ ഭാരത്തെ കുറയ്ക്കുവാനായി എന്തെല്ലാം ലീലകളാണു ആടിയതു!. അവയൊന്നും ഇന്ദ്രാദിദേവപ്രമുഖന്മാർക്ക് മനസ്സിൽ‌പോലും കാണാൻ കഴിയാത്തവയായിരുന്നു. സർവ്വശക്തനായ ഭഗവാൻ അങ്ങനെ കലികാലത്തിൽ ഉണ്ടാകാൻ പോകുന്ന ഭക്തന്മാരുടെ അനുഗ്രഹത്തിനായും അവരുടെ ദുഃഖം, അജ്ഞാനം എന്നിവയെ അകറ്റുന്നതിനുമായി തന്റെ അതിപാവനമായ കീർത്തിയെ എങ്ങെങ്ങും വ്യാപിപ്പിച്ചു. കർണ്ണപീയൂഷമാകുന്ന ആ ലീലാമൃതത്തിൽ കാതുകളെ മുഴുകിക്കുന്ന സജ്ജനങ്ങൾക്ക് ഒരൊറ്റ‌ ശ്രവണമാത്രത്താൽ തങ്ങളുടെ കർമ്മവാസനകൾ നശിപ്പിക്കാൻ സാധിക്കുന്നു. ഭഗവാൻ തന്റെ പ്രേമാർദ്രമായ പുഞ്ചിരികൊണ്ടും കടാക്ഷവീക്ഷണങ്ങൾകൊണ്ടും മധുരവചനങ്ങൾകൊണ്ടും ലീലാവൈഭവം കൊണ്ടും മനോഹാരിതയെഴുന്ന തിരുവുടൽകൊണ്ടും എന്നെന്നും മർത്ത്യലോകത്തെ ആനന്ദിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. തന്തിരുവടിയേയും അവന്റെ ലീലകളേയും ഭോജന്മാർ, വൃഷ്ണികൾ, അന്ധകന്മാർ, മധുക്കൾ, ശൂരസേനന്മാർ, ദശാർഹന്മാർ തുടങ്ങിയ യാദവന്മാരാലും അതുപോലെ, കൌരവന്മാർ, പാഞ്ചാലന്മാർ, പാണ്ഡവന്മാർ തുടങ്ങിയവരാലും പ്രശംസിക്കപ്പെട്ടതത്രേ. പരമസുന്ദരവും നിത്യാനന്ദദായകവുമായ ഭഗവാന്റെ തിരുമുഖകമലത്തെ ജനങ്ങൾ കണ്ണുകളാൽ സദാനേരവും പാനം ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അതിൽ അവർ എന്നെന്നും സന്തുഷ്ടരായിരുന്നുവെങ്കിലും ഒരിക്കലും സംതൃപ്തരായിരുന്നില്ല. കാരണം, സ്വാഭാവികമായുണ്ടാകുന്ന നേത്രനിമേഷം അവർക്ക് വല്ലാതെ അസഹനീയമായിരുന്നു. അതിനു കാരണഭൂതനായ നിമിചക്രവർത്തിയോട് അവർക്ക് അതിൽ അടങ്ങാത്ത അമർഷവുമായിരുന്നു. അഭൌമരൂപത്തോടെ അവതീർണ്ണനായ ഭഗവാൻ മനുഷ്യരൂപനായി പിതാവിന്റെ വീട്ടിൽനിന്നും ഗോകുലത്തിലേക്ക് എഴുന്നെള്ളി. അവിടെ ഗോകുലവാസികളുടെ സമ്പത്തിനെ വളർത്തുകയും ശത്രുക്കളെ നിഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തതിനുശേഷം, അനേകം പത്നിമാരെ വേട്ടു. അവരിൽ ഭഗവാൻ അനേകശതം പുത്രന്മാർക്ക് ജന്മം നൽകി. ജനങ്ങൾക്ക് വേദമാർഗ്ഗത്തെ ഉപദേശിച്ചുകൊണ്ട് യജ്ഞങ്ങളാൽ യജ്ഞപുരുഷനായ തന്നെത്തന്നെ സ്വയം ആരാധിച്ചു. ആ ഭഗവാൻ കുരുവംശത്തിലുണ്ടായ തർക്കം തീർത്ത്, അതുവഴി ഭൂഭാരം കുറയ്ക്കുവാനായി തന്റെ കടക്കണ്ണിനാൽത്തന്നെ സേനകളെ നശിപ്പിച്ച്, ആ വിജയത്തെ അർജ്ജുനനിൽ ഉദ്ഘോഷിച്ച്, ഉദ്ധവർക്ക് പരമാർത്ഥജ്ഞാനത്തേയും പ്രദാനം ചെയ്തു, ഒടുവിൽ സ്വധാമമായ വൈകുണ്ഠത്തെ പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്തു.”

 

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം നവമസ്കന്ധം ഇരുപത്തിനാലാമദ്ധ്യായം സമാപിച്ചു.

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം നവമസ്കന്ധം സമാപിച്ചു.

 

ഓം തത് സത്.

 

 

Previous    Next

9.23 യദുവംശചരിതം.

 ഓം

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം നവമസ്കന്ധം അദ്ധ്യായം‌ 23

(യദുവംശചരിതം)

 

ശ്രീശുകബ്രഹ്മർഷി പറഞ്ഞു: “പരീക്ഷിത്ത് രാജൻ!, യയാതിരാജാവിന്റെ നാലാമത്തെ പുത്രനായിരുന്ന അനുവിന് സമാനരൻ, ചക്ഷുസ്സ്, പരോക്ഷൻ എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് പുത്രന്മാരുണ്ടായി. അതിൽ സമാനരന് കാലനരൻ പുത്രനായി. അവന്റെ പുത്രനായി സൃഞ്ജയനും, അവനിൽനിന്ന് ജനമേജയനും പിറന്നു. ജനമേജയന്റെ പുത്രനായിരുന്നു മഹാശീലൻ. അവന്റെ പുത്രൻ മഹാമനസ്സ്. ഉശീനരനും തിതിക്ഷുവും മഹാമനസ്സിന് രണ്ടുമക്കളായി. ഉശീനരന്റെ പുത്രന്മാർ ശിബി, വനൻ, ശമി, ദക്ഷൻ എന്നിവരായിരുന്നു. അതിൽ ശിബിക്ക് മാത്രമായി പൃഷദർഭൻ, സുവീരൻ, മദ്രൻ, കൈകേയൻ, എന്നിവർ മക്കളായി ജനിച്ചു. തിതിക്ഷുവിന് പുത്രനായി രുശദ്രഥനും, അവനു പുത്രനായി ഹേമനും, അവനിൽനിന്ന് സുതപസ്സും, അവനിൽനിന്ന് ബലിയും പിറന്നു. ബലി എന്ന രാജാവിന്റെ ഭാര്യയിൽ ദീർഘതമസ്സിന് അംഗൻ, വംഗൻ,കലിംഗൻ, സുഹ്മൻ, പുണ്ഡ്രൻ, ആണ്ഡ്രൻ എന്നീ നാമങ്ങളോടെ ആറ് പുത്രന്മാർ ജനിച്ചു. ഈ ആറുപേരും അവരവരുടെ നാമങ്ങൾ ചേർത്ത ആറ് ദേശങ്ങൾക്കധിപന്മാരായി വാണു. അതിൽ അംഗദേശം വാണ അംഗനിൽനിന്നും ഖനപാനൻ എന്നവൻ പുത്രനായി പിറന്നു. അവനിൽനിന്ന് ദിവിരഥൻ ഉണ്ടായി. അവനിൽനിന്ന് ധർമ്മരഥൻ പിറന്നു. അവന്റെ പുത്രനായി പിറന്ന ചിത്രരഥന് സന്താനങ്ങളില്ലായിരുന്നു. ചിത്രരഥൻ രോമപാദൻ എന്ന പേരിലും അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് മക്കളില്ലാതിരുന്നതിനാൽ സുഹൃത്തായ ദശരഥൻ തന്റെ ശാന്ത എന്ന മകളെ പുത്രിയുടെ സ്ഥാനത്ത് നൽകുകയുണ്ടായി. അവളെ വേളി കഴിച്ചത് ഋശ്യശൃംഗമുനിയായിരുന്നു. രാജൻ!, ഇന്ദ്രകോപത്താൽ അംഗദേശത്തിൽ അനാവൃഷ്ടി സംഭവിച്ചപ്പോൾ ഹരിണിയുടെ പുത്രനായ ഋശ്യശൃംഗനനെ രോമപാദരാജാവ് വേശ്യകളെ അയച്ച് സൂത്രത്തിൽ കൊണ്ടുവന്ന് രാജധാനിയിൽ താമസിപ്പിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ ദേശത്ത് സുവൃഷ്ടിയും സംഭവിച്ചു. ഋശ്യശൃംഗൻ പുത്രകാമേഷ്ടിയിലൂടെ രോമപാദന് സന്താനത്തെ പ്രദാനം ചെയ്തു. ഇതേ യാഗത്തിലൂടെയായിരുന്നു ദശരഥനും സന്തതികളെ നേടിയതു.

രാജൻ!, രോമപാദനിൽനിന്ന് ചതുരംഗൻ ജനിച്ചു. അവന്റെ പുത്രനായി പൃഥുലാക്ഷൻ പിറന്നു. അവന്റെ പുത്രന്മാർ ബൃഹദ്രഥൻ ബൃഹത്കർമ്മാവു ബൃഹത്ഭാനു എന്നിവരായിരുന്നു. ബൃഹദ്രഥനിൽനിന്ന് ബൃഹന്മനസൻ ജനിച്ചു. അവനിൽനിന്ന് ജയദ്രഥൻ ജനിച്ചു. ആ ജയദ്രഥന് സംഭൂതിയെന്നവളിൽ വിജയൻ പിറന്നു. അവന്ന് മകനായി ധൃതിയെന്നവൻ ജനിച്ചു. ധൃതിയിൽനിന്ന് ധൃതവ്രതനും, അവനിൽനിന്ന് സത്കർമ്മാവും, അവനിൽനിന്ന് അധിരഥനും ജനിച്ചു. മക്കളില്ലാതിരുന്ന അധിരഥന്ന് അദ്ദേഹം ഗംഗയുടെ തീരത്ത് വിഹരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ, ഒരു പേടകത്തിനകത്താക്കി കുന്തീദേവിയാൽ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട കർണ്ണൻ മകനായി ലഭിച്ചു. കർണ്ണന്റെ പുത്രൻ വൃഷസേനനായിരുന്നു.

രാജൻ!, ഇനി യയാതിയുടെ മൂന്നാമത്തെ പുത്രനായ ദ്രുഹ്യുവിന്റെ പരമ്പരയെക്കുറിച്ച് കേട്ടുകൊള്ളുക. ദ്ര്യുഹ്യുവിന് ബഭ്രുവും, അവന് സേതുവും, അവന് ആരബ്ധനും, അവന് ഗാന്ധാരനും, അവന് ധർമ്മനും, ധർമ്മന് ധൃതനും, അവന് ദുർമ്മനസ്സും, അവന് പ്രചേതസ്സും സ്വപുത്രന്മാരായി ജനിച്ചു. പ്രചേതസ്സിന് നൂറ് മക്കളുണ്ടായിരുന്നു. അവർ വടക്കേദിക്കിലേക്ക് പോയി അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന മ്ലേച്ഛജാതിയുടെ അധിപന്മാരായി വാണു.

ഇനി തുർവസ്സുവിന്റെ വംശം പറയാം. തുർവസ്സുവിന്റെ മകൻ വഹ്നിയായിരുന്നു. അവന്റെ മകനായി ഭർഗ്ഗനും, അവന്റെ പുത്രനായി ഭാനുമാനും, അവന്റെ സന്തതിയായി ത്രിഭാനുവും, അവന്റെ പുത്രനായി കരന്ധമനും, അവന്റെ മകനായി മരുതനും ജനിച്ചു. മരുതന് പുത്രന്മാരുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആയതിനാൽ അദ്ദേഹം പുരുവംശത്തിൽ പിറന്ന ഒരുവനെ പുത്രനായി സ്വീകരിച്ചു. അവൻ ദുഷ്യന്തനായിരുന്നു. അവൻ രാജ്യാഭിലാഷിയായതിനാൽ തുർവസ്സുവിന്റെ വംശത്തിൽനിന്നു വിട്ട് തന്റെ വംശത്തിലേക്കുതന്നെ തിരിച്ചുപോയി.

അല്ലയോ മഹാരാജൻ!, ഇനി ഞാൻ പറയാൻ പോകുന്നത് യയാതിയുടെ മൂത്ത പുത്രനായ യദുവിന്റെ വംശത്തെ കുറിച്ചാണു. ആ വംശം മനുഷ്യരുടെ സകലപാപങ്ങൾക്കുമറുതി വരുത്തുന്നതും അവർക്ക് സർവ്വമംഗളങ്ങളും പ്രദാനം ചെയ്യുന്നതുമായിരുന്നു. യദുവംശത്തെക്കുറിച്ച് കേൾക്കുന്ന മനുഷ്യർ സർവ്വപാപങ്ങളിൽനിന്നും മുക്തരാകുന്നു. ആ വംശത്തിലായിരുന്നല്ലോ ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണപരമാത്മാവ് നരാകൃതിപൂണ്ട് അവതാരം ചെയ്തതു. യദുവിന് കീർത്തിമാന്മാരായ നാലു പുത്രന്മാരുണ്ടായിരുന്നു. സഹസ്രജിത്ത്, ക്രോഷ്ടാവു, നളൻ, രിപു എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു അവരുടെ നാമങ്ങൾ. മൂത്തവൻ സഹസ്രജിത്തിന് ശതജിത്ത് പുത്രനായി ജനിച്ചു. അവന്റെ പുത്രന്മാർ മഹാഹയൻ, വേണുഹയൻ, ഹൈഹയൻ എന്നീ മൂന്നുപേരായിരുന്നു. ഹൈഹയന്റെ പുത്രൻ ധർമ്മൻ. അവനിൽനിന്ന് നേത്രനും, അവനിൽനിന്ന് കുന്തിയും ജനിച്ചു. കുന്തിക്ക് പുത്രനായി സോഹംജിയും, അവനു പുത്രനായി മഹിഷ്മാനും, അവന് പുത്രനായി ഭദ്രസേനനും, അവന്റെപുത്രനായി ദുർമ്മദൻ, ധനകൻ എന്നിവരും ജനിച്ചു. ധനകന്റെ പുത്രൻ കൃതവീര്യനാണു. അവനെ കൂടാതെ ധനകന് കൃതാഗ്നി, കൃതവർമ്മാവ്, കൃതൌജസ്സ് എന്നിവരും പുത്രരായി ജനിക്കുകയുണ്ടായി. കൃതവീര്യന്റെ പുത്രനായിരുന്നു അർജ്ജുനനെന്നവൻ. അവൻ ശ്രീഹരിയുടെ അംശാവതാരമായ ദത്താത്രേയമഹർഷിയിൽനിന്നും യോഗവിദ്യ പഠിച്ചവനും സപ്തദ്വീപുകളുൾക്കൊള്ളുന്ന ഭൂമണ്ഡലത്തിന്റെ അധിപനാകുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹത്തെപ്പോലെ യജ്ഞം, ദാനം, തപസ്സ്, യോഗവിദ്യ, ശാസ്ത്രജ്ഞാനം, പരാക്രമം, ശത്രുവിജയം എന്നീ ഗുണഗണങ്ങളിൽ തുല്യരായവർ ഈ ലോകത്തിൽ മറ്റാരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹം എൺപത്തെണ്ണായിരം വർഷക്കാലം കരുത്തുറ്റ ഇന്ദ്രിയത്തോടുകൂടി ഈ ഭൂമിയിൽ ഭൌതികസുഖം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ജീവിച്ചു. ആ കാർത്തവീര്യാർജ്ജുനന് ആയിരക്കണക്കിന് പുത്രന്മാരുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും അതിൽ, ജയധ്വജൻ, ശൂരസേനൻ, വൃഷഭൻ, മധു, ഊർജ്ജിതൻ എന്നീ അഞ്ചുപേർ മാത്രമേ യുദ്ധത്തിനുശേഷം ബാക്കി വന്നുള്ളൂ. മറ്റുള്ളവരെല്ലാംതന്നെ പരശുരാമനാൽ വധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.

രാജൻ!, ജയധ്വജനു പുത്രനായി താലജംഘനുണ്ടായി. അവന് നൂറ് പുത്രന്മാരുണ്ടായിരുന്നു. താലജംഘന്മാർ എന്നറിയപ്പെട്ട ഈ ക്ഷത്രിയവംശം ഔർവമുനിയുടെ തേജസ്സിനാൽ നശിക്കപ്പെട്ടു. ആ താലജംഘപുത്രന്മാരിൽ ഒന്നാമൻ വീതിഹോത്രനായിരുന്നു. അവന്റെ പുത്രനായി മധുവും, അവന്റെ പുത്രനായി വൃഷ്ണിയും ജനിച്ചു. വൃഷ്ണിയുൾപ്പെടെ മധുവിന് നൂറ് പുത്രന്മാരായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നതു. ആയതിനാൽ ഈ വംശത്തെ മാധവന്മാരെന്നും വൃഷ്ണികളെന്നും യാദവന്മാരെന്നും വ്യത്യസ്ഥനാമങ്ങളിലറിയപ്പെടുന്നു.

രാജൻ!, യദുപുത്രനായ ക്രോഷ്ടാവിന് വൃജിനാവാൻ എന്നവൻ മകനായി പിറന്നു. അവന്റെ പുത്രനായിരുന്നു സ്വാഹിതൻ. അവന്റെ പുത്രനായി വിശദ്ഗുവും, അവന് പുത്രനായി ചിത്രരഥനും, അവന് പുത്രനായി ശശബിന്ദുവും ജനിച്ചു. ശശബിന്ദു ഒരു മഹായോഗിയും അതുപോലെതന്നെ പതിനാലുതരം ഐശ്വര്യങ്ങൾക്കധിപനും കൂടാതെ പതിനാലുതരം രത്നങ്ങൾ സ്വന്തമായുള്ളവനുമായിരുന്നു. അങ്ങനെ അദ്ദേഹം ചക്രവർത്തിയായി മാറി. ശശബിന്ദുവിന്റെ പതിനായിരം ഭാര്യമാരിലൂടെ അദ്ദേഹം ഒരു ഭ്യാര്യയിൽ ഒരു ലക്ഷം എന്ന കണക്കിന് പതിനായിരം ലക്ഷം പുത്രന്മാർക്ക് ജന്മം നൽകി. ഇവരിൽ ആറുപേർ മാത്രമായിരുന്നു പ്രധാനികൾ. അവരിൽ പൃഥുശ്രവസ്സെന്നവന് ധർമ്മൻ എന്നു പേരായവൻ പുത്രനായി. അവന്റെ പുത്രനായിരുന്നു ഉശനാവാൻ. ഈ ഉശനാവാൻ നൂറ് അശ്വമേധങ്ങൾ അനുഷ്ഠിച്ചവനായിരുന്നു. അവന്റെ പുത്രനായി രുചകനും, അവന്റെ പുത്രന്മാരായി പുരുജിത്ത്, രുക്മൻ, രുക്മേഷു, പൃഥു, ജ്യാമഘൻ എന്നിവരും പിറന്നു.

രാജൻ!, ജ്യാമഘന്റെ പത്നി ശൈബ്യ വന്ധ്യയായിരുന്നു. എങ്കിലും അയാൾ ഭാര്യയെ ഭയന്ന് മറ്റൊരു വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്നില്ല. എന്നാൽ ഒരിക്കൽ ഏതോ ശത്രുക്കളെ ജയിച്ചുവരുന്നതിനിടയിൽ ശത്രുഗൃഹത്തിൽനിന്നും ഒരു കന്യകയെ അദ്ദേഹം കടത്തിക്കൊണ്ടുവന്നു. കൊട്ടാരത്തിലെത്തിയപ്പോൾ തേരിലിരിക്കുന്ന ആ കന്യകയെ കണ്ട് ശൈബ്യ പറഞ്ഞു: “ഹേ ചതിയാ!, രഥത്തിൽ എന്റെ സ്ഥാനമലങ്കരിക്കുന്ന ഇവൾ ആരാണ്?.” രാജൻ!, ആ ചോദ്യത്തിന് ജ്യാമഘൻ പറഞ്ഞു: “ഇവൾ നിന്റെ പുത്രവധുവാണു.” അതുകേട്ട് ശൈബ്യ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു: “പ്രസവിക്കാത്ത എനിക്ക് പുത്രവധുവോ?.” തുടർന്ന് ജ്യാമഘൻ പറഞ്ഞു: “മഹാറാണീ!, ഭവതി ഇനി പെറ്റുണ്ടാകാൻ പോകുന്ന പുത്രനു ഇവൾ ഉപയോഗപ്പെടുന്നതാണു.” രാജൻ!, അങ്ങനെ പത്നിയുടെ മുന്നിൽ ഇളിഭ്യനായി നിൽക്കുന്ന ജ്യാമഘനിൽ കൃപ തോന്നിയ വിശ്വദേവന്മാരും പിതൃക്കളും അദ്ദേഹത്തിന് ശൈബ്യയിൽ സന്താനത്തെ നൽകിയനുഗ്രഹിച്ചു. പിന്നീട് ശൈബ്യ ഗർഭം ധരിച്ചു. കാലമായപ്പോൾ സുലക്ഷണനായ ഒരു കുഞ്ഞും പിറന്നു. അവൻ വിദർഭൻ എന്നറിയപ്പെട്ടു. പുത്രവധുവെന്ന നിലയിൽ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന ആ കന്യകയെ വിദർഭൻ വിവാഹം കഴിച്ചു.”

 

 

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം നവമസ്കന്ധം ഇരുപത്തിമൂന്നാമദ്ധ്യായം സമാപിച്ചു.

 

ഓം തത് സത്.

 

 

Previous    Next