4.14 വേനന്റെ ചരിത്രം

ഓം

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ചതുർത്ഥസ്കന്ധം  അദ്ധ്യായം 14

വേനന്റെ ചരിത്രം

 മൈത്രേയൻ തുടർന്നു: “വിദുരരേ!, ഭൃഗു ആദിയായിട്ടുള്ള മഹർഷിമാർ ജനങ്ങളുടെ നന്മയ്ക്കായി വർത്തിക്കുന്നവരാണെന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ട ആവശ്യമില്ലല്ലോ!. അംഗന്റെ തിരോധാനത്തിനുശേഷം രാജ്യത്ത് അരാജകത്വമുണ്ടായപ്പോൾ ജനങ്ങൾ സർവ്വസ്വതന്ത്രരാകുന്നതായും അതിലൂടെ ധർമ്മച്യുതിയുണ്ടാകുന്നതായും ഋഷിമാർ മനസ്സിലാക്കി. അവർ രാജ്ഞിയെ ക്ഷണിച്ചുവരുത്തി അവരുടെ അനുവാദത്തോടുകൂടി വേനനെ രാജാവായി അഭിഷേകം ചെയ്തു. എന്നാൽ, മന്ത്രിമാർക്കാർക്കും അത് സ്വീകാര്യമായിരുന്നില്ല. കാരണം, വേനന്റെ സ്വഭാവം എല്ലാവർക്കുമറിയാമായിരുന്നു. വേനൻ രാജാവായതറിഞ്ഞ്, പാമ്പിനെ ഭയന്ന് എലികൾ പുറത്തുവരാതെ മാളത്തിൽത്തന്നെ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നതുപോലെ, കള്ളന്മാരും തെമ്മാടിക്കൂട്ടങ്ങളും, തങ്ങളുടെ താവളങ്ങളിൽതന്നെ ഒളിച്ചിരുന്നു. രാജ്യാധികാരം കിട്ടിയതോടെ വേനൻ സകല ഐശ്വര്യങ്ങൾക്കും പാത്രമാകുകയും, അതോടുകൂടി അവൻ അഹങ്കാരിയായി മാറുകയും ചെയ്തു. ഇവിടെ തന്നെക്കാ‍ൾ വലിയവരാരുമില്ലെന്ന ചിന്തയിൽ അവൻ മഹത്തുക്കളെപോലും അപമാനിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഭൌതിക സമ്പത്താൽ മദാന്ധനായ വേനൻ ഒരിക്കൽ തന്റെ രഥത്തിലേറി, മദമിളകിയ ഒരാനയെപ്പോലെ ഈ ലോകം മുഴുവൻ ചുറ്റിസഞ്ചരിച്ചു. അവന്റെ രഥചക്രങ്ങളോടിയിടത്തൊക്കെ ഭൂമിയും ആകാശം കുലുങ്ങിവിറച്ചു. യജ്ഞമനുഷ്ഠിക്കുന്നതിൽനിന്നും ദാനധർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതിൽനിന്നും ബ്രാഹ്മണരെ അവൻ വിലക്കി. ഇനി മേൽ ആരുംതന്നെ ധർമ്മമാചരിക്കാൻ പാടില്ലെന്ന് അവൻ ലോകത്തിനുമുന്നിൽ പെരുമ്പറകൊട്ടി വിളംബരം ചെയ്തു. 

വേനന്റെ ഈ ക്രൂരതയിൽ പ്രകോപിതരായ ഋഷികൾ ഒത്തുകൂടി ലോകത്തിനു സംഭവിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ വിപത്തിന് സാമാധാനമാരാഞ്ഞു. ഈ പ്രപഞ്ചത്തിനുതന്നെ കൊടിയ ദുരന്തം സംഭവിക്കാൻ പോകുകയാണെന്ന് അവർക്ക് മനസ്സിലായി. യാജ്ഞികരായ അവർ ലോകത്തോടുള്ള അനുകമ്പയിൽ വേണ്ടതു ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു. പ്രജകൾ ഒന്നടങ്കം ഈ തീരാവിപത്തിനടിമയാകാൻ പോകുകയാണെന്ന് അവർ മനസ്സിലാക്കി. ഒരു മരക്കഷണത്തിന്റെ രണ്ടറ്റത്തുനിന്നും അഗ്നി പടർന്നാൽ അതിന്റെ മധ്യഭാഗത്തിരിക്കുന്ന ഉറുമ്പൾക്ക് മരണമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും സംഭവിക്കുവാനില്ല. അതുപോലെ, ഒരു ഭാഗത്തുനിന്നും ദുഃഷ്ടനായ ഒരു രാജാവും മറുഭാഗത്തുനിന്നും കള്ളന്മാരും തെമ്മാടിക്കൂട്ടങ്ങളും തങ്ങൾക്ക് ദുരന്തം വിതച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതുകണ്ട് ജനങ്ങൾ പരിഭ്രാന്തരായി. രാജ്യത്തെ അരാജകത്വത്തിൽനിന്നു രക്ഷിക്കുവാനായി ഒരു രാജാവുണ്ടാകേണ്ടത് അനിവാര്യമാണെന്ന ചിന്തയോടുകൂടി, അയോഗ്യനെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ, വേനനെ ഋഷിമാർ രാജാവായി വാഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ വേനൻ ആ രാജ്യത്തെ രാജാവയി അഭിഷേകം ചെയ്യപ്പെട്ടു. പക്ഷേ, പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെതന്നെ അവൻ ജനങ്ങളെ പലതരത്തിലും ഉപദ്രവിക്കാൻ തുടങ്ങി. സുനീതയുടെ ഗർഭത്തിൽ ജനിച്ചതിലൂടെത്തന്നെ വേനൻ അനർത്ഥകാരിയായിരിക്കുമെന്ന വസ്തുത സ്വാഭാവികമായിരുന്നു. അങ്ങനെയൊരുവനെ കൂടെ കൂട്ടിയത് പാമ്പിന് പാലുകൊടുത്തു വളർത്തുന്നതുപോലെയായി എന്ന് ഋഷികൾക്ക് ബോധ്യമായി. അപ്പോഴേക്കും അവൻ സർവ്വോപദ്രവകാരിയായി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പ്രജകളെ സംരക്ഷിക്കേണ്ട രാജാവായ വേനൻ അവരുടെ ശത്രുവായിമാറി.

ഇത്രയൊക്കെയായിട്ടും അവനെ നേർവഴിക്കുകൊണ്ടുവാരാൻ ഋഷികൾ വീണ്ടും ശ്രമം നടത്തി. കുറഞ്ഞപക്ഷം അവൻ ചെയ്യുന്ന പാപകർമ്മങ്ങളുടെ ഫലം അവർകൂടി പങ്കിട്ടനുഭവിക്കേണ്ടി വരില്ലല്ലോ! എന്നവരോർത്തു. അവർ പരസ്പരം പറഞ്ഞു: “ശരിയാണ്. നമുക്കറിയാമായിരുന്നു വേനന്റെ സ്വഭാവം. എന്നിട്ടും നമ്മൾ അവനെ സിംഹാസനത്തിലിരുത്തി. ഇനിയും അവൻ നമ്മുടെ ഉപദേശങ്ങളനുസരിക്കാത്തപക്ഷം പ്രജകളോടൊപ്പം ചേർന്ന് അവനെ സ്ഥാനഭ്രഷ്ടനാക്കാം. ശേഷം തപഃശക്തിയാൽ നമുക്കവനെ ഭസ്മമമാക്കുകയും ചെയ്യാം.”

ഇങ്ങനെ വിചാരിച്ചുകൊണ്ട് ഋഷികൾ തങ്ങളുടെ കോപം ഉള്ളിലടക്കി ഒരുനാൾ വേനനെ സമീപിച്ചു. സമാധാനപരമായ ഒരു നീക്കത്തിലൂടെ മധുരമായ വാക്കുകളിൽ അവർ പറഞ്ഞു: “ഹേ രാജൻ!, ഞങ്ങൾ അങ്ങയുടെ ക്ഷേമത്തിനായിക്കൊണ്ട് ചില കാര്യങ്ങൾ അറിയുക്കുവാൻ വന്നതാണ്. അത് ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കുക. ഞങ്ങളുടെ ഈ ഉപദേശം സ്വീകരിക്കുന്നപക്ഷം അങ്ങയുടെ ആയുസ്സും സർവ്വൈശ്വര്യങ്ങളും ശക്തിയും യശസ്സും വർദ്ധിക്കുന്നതാണ്. ധർമ്മത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ ചരിക്കുന്നവരും അതിനെ വാക്കുകൊണ്ടും മനസ്സുകൊണ്ടും ശരീരംകൊണ്ടും ബുദ്ധികൊണ്ടും ആചരിക്കുന്നവരും സർവ്വദുഃഖങ്ങളുമൊഴിഞ്ഞ ഊർദ്ദ്വലോകങ്ങളിലേക്ക് ഉയർത്തപ്പെടുന്നു. അങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നതിലൂടെ അവർ മായയുടെ പിടിയിൽനിന്നുമകന്ന് അനന്തമായ ആനന്ദമനുഭവിക്കുന്നു. ഹേ വീരാ!, താങ്കളുടെ കർമ്മങ്ങൾകൊണ്ട് സാമാന്യജനങ്ങൾക്ക് അവരുടെ ആത്മീയജീവിതത്തിൽ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകാൻ പാടില്ല. അങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നപക്ഷം താങ്കളുടെ ഐശ്വര്യം കുറയുകയും താങ്കൾക്ക് രാജസിംഹാസനത്തിൽനിന്നൊഴിയേണ്ടിവരുകയും ചെയ്യും. ഒരു രാജാവ് തന്റെ പ്രജകളെ സകലവിധത്തിലും പരിപാലിക്കുന്നപക്ഷം മാത്രമേ അദ്ദേഹം അവരിൽനിന്ന് കരംപറ്റുവാൻ അർഹനാകുന്നുള്ളൂ. അങ്ങനെ ഒരു ഭരണാധികാരി ഇഹത്തിലും പരത്തിലും തന്റെ ജീവിതം ആനന്ദപൂർണ്ണമാക്കുന്നു. ഹേ രാജൻ!, ഏത് രാജ്യത്തിലാണോ പ്രജകൾ വർണ്ണാശ്രമധർമ്മങ്ങളാചരിച്ചും സാമൂഹിക മര്യാദകൾ പാലിച്ചും തങ്ങളുടെ കർമ്മങ്ങൾ ഹരിയിൽ അർപ്പിച്ചും ജീവിക്കുന്നത്, ആ രാജ്യത്തെ രാജാവിനെ പുണ്യവാനെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. ആരുടെ രാജ്യത്താണോ പ്രപഞ്ചകാരണനും സകലഭൂതഹൃദയനിവാസിയുമായ ഭഗവാൻ അവിടുത്തെ ജനങ്ങളാൽ ആരാധിക്കപ്പെടുന്നത്, ആ രാജാവിൽ അവൻ സദാ സമ്പ്രീതനാകുന്നു. അവൻ സകലദേവന്മാരാലും ആരാധ്യനാണ്. അവൻ പ്രസാദിച്ചാൽ ഇവിടെ ഒന്നുംതന്നെ സാധിക്കാത്തതായിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ട് സകലലോകങ്ങളും അതിലെ ദേവതകളും അത്യന്തം സന്തോഷത്തോടുകൂടിത്തന്നെ അവന് പലവിധ ബലിദാനങ്ങളും ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. രാജാവേ!, ആ ദേവതകളോടൊപ്പം അവൻ സകലയജ്ഞങ്ങളുടേയും ഭോക്താവായി നിലകൊള്ളുന്നു. ആ പരമപുരുഷൻ സർവ്വവേദങ്ങളുടേയും സത്താണ്. അവൻ മാത്രമാണിവിടെ സകലതിനും അധികാരി. സകലവ്രതങ്ങളുടേയും ഉദ്ദേശം അവനെ പ്രാപിക്കുക എന്നതാണ്. അതുകൊണ്ട് ഇവിടുത്തെ ജനങ്ങൾ അങ്ങയുടെ ഉന്നമനത്തിനുവേണ്ടി അവനെ ആരാധിക്കേണ്ടതു അങ്ങയുടെതന്നെ ആവശ്യമാണ്. അങ്ങ് മാതൃകായായിക്കൊണ്ട് അവർക്കതിന് പ്രചോദനമേകുകയും വേണം. അങ്ങയുടെ രാജ്യത്തെ ബ്രാഹ്മണരെല്ലാം ഓരോവിധം യജ്ഞങ്ങളെകൊണ്ട് അവനെ പ്രസാദിപ്പിക്കുമ്പോൾ അവന്റെതന്നെ അംശമായി നിലകൊള്ളുന്ന ദേവന്മാരെല്ലാം ആ കർമ്മത്തിൽ സന്തുഷ്ടരായിക്കൊണ്ട് അങ്ങയുടെ അഭീഷ്ടങ്ങൾ നിറവേറ്റിത്തരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഹേ വീരാ!, യജ്ഞങ്ങളെ ചെയ്യുക. അത് തടയുന്നതിലൂടെ അങ്ങ് ദേവന്മാരെ അപമാനിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നതു.”

ഋഷികളുടെ ഉപദേശത്തിന് മറുപടിയായി വേനൻ പറഞ്ഞു: “ഹേ ബ്രാഹ്മണന്മാരേ!, നിങ്ങൾ അജ്ഞാനികളെപ്പോലെയാണ് സംസാരിക്കുന്നതു. അഹോ കഷ്ടം! ധർമ്മമല്ലാത്തതിനെയാണ് നിങ്ങൾ ധർമ്മമെന്നു കരുതുന്നതു. സത്യത്തിൽ ഇത്, പത്നിമാർ തങ്ങളുടെ ഭർത്താവിനെ തഴഞ്ഞുകൊണ്ട് രാത്രിയിൽ ചാരനെ സേവിക്കുന്നതുപോലെയി. ഒരു രാജ്യത്തെ രാജാവാണ് അവിടുത്തെ പ്രജകൾക്ക് ഈശ്വരനെന്നു പറയുന്നതു. ആ രാജാവിനെ ആരാധിക്കാത്തവർ ഇഹത്തിലും പരത്തിലും സുഖമനുഭവിക്കുന്നില്ല. നിങ്ങൾ ദേവന്മാരെ വെറുതേ പൂജിക്കുന്നു. ആരണവർ?. സ്വന്തം ജീവിതത്തെ തൃണവത്ക്കരിച്ചുകൊണ്ട് ചാരന് സേവ ചെയ്യുന്നതുപോലെയുള്ള നീചകർമ്മമാണിതു. വിഷ്ണു, ബ്രഹ്മാവ്, ശിവൻ, ഇന്ദ്രൻ, വായു, യമൻ, സൂര്യൻ, പർജ്ജന്യൻ, കുബേരൻ, ചന്ദ്രൻ, ക്ഷിതി, അഗ്നി, വരുണൻ അങ്ങനെ എല്ലാ ദേവന്മാരും ശപിക്കുവാനും അനുഗ്രഹിക്കുവാനും കഴിവുള്ളവരാണു. എന്നാൽ, അവരെല്ലാം ഒരു രാജാവിൽ നിലകൊള്ളുന്നുവെന്നു മനസ്സിലാക്കുക. രാജാവാണ്‌ സകലദേവന്മാരുടേയും ഉറവിടം. ദേവഗണങ്ങളെല്ലാം ഒരു രാജാവിന്റെ അംശങ്ങൾമാത്രം. അതുകൊണ്ട് ബ്രാഹ്മണരേ!,  നിങ്ങൾ നമ്മോടുള്ള വൈരം മതിയാക്കുക. കർമ്മങ്ങൾകൊണ്ട് നമ്മെ ആരാധിക്കുക. സകല ബലിദാനങ്ങളും നമ്മിലർപ്പിക്കുക. ബുദ്ധിയുള്ളവരാണെങ്കിൽ, നിങ്ങളിത് മനസ്സിലാക്കും. ആദ്യഹവിർഭാഗം സ്വീകരിക്കുവാൻ യോഗ്യനായ ഒരാൾ നമ്മെ കൂടാതെ ഇവിടെ ആരുംതന്നെയില്ല.”

മൈത്രേയൻ പറഞ്ഞു: “വിദുരരേ!, ഇങ്ങനെ വിവരീതബുദ്ധിയായ വേനൻ തന്റെ പാപകർമ്മങ്ങളെക്കൊണ്ട് ധർമ്മപദത്തിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിച്ച് സകല സൌഭാഗ്യങ്ങളും വൃഥാവിലാക്കി. ആദരവോടുകൂടി ഋഷികൾ പറഞ്ഞ ഉപദേശങ്ങളൊന്നും അവന് ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞതേയില്ല. ആയതിനാൽ അവനെ അവർ സ്ഥാനഭ്രഷ്ടനാക്കി. വിദുരരേ!, താൻ ബുദ്ധിമാനാണെന്ന് സ്വയം കരുതിയ വിഢിയായ വേനൻ ഋഷികളെ അപമാനിച്ചു. അതിൽ മനംനൊന്ത ഋഷിമാർ ക്രോധാകുലരായി. ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു: “ഇവനെ ഇപ്പോൾത്തന്നെ വധിക്കുക!. ഇവൻ ഭീകരനും മഹാപാപിയുമാണ്. ഇങ്ങനെയൊരാൾ ജീവിച്ചിരുന്നാൽ ഈ ലോകംതന്നെയില്ലാതാകും. ദുർവൃത്തനായ ഇവൻ ഒരിക്കലും ഈ സിംഹാസനത്തിലിരിക്കുവാൻ യോഗ്യനല്ല. ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിനെപ്പോലും നിന്ദിക്കാൻ മടികാണിക്കാത്ത ഇവൻ വെറും നാണംകെട്ടവനാണു. അശുഭനായ ഇവനല്ലാതെ ആർക്കാണ് കരുണാമയനും സർവ്വൈശ്വര്യപ്രദായകനുമായ ഭഗവാനെ നിന്ദിക്കുവാൻ കഴിയുന്നതു?.”

കോപിഷ്ടരായ ഋഷികൾ വേനനെ വധിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഈശ്വരനിന്ദ ചെയ്ത വേനൻ സത്യത്തിൽ മരിച്ചവനു തുല്യനായിരുന്നു. യാതൊരുവിധ ആയുധവും കൂടാതെ ഹൂങ്കാരശബ്ദത്തോടുകൂടി ഋഷികൾ വേനനെ ഇല്ലാതാക്കി. അതിനുശേഷം അവരെല്ലാം തങ്ങളുടെ ആശ്രമങ്ങളിലേക്ക് പോയി. ആ സമയം, വേനന്റെ മാതാവ് സുനീത മകന്റെ മരണത്തിൽ അതീവ ദുഃഖിതയായി.  അവൾ ചില പ്രത്യേക ദ്രവ്യങ്ങൾകൊണ്ടും മന്ത്രയോഗംകൊണ്ടും വേനന്റെ മൃതശരീരം സൂക്ഷിച്ചുവയ്ക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ, പിന്നീടൊരിക്കൽ ആ ഋഷികൾ സരസ്വതീനദിയിൽ കുളികഴിഞ്ഞ് തങ്ങൾ ദിവസവും ചെയ്യാറുള്ള പൂജകൾ ചെയ്തു. തുടർന്ന്, ആ നദീതീരത്തിരുന്നുകൊണ്ട് അവർ ഭഗവദ്‌ലീലകളെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു. പിന്നീടുണ്ടായ സംസാരത്തിനിടയിൽ വേനന്റെ രാജ്യം നാഥനില്ലാതെ കിടക്കുകയാണെന്നും പ്രജകൾ അരക്ഷിതാവസ്ഥയിലാണെന്നും അവിടെ പലവിധത്തിലുള്ള കുഴപ്പങ്ങൾ സംഭവിക്കുന്നുണ്ടെന്നും അവർ മനസ്സിലാക്കി. രാജാവില്ലാത്തതിനാൽ ആ രാജ്യത്ത് കള്ളന്മാരും കൊള്ളക്കാരും പെരുകിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ പെട്ടെന്ന് സകലദിശകളിൽനിന്നും അതിശക്തം പൊടിക്കാറ്റടിക്കാൻ തുടങ്ങി. അത് പ്രജകളെ ആക്രമിക്കാനെത്തിയ കള്ളന്മാരുടേയും കൊള്ളക്കാരുടേയും പടയോട്ടത്തിൽ നിന്നുയർന്നുവന്നതായിരുന്നു. അതുകണ്ടതോടെ ആ രാജ്യത്തിന്റെ അവസ്ഥ തങ്ങൾ കരുതുന്നതിലും ഭയാനകമാണെന്ന് അവർക്ക് മനസ്സിലായി. ഭരണം നിലക്കപ്പെട്ട രാജ്യത്തിൽ നീതിന്യായവ്യവസ്ഥ ഉണ്ടാകുകയില്ല. അതുകാരണം അവിടെ കൊലയാളികളും കള്ളന്മാരും കൊള്ളക്കാരും പെരുകിവരുന്നു. വേനനെ ഇല്ലാതാക്കിയതുപോലെ തപഃശക്തിയുപയോഗിച്ച് അവർക്ക് പലതും ചെയ്യാ‍മായിരുന്നെങ്കിലും തങ്ങളുടെ ഭാഗത്തുനിന്നും ആ വിധത്തിലൊരു നീക്കം ഉചിതമല്ലെന്നു ഋഷിമാർ തീരുമാനിച്ചു. ആയതിനാൽ ആ ബഹളത്തെ അവർ എതിർക്കാൻ തുനിഞ്ഞില്ല. ബ്രാഹ്മണർ സ്വതവേ ശാന്തനും പക്ഷപാതരഹിതനുമാണെങ്കിലും നിരപരാധികളായ മനുഷ്യരുടെ ദുഃഖം കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുവാനും അവർക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെയുണ്ടായാൽ, ചോരുന്ന പാത്രത്തിലെ ജലം കാലാന്തരത്തിൽ നിശ്ശേഷം വാർന്നൊഴിഞ്ഞുപോകുന്നതുപോലെ, അവരുടെ ആത്മീയശക്തിക്ക് വ്യയം സംഭവിക്കുന്നു. പക്ഷേ എന്തുതന്നെ വന്നാലും അംഗന്റെ പരമ്പര നിന്നുപോകാൻ പാടില്ലെന്ന് അവർക്ക് നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നു. കാരണം, ആ കുലത്തിൽ ഇനിയും ഭഗവദ്ഭക്തന്മാർ ജനിക്കേണ്ടതായുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ തീരുമാനിച്ചുറച്ച ഋഷികൾ ഉടൻ‌തന്നെ ഒരു പ്രത്യേകവിധത്തിൽ വേനന്റെ മൃതദേഹത്തിൽനിന്നും അവന്റെ തുടകളെ കടയാൻ തുടങ്ങി. നിമിഷങ്ങൾക്കകം അതിൽനിന്നും വടുരൂപത്തിലുള്ള ഒരു സത്വം പ്രത്യക്ഷമായി. വേനന്റെ തുടയിൽനിന്നുണ്ടായ ആ രൂപത്തിന് ബാഹുകൻ എന്ന് ഋഷികൾ പേരിട്ടു. അതിന്റെ നിറം കാക്കയുടേതുപോലെ കറുത്തതായിരുന്നു. ശരീരത്തിലെ ഓരോ അംഗങ്ങളും വളരെ ചെറുതായിരുന്നു. പക്ഷേ, താടിയെല്ല് ക്രമാതീതമായി വലുതായും, മൂക്ക് പരന്നതായും, കണ്ണുകൾ ചുവന്നതായും, മുടി ചെമ്പിന്റെ നിറത്തിലും കാണപ്പെട്ടു. വിനയശീലവും ശാന്തസ്വഭാ‍വമുള്ളവവുമുള്ള ആ രൂപം പ്രത്യക്ഷമായ ഉടനെ ഋഷികൾക്കുമുന്നിൽ തല കുമ്പിട്ടുനിന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു: “ഹേ ഋഷിമാരേ!, അടിയനെന്താണ് നിങ്ങൾക്കായി ചെയ്യേണ്ടതു?.” ഋഷികൾ അവനോടിരിക്കുവാനാവശ്യപ്പെട്ടു. അതിനുശേഷം തങ്ങളുടെ ഉദ്ദേശം ഋഷികൾ അവനെ അറിയിച്ചു. അങ്ങനെ നൈഷാദവംശത്തിന്റെ തുടക്കക്കാരനായ നിഷദൻ ജന്മം കൊണ്ടു. ജനനത്തോടുകൂടിത്തന്നെ നിഷദൻ വേനനാൽ ചെയ്യപ്പെട്ട സകല ദുഃഷ്ക്കർമ്മങ്ങളുടേയും പരിണിതവൃത്തി ഏറ്റെടുത്തു.

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ചതുർത്ഥസ്കന്ധം  പതിനാ‍ലാമധ്യായം സമാപിച്ചു.

ഓം തത് സത്.

<<<<< >>>>> 

The story of vena

4.13 ധ്രുവപരമ്പരയുടെ വിവരണം.

ഓം

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ചതുർത്ഥസ്കന്ധം  അദ്ധ്യായം 13

(ധ്രുവപരമ്പരയുടെ വിവരണം.)

സൂതമുനി ശൌനകാദികളോടു പറഞ്ഞു: “മൈത്രേയമഹാഋഷിയിൽനിന്നും ധ്രുവന്റെ വൈകുണ്ഠപ്രാപ്തിയെക്കുറിച്ചുകേട്ട് മനസ്സുണർന്ന വിദുരർ വീണ്ടും ആദേഹത്തോടു ചോദിച്ചു: “ഹേ മഹർഷേ!, ആരായിരുന്നു ഈ പ്രചേതസ്സുകൾ? അവർ ഏത് പരമ്പരയിൽ പെട്ടവരാണ്? ആരുടെ മക്കളായിരുന്നു അവർ? മാത്രമല്ല, എവിടെവച്ചായിരുന്നു അവർ ഈ മഹായജ്ഞങ്ങളൊക്കെ അനുഷ്ഠിച്ചിരുന്നതു? മഹാത്മാവേ!, ഭഗവദ്ഭക്തന്മാരിൽ മുമ്പൻ നാരദമഹർഷിയാണെന്നാണ് ഞാൻ കേട്ടിട്ടുള്ളതു. അദ്ദേഹം ഭക്തിയുടെ പാഞ്ചരാത്രികാവിധി ചെയ്തിട്ടുള്ളവനും ഭഗവാൻ ഹരിയെ നേരിട്ട് കണ്ടിട്ടുള്ള മഹാഭാഗനുമാണല്ലോ! പ്രചേതസ്സുകൾ യജ്ഞങ്ങൾ ചെയ്തുകൊണ്ട് ഹരിയെ പ്രസാദിപ്പിക്കുമ്പോൾ നാരദർ ധ്രുവന്റെ മഹിമകളെ വർണ്ണിക്കുകയായിരുന്നു. ഹേ ബ്രാഹ്മണശ്രേഷ്ഠാ! എങ്ങനെയാണ് നാരദമഹർഷി ഭഗവാനെ വാഴ്ത്തിയതു? ആ പരമപുരുഷന്റെ എന്തെല്ലാം മഹിമകളായിരുന്നു അദ്ദേഹം അവിടെ വർണ്ണിച്ചതു?”

മഹാനായ മൈത്രേയമഹർഷി വിദുരരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി പറഞ്ഞു: “പ്രിയ വിദുരരേ!, ധ്രുവമഹാരാജാവ് രാജ്യഭാരം മകനായ ഉത്കലനെ ഏല്പിച്ച് കാട്ടിലേക്ക് പോകാനൊരുങ്ങിയപ്പോൾ ഉത്കലൻ ആ സ്ഥാനം സ്വീകരിക്കാൻ വിസമ്മതിച്ചു. ജനനം മുതൽ ഉത്കലൻ തന്നിൽ തന്നെ സംതൃപ്തനും വിഷയങ്ങളിൽ വിരക്തനുമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം സകലഭൂതങ്ങളെ പരമാത്മാവിലും തിരിച്ച് പരമാത്മാവിനെ സകലഭൂതങ്ങളിലും ദർശിച്ച സമചിത്തനായിരുന്നു. അദ്ധ്യാത്മജ്ഞാനത്തെ മുറുകെപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം സദാ നിർവ്വാണാവസ്ഥയിലായിരുന്നു ജീവിച്ചിരുന്നതു. തന്നിൽ തന്നെ രമിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം എപ്പോഴും അത്മാനന്ദം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. മാത്രമല്ല, അത് ദിനം പ്രതി വളർന്നുകൊണ്ടുമിരുന്നു. അഗ്നി സകല അശുദ്ധികളേയും നശിപ്പിച്ച് സ്വയം ശുദ്ധമായി നിലകൊള്ളുന്നതുപോലെ, ഉത്കലന്റെ ഉള്ളിലെ ഭഗവദ്ഭക്തി തന്നിലെ സകല അശുദ്ധിയേയും നശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തെ സദാ പരിശുദ്ധനാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അദ്ദേഹം സർവ്വദാ ഭഗവദ്ഭക്തിയിൽ രമിച്ചുകൊണ്ട് ഭഗവാൻ ഹരിയെ മാത്രം സേവിച്ചുകഴിഞ്ഞു.  പുറം ലോകത്തിനുമുന്നിൽ ഉത്കലൻ മടയനും അന്ധനും ബധിരനും മൂകനും ഉന്മത്തനുമായി കാണപ്പെട്ടു. ചാരത്താൽ മൂടപ്പെട്ട അഗ്നിയെപ്പോലെ അദ്ദേഹം ലോകത്തിന്റെ മുന്നിൽ ജ്വലിക്കാതെ ജ്വലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇതുകാരണം കൊട്ടാരത്തിലെ മന്ത്രിമാരും കുടുംബത്തിലെ മറ്റ് മുതിർന്ന അംഗങ്ങളും ഉത്കലനെ മന്ദബുദ്ധിയും ഭ്രാന്തനുമെന്നോണം മുദ്രകുത്തുകയും, പകരം ഭ്രാമിയുടെ പുത്രനായ വത്സരനെ യുവരാജാവായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. വത്സരന് തന്റെ വധുവായ സ്വർവീതിയിൽ പുഷ്പാർണ്ണൻ, തിഗ്മകേതു, ഇഷൻ, ഊർജ്ജൻ, വസു, ജയൻ എന്നീ നാമങ്ങളോടുകൂടി ആറു പുത്രന്മാർ ജനിചു. പുഷ്പാർണ്ണന് പ്രഭ, ദോഷാ എന്നിങ്ങനെ രണ്ട് പത്നിമാരുണ്ടായിരുന്നു. പ്രഭയിൽ അദ്ദേഹത്തിന് പ്രാതരൻ, മധ്യന്ദിനൻ, സായൻ എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് പുത്രന്മാരുമുണ്ടായി. അപ്രകാരംതന്നെ ദോഷയും പ്രദോഷൻ, നിശിതൻ, വ്യുഷ്ടൻ എന്ന നാമങ്ങളോടെ മൂന്ന് പുത്രന്മാർക്ക് ജന്മം നൽകി. അതിൽ വ്യുഷ്ടന്റെ പത്നി പുഷ്കരിണി സർവ്വതേജൻ എന്ന ശക്തിമാനായ ഒരു പുത്രനെ പ്രസവിച്ചു. സർവ്വതേജന്റെ പത്നി ആകൂതിയിൽ ചക്ഷുസൻ എന്ന ഒരു പുത്രൻ ജനിച്ചു. അദ്ദേഹമായിരുന്നു ആ മന്വന്തരാവസാനത്തിലെ ആറാം മനുവായി സ്ഥാനമേറ്റതു. ചക്ഷുസമനു തന്റെ പത്നിയായ നഡ്വലയിൽ പുരു, കുത്സൻ, ത്രിതൻ, ദ്യുംനൻ, സത്യവാൻ, ഋതൻ, വ്രതൻ, അഗ്നിസ്തോമൻ, അതിരാത്രൻ, പ്രദ്യുംനൻ, ശിബി, ഉൽമുകൻ എന്നിവർക്ക് ജന്മം നൽകി. ഈ പന്ത്രണ്ട് പുത്രന്മാരിൽ ഉൽമുകന് തന്റെ പത്നിയായ പുഷ്കരിണിയിൽ അംഗൻ, സുമനൻ, ഖ്യാതി, ക്രതു, അംഗിരൻ, ഗയൻ എന്നീ ആറ് സുപുത്രന്മാർ ജനിച്ചു. അതിൽ അംഗന് തന്റെ പത്നി സുനീതയിൽ വേനൻ എന്ന ഒരു ഉത്ബണനായ പുത്രനുണ്ടായി. ദുർവൃത്തനായ തന്റെ പുത്രന്റെ ശല്യം സഹിക്കവയ്യാതെ അംഗനെന്ന രാജർഷി തന്റെ വീടും രാജ്യവും ഉപേക്ഷിച്ച് വനത്തിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.

ഹേ വിദുരാ!, മഹർഷിമാരുടെ ശാപം എപ്പോഴും ഇടിമിന്നലുകൾ പോലെ അജ്ജയ്യമായി നിലകൊള്ളുന്നു. ശല്യം സഹിക്കാതെയായപ്പോൾ ഋഷികൾ കോപത്താൽ വേനനെ ശപിക്കുകയും വേനൻ തത്ക്ഷണം മരിച്ചുവീഴുകയും ചെയ്തു. വിദുരരേ!, വേനന്റെ മരണത്തിനുശേഷം രാജ്യം നാഥനില്ലാതെ അരക്ഷിതാവസ്ഥയി. അവിടെ അധർമ്മികളും കള്ളന്മാരും പെരുകുകയും അതുകാരണം പ്രജകൾ വിഷമത്തിലാകുകയും ചെയ്തു. ആ ദുഃർഘടാ‍വസ്ഥയിൽ ഋഷികൾ കൂടിയാലോചിച്ച് വേനന്റെ വലതുകൈ മുറിച്ചെടുത്തു ഒരു കടച്ചിൽ ദണ്ഢായി ഉപയോഗിച്ചു. അതിലൂടെ ഭഗവാൻ വിഷ്ണു പൃഥുരാജാവായി അവതരിച്ചു ഭൂമിയിൽ ധർമ്മം വീണ്ടെടുത്തു.”

അതുകേട്ടപ്പോൾ വിദുരൻ ചോദിച്ചു: “ഹേ മഹാമുനേ!, ഋഷിതുല്യനായ ഒരു രാജാവായിരുന്നല്ലോ അംഗൻ. അങ്ങനെയെങ്കിൽ അദ്ദേഹത്തിനെങ്ങനെയാണ് വേനനെപ്പോലെ ഉത്ബണനായ ഒരു പുത്രൻ ജനിച്ചതും അവന്റെ ശല്യം സഹിക്കവയ്യാതെ സകലതും ഉപേക്ഷിച്ച് പോകേണ്ടിവന്നതും? മാത്രമല്ല, മഹാജ്ഞാനികളും സഹിഷ്ണുക്കളുമായ ഋഷികൾക്ക് എങ്ങനെയാണ് വേനനെ ശപിക്കുവാനും ശിക്ഷിക്കുവാനും കഴിഞ്ഞതു? ഒരു രാജ്യത്തെ രാജാവിനെ അവിടുത്തെ പ്രജകൾക്കെങ്ങനെയാണ് അപമാനിക്കാനാവുക? ഒരുപക്ഷേ, അദ്ദേഹം ഒരു പാപകർമ്മിയാണെങ്കിൽകൂടി അത് എങ്ങെനെയാണ് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയുക? എന്ത് പറഞ്ഞാലും രാജാവ് രാജാവുതന്നെയല്ലേ? ഹേ ബ്രാഹ്മണശ്രേഷ്ഠാ!, അങ്ങ് സർവ്വജ്ഞനാണ്. ഭൂതവും ഭാവിയുമറിയുന്നവനാണ്. അവിടുത്തെ ഭക്തനായ എനിക്ക് വേനന്റെ ജന്മത്തെക്കുറിച്ചും കർമ്മത്തെക്കുറിച്ചും കൂടുതൽ അറിയുവാൻ താത്പര്യമുണ്ട്. സകലതും പറയുവാൻ അങ്ങയിൽ കൃപയുണ്ടാകണം.”

മൈത്രേയൻ പറഞ്ഞു: “പ്രിയ വിദുരരേ!, ഒരിക്കൽ അംഗൻ അശ്വമേധയാഗം നടത്തുവാൻ തീരുമാനിച്ചു. വിധിപ്രകാരമുള്ള ഒരുക്കങ്ങളെല്ലാം പൂർത്തിയാക്കിയതിനുശേഷം യാഗം ആരംഭിച്ചു. പക്ഷേ യാജ്ഞികർ എത്രകണ്ട് പരിശ്രമിച്ചിട്ടും ദേവതകളാരുംതെന്നെ യജഞവിഹിതം സ്വീകരിക്കുവാനായി അവിടെ വന്നിരുന്നില്ല. അപ്പോൾ ആ ബ്രാഹ്മണർ അംഗനോടു പറഞ്ഞു: അല്ലയോ രാജൻ!, ഞങ്ങൾ എന്തുതന്നെ ചെയ്തിട്ടും ദേവതകളാരുംതന്നെ യജ്ഞവിഹിതം കൈക്കൊള്ളാൻ ആഗതരാകുന്നില്ല. രാജാവേ!, അങ്ങ് സമാഹാരിച്ചുകൊണ്ടുവന്നിട്ടുള്ള യജ്ഞസാധനസാമഗ്രികളെല്ലാംതന്നെ ശുദ്ധമാണെന്നും, അങ്ങവയെ ശ്രദ്ധയോടും ഭക്തിയോടുമാണ് ഇവിടെ സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നും ഞങ്ങൾക്കറിയാം. ഞങ്ങൾ ഉരുക്കഴിക്കുന്ന വേദമന്ത്രങ്ങളൊന്നിലും യാതൊരു പിഴയും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. കാരണം, ഇവിടെ കൂടിയിരിക്കുന്ന സകല യാജ്ഞികരും പണ്ഢിതശ്രേഷ്ഠന്മാരാണ്. എന്നിട്ടും ദേവന്മാർ സംതൃപ്തരാകാത്തതിന്റെ കാരണം ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ല.”

മൈത്രേയൻ പറഞ്ഞു: “യാജ്ഞികരുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അംഗന് വളരെയധികം വിഷമം തോന്നി. പെട്ടെന്ന് അദ്ദേഹം തന്റെ മൌനം വെടിഞ്ഞുകൊണ്ട് യാഗശാലയിലുണ്ടായിരുന്ന ബ്രാഹ്മണരോട് ചോദിച്ചു. “ഹേ പണ്ഢിതന്മാരേ!, നാം എന്ത് തെറ്റാണ് ചെയ്തതെന്നു പറയുക. എത്ര ആവാഹിച്ചിട്ടും എന്തുകൊണ്ടാണ് ദേവന്മാർ യജ്ഞത്തിൽ പങ്കുചേരാത്തതും യജ്ഞവിഹിതം സ്വീകരിക്കാത്തതും?” അതുകേട്ടപ്പോൾ പണ്ഢിതന്മാരിൽ മുഖ്യൻ പറഞ്ഞു: “ഹേ രാജൻ!, അങ്ങയുടെ ഈ ജന്മത്തിൽ അങ്ങ് ഒരു പാപവും ചെയ്തതായി ഞങ്ങൾക്ക് കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല. എന്നാൽ കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിൽ അങ്ങ് പാപം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഇത്രയും യോഗ്യനായിട്ടും അങ്ങേയ്ക്ക് പുത്രന്മാരുണ്ടാകാതിരിക്കുന്നതു. ഞങ്ങൾ അങ്ങേയ്ക്ക് സർവ്വമംഗളങ്ങളും നേരുകയാണ്. ഇനി അവിടുന്ന് ചെയ്യേണ്ടതൊന്നുമാത്രമാണ്. ഭഗവാൻ ഹരിയെ പ്രസാദിപ്പിക്കുക. ഒരു പുത്രനുവേണ്ടി അവനോടു പ്രാർത്ഥിക്കുക. ആയതിനുവേണ്ടിയുള്ള യജ്ഞങ്ങളും അനുഷ്ഠിക്കുക. സകലയജ്ഞഭോക്താവായ അവൻ അങ്ങയുടെ പ്രാർത്ഥന കേൾക്കാതിരിക്കില്ല. തീർച്ചയായും അങ്ങേയ്ക്ക് പുത്രഭാഗ്യമുണ്ടാകും. ഒരിക്കൽ അവൻ വന്നു അങ്ങയിൽനിന്ന് യജ്ഞവിഹിതം കൈക്കൊണ്ടാൽ പിന്നെ സർവ്വദേവതകളും അവനെ പിന്തുടർന്നുകൊള്ളും.”

മൈത്രേയൻ പറഞ്ഞു: “വിദുരരേ!, അവനെ യജ്ഞംകൊണ്ട് പ്രസാദിപ്പിക്കുന്നവൻ തന്റെ ആഗ്രഹങ്ങൾ സാധ്യമാക്കുന്നുവെന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. അങ്ങനെ പുത്രലാഭാർത്ഥം അംഗരാജാവിനുവേണ്ടി അവർ സർവ്വഭൂതാശയസ്ഥിതനായ ഭഗവാ‍ൻ വിഷ്ണുവിനെ തർപ്പണം ചെയ്ത് പ്രസാദിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അർഘ്യം യാഗാഗ്നിയിലേക്ക് ഹോമിച്ചതും, പെട്ടെന്നുതന്നെ ഒരു പുരുഷൻ അമലവസ്ത്രധാരിയായി, സ്വർണ്ണമാല്യം ധരിച്ച്, കൈയ്യിൽ ഒരു സ്വർണ്ണക്കുടത്തിൽ നിറയെ പായസവുമായി പ്രത്യക്ഷനായി. അംഗൻ യാജ്ഞികരുടെ അനുവാദത്തോടെ അത് കൈകുമ്പിളിൽ വാങ്ങി മണത്തുനോക്കിയതിനുശേഷം അതിൽ കുറച്ചു തന്റെ പത്നിക്ക് പകർന്നുകൊടുത്തു. പുത്രനില്ലാതിരുന്ന രാജ്ഞി അത് സേവിച്ചതിനുശേഷം തന്റെ ഭർത്താവാൽ ഗർഭിണിയാകുകയും മാസങ്ങൾക്കുശേഷം അവർക്ക് ഒരു പുത്രൻ ജനിക്കുകയും ചെയ്തു. അവർ അവന് വേനൻ എന്ന് നാമകരണം ചെയ്തു. അവനാകട്ടെ ഭാഗികമായി അധർമ്മവശാനുവർത്തിയായിട്ടാണ് പിറന്നതു. കാരണം അവന്റെ മുത്തച്ഛൻ മൃത്യുവിന്റെ മൂർത്തരൂപമായിരുന്നു. അതുകാരണത്താൽ വേനൻ സമൂഹത്തിൽ അധർമ്മിയായി വളർന്നുവന്നു. അവൻ ദിവസവും അമ്പും വില്ലുമായി കാട്ടിലേക്ക് പോകുകയും അവിടുയുള്ള പാപം മാനുകളേയും മറ്റു മൃഗങ്ങളേയും നിഷ്കരുണം എയ്തുവീഴ്ത്തുകയും ചെയ്തു. വേനനെ കാണുന്ന മാത്രയിൽ ജനങ്ങൾ കൂകിവിളിച്ചു; ‘ദുഃഷ്ടനായ വേനൻ വരുന്നേ!... ദുഃഷ്ടനായ വേനൻ വരുന്നേ!...’ പലപ്പോഴും തന്റെകൂടെ കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മറ്റു കുട്ടികളെ, അറവുശാലയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്ന മൃഗങ്ങളെപ്പൊലെ, വേനൻ വളരെ മൃഗീയമായി കൊല്ലാൻ തുടങ്ങി. വിദുരരേ!, മകന്റെ ക്രൂരത ഏറിവന്നപ്പോൾ അംഗൻ അവനെ പലവിധത്തിലും ഉപദേശിക്കുകയും ശിക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു. അവനെ ധർമ്മത്തിന്റെ പാതയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ ആ പിതാവ് കണക്കറ്റു പരിശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ, കാര്യമുണ്ടായില്ല. സഹികെട്ട അംഗൻ ക്രൂരനായ തന്റെ മകന്റെ പ്രവൃത്തികളിൽ അതീവ ദുഃഖിതനായി. അദ്ദേഹം ചിന്തിച്ചു. ‘പുത്രരില്ലാത്തവർ എത്രകണ്ട് ഭാഗ്യവാന്മാരാണ്!. അവർ തീർച്ചയായും പോയ ജന്മങ്ങളിൽ ഭഗവാനെ ആരാധിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കണം. അങ്ങനെയാണ് അവർ അധമന്മാരായ പുത്രരിൽ നിന്നു ദുഃഖമനുഭവിക്കാതെ രക്ഷപ്പെടുന്നതു. പാപിയായ ഒരു പുത്രൻ തന്റെ പിതാവിന്റെ അഭിമാനത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു. വീട്ടിൽ പോലും അവന്റെ അധാർമ്മികമായ പ്രവൃത്തിയിൽനിന്ന് ധാരാളം അധർമ്മങ്ങളും വഴക്കുകളും ജനങ്ങൾക്കിടയിലുണ്ടാകുന്നു. അത് അവസാനമില്ലാത്ത ആകുലതയ്ക്ക് കാരണമാകുന്നു. ബുദ്ധിമാനായ ആരാണ് ഇങ്ങനെ വിലകെട്ട ഒരു പുത്രനെ ആഗ്രഹിക്കുന്നതു! ഇങ്ങനെയൊരു പുത്രൻ ഒരു ജീവനെ മായയുടെ പിടിയിലകപ്പെടുത്തുകയും വീടിനെ ദുരിതപൂർണ്ണമാക്കി മാറ്റുകയും മാത്രമേ ചെയ്യുകയുള്ളൂ.’ അപ്പോൾതന്നെ അദ്ദേഹം തിരിച്ചും ചിന്തിച്ചു. ‘ഒരുകണക്കിന് താൻ ഭാഗ്യവാനാണ്. സത്യത്തിൽ ഒരു സത്പുത്രനെക്കാൾ നല്ലത് ദുഃഷ്പുത്രൻതന്നെയാണ്. കാരണം, സത്പുത്രൻ തന്റെ പിതാവിനെ ഗൃഹാദികളിൽ തളച്ചിടുമ്പോൾ, ദുഃഷ്പുത്രനാകട്ടെ തന്റെ വീടിനെ നരകതുല്യമാക്കുകയും ബുദ്ധിമാനായ പിതാവ് അതിൽ വിരക്തനാകുകയും ചെയ്യും.’ ഇങ്ങനെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അന്നുരാത്രി അദ്ദേഹം ഉറങ്ങാതെ നേരം വെളുപ്പിച്ചു. തുടർന്ന് അംഗൻ വീടിനോട് ഉദാസീനഭാവം കൈക്കൊണ്ടു. ഒരുനാൾ രാത്രിയുടെ മധ്യയാമത്തിൽ അംഗൻ കിടക്കയിൽനിന്നെഴുന്നേറ്റ് ഉറങ്ങിക്കിടന്ന തന്റെ ഭാര്യയെ ഉപേക്ഷിച്ച് വീടുവിട്ടിറങ്ങി. അന്നു രാത്രിതന്നെ അദ്ദേഹം തന്റെ രാജ്യവും സകല സൌഭാഗ്യങ്ങളുമുപേക്ഷിച്ച് ആരും കാണാതെ കാട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.

പിറ്റേദിവസം, രാജാവ് നിസ്സംഗനായി നാടുപേക്ഷിച്ചതറിഞ്ഞ് പ്രജകളും പണ്ഢിതന്മാരും മന്ത്രിമാരും സുഹൃത്തുക്കളും പൊതുജനങ്ങളുമെല്ലാം അതീവ ദുഃഖിതരായി. കുയോഗികൾ തങ്ങളുടെയുള്ളിൽ ഈശ്വരനെ തേടുന്നതുപോലെ, അവർ ലോകം മുഴുവൻ അംഗനെ അന്വേഷിച്ചുനടന്നു. ഒടുവിൽ എങ്ങും കാണാതായപ്പോൾ അവർ ദുഃഖിതരായി തങ്ങളുടെ പട്ടണത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. ആ സമയം കൊട്ടാരത്തിൽ ഋഷികളെല്ലാം ഒത്തുകൂടിയിരിക്കുകയായിരുന്നു.  കണ്ണുനീരൊഴിക്കിക്കൊണ്ട് തൊഴുകൈകളോടെ അവർ ഋഷികൾക്കുമുന്നിൽ തങ്ങളുടെ നിസ്സഹായവസ്ഥയെ അറിയിച്ചു.

ശ്രീമദ്ഭാഗവതം ചതുർത്ഥസ്കന്ധം  പതിമൂന്നാമധ്യായം സമാപിച്ചു.

ഓം തത് സത്.

<<<<< >>>>>

            

Description of the descendants of Dhruva