10:32 ഗോപികമാർക്ക് ശ്രീകൃഷ്ണൻ പുനർദര്ശനം നൽകുന്നു

ശ്രീമദ് ഭാഗവതം - ദശമസ്കന്ധം - അദ്ധ്യായം - 32

ഗോപികമാർക്ക് ശ്രീകൃഷ്ണൻ പുനർദര്ശനം നൽകുന്നു

ശുകദേവൻ പറഞ്ഞു: ഹേ രാജാവേ, ഇപ്രകാരം ഹൃദയംഗമമായ രീതിയിൽ പാടുകയും സംസാരിക്കുകയും ചെയ്തതിനൊടുവിൽ ആ ഗോപികമാർ ഉറക്കെ കരയാൻ തുടങ്ങി. ഭഗവാൻ കൃഷ്ണനെ കാണാൻ അവർ അത്യധികം ആഗ്രഹിച്ചു. ആ സമയം, താമരപ്പൂവ് പോലുള്ള തിരുമുഖത്ത് മന്ദഹാസവുമായി ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണൻ പൊടുന്നനെ ഗോപികമാരുടെ മുൻപിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. വനമാലയണിഞ്ഞും പീതാംബരം ധരിച്ചും പ്രത്യക്ഷനായ ഭഗവാൻ, കാമദേവനെപ്പോലും മോഹിപ്പിക്കുന്ന സൗന്ദര്യമുള്ളവനായിരുന്നു. തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കൃഷ്ണൻ തിരിച്ചുവന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഗോപികമാരെല്ലാവരും പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു. കൃഷ്ണനോടുള്ള സ്നേഹം കാരണം അവരുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. തങ്ങളുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് പ്രാണൻ തിരിച്ചുവന്നതുപോലെ അവർക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു.

ഒരു ഗോപിക സന്തോഷത്തോടെ കൃഷ്ണന്റെ കരം ഗ്രഹിച്ചു. മറ്റൊരുവൾ ചന്ദനം പുരട്ടിയ കൃഷ്ണന്റെ കൈ തന്റെ തോളിൽ വച്ചു. മെലിഞ്ഞ ശരീരമുള്ള ഒരു ഗോപിക ഭഗവാൻ ചവച്ച വെറ്റില ഭക്തിപൂർവ്വം തന്റെ കൈകളിൽ വാങ്ങി. മറ്റൊരു ഗോപിക കൃഷ്ണന്റെ പാദകമലങ്ങൾ തന്റെ മാറിടത്തിൽ വച്ചു. പ്രണയകോപത്താൽ ഒരു ഗോപിക തന്റെ അധരങ്ങൾ കടിക്കുകയും പുരികങ്ങൾ ചുളിച്ചുകൊണ്ട് കൃഷ്ണനെ നോക്കുകയും ചെയ്തു. തന്റെ രൂക്ഷമായ നോട്ടം കൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തെ മുറിപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെയായിരുന്നു അവളുടെ ഭാവം. മറ്റൊരു ഗോപിക തന്റെ കണ്ണുകൾ ചിമ്മാതെ കൃഷ്ണന്റെ മുഖപത്മത്തിലേക്ക് നോക്കിനിന്നു. എത്ര നോക്കിയിട്ടും അവളുടെ ദാഹം തീർന്നില്ല; ഭഗവദ്പാദങ്ങൾ ധ്യാനിക്കുന്ന യോഗികൾക്ക് എത്ര ധ്യാനിച്ചാലും മതിവരാത്തതുപോലെയായിരുന്നു അത്. ഒരു ഗോപികയാകട്ടെ, തന്റെ കണ്ണുകളിലൂടെ ഭഗവാനെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് ആനയിച്ചു. കണ്ണുകളടച്ച്, രോമാഞ്ചത്തോടെ അവൾ ഉള്ളിൽ തന്തിരുവടിയെ ആലിംഗനം ചെയ്തു. ആത്മീയമായ ആനന്ദത്തിൽ മുഴുകിയ അവൾ ഭഗവാനെ ധ്യാനിക്കുന്ന ഒരു യോഗിയെപ്പോലെ കാണപ്പെട്ടു. തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കണ്ണനെ വീണ്ടും കണ്ടപ്പോൾ എല്ലാ ഗോപികമാരും വലിയ ഏതോ ഉത്സവത്തിലേതെന്നപോലെ ആനന്ദിച്ചു. ജ്ഞാനിയായ ഒരാളെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ സാധാരണക്കാർ തങ്ങളുടെ ദുഃഖങ്ങൾ മറക്കുന്നതുപോലെ അവർ വേർപാടിന്റെ വേദന മറന്നു. സകല ദുഃഖങ്ങളും നീങ്ങിയ ഗോപികമാരാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട ഭഗവാൻ അച്യുതൻ അതീവ തേജസ്സോടെ ശോഭിച്ചു. ഹേ രാജാവേ!, തന്റെ ആത്മീയശക്തികളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട പരമാത്മാവിനെപ്പോലെയായിരുന്നു കൃഷ്ണൻ അപ്പോൾ കാണപ്പെട്ടത്. 

സർവ്വശക്തനായ ഭഗവാൻ ഗോപികമാരെയും കൂട്ടി കാളിന്ദീനദിക്കരയിലേക്ക് പോയി. തിരമാലകളാകുന്ന കൈകൾകൊണ്ട് കാളിന്ദി അവിടെ മണൽത്തിട്ടകൾ ഒരുക്കിയിരുന്നു. വിരിഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന കുന്ദപുഷ്പങ്ങളുടെയും മന്ദാരപുഷ്പങ്ങളുടെയും സുഗന്ധം വഹിച്ചെത്തുന്ന കാറ്റ് വണ്ടുകളെ ആകർഷിച്ചു. ശരത്കാലചന്ദ്രന്റെ നിലാവ് രാത്രിയുടെ ഇരുട്ടിനെ അകറ്റിയിരുന്നു. കൃഷ്ണനെ കണ്ടതിലൂടെ ലഭിച്ച ആനന്ദം അവരുടെ ഹൃദയവേദനയെ ഇല്ലാതാക്കി. അവരുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും നിറവേറി. തങ്ങളുടെ പ്രിയസുഹൃത്തായ കൃഷ്ണന് ഇരിക്കാനായി അവർ തങ്ങളുടെ കുങ്കുമം പുരണ്ട വസ്ത്രങ്ങൾ കൊണ്ട് ഒരു ആസനം ഒരുക്കി. മഹായോഗികൾ തങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിൽ പീഠമൊരുക്കി ആരാധിക്കുന്ന പരമപുരുഷനായ കൃഷ്ണൻ, ആ ഗോപികമാരുടെ മധ്യത്തിൽ അവർ നൽകിയ ആ ആസനത്തിൽ ഇരുന്നു. മൂന്ന് ലോകങ്ങളിലെയും സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും ഐശ്വര്യത്തിന്റെയും ഇരിപ്പിടമായ അവിടുത്തെ ദിവ്യരൂപം ഗോപികമാർ ആരാധിച്ചപ്പോൾ കൂടുതൽ പ്രകാശിച്ചു. ഗോപികമാരിൽ കൃഷ്ണൻ പ്രണയാഭിലാഷങ്ങൾ ഉണർത്തിയിരുന്നു. അവർ മന്ദഹാസത്തോടെയും പുരികക്കൊടികൾ കൊണ്ടുള്ള ചലനങ്ങൾ കൊണ്ടും ഭഗവാനെ വന്ദിച്ചു. അവർ തന്തിരുവടിയുടെ കൈകളും പാദങ്ങളും തങ്ങളുടെ മടിയിൽ വെച്ച് തടവിക്കൊടുത്തു. എങ്കിലും അവരിൽ ചെറിയൊരു പരിഭവം ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു. അതിനാൽ അവർ അദ്ദേഹത്തോട് ഇപ്രകാരം ചോദിച്ചു.

ഗോപികമാർ പറഞ്ഞു: ചിലർ തങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ മാത്രമേ തിരികെ സ്നേഹിക്കൂ. മറ്റുചിലർ തങ്ങളോട് താല്പര്യമില്ലാത്തവരെയും ശത്രുതയുള്ളവരെയും പോലും സ്നേഹിക്കും. എന്നാൽ വേറെ ചിലർ ആരോടും സ്നേഹം കാണിക്കില്ല. പ്രിയപ്പെട്ട കൃഷ്ണാ, ഇതിന്റെ പൊരുൾ ഞങ്ങൾക്ക് വിശദീകരിച്ചു തന്നാലും.

ഭഗവാൻ പറഞ്ഞു: സ്വന്തം ലാഭത്തിനായിമാത്രം പരസ്പരം സ്നേഹിക്കുന്നവർ യഥാർത്ഥത്തിൽ സ്വാർത്ഥരാണ്. അവർക്കിടയിൽ യഥാർത്ഥ സൗഹൃദമില്ല, അവർ ധർമ്മം പിന്തുടരുന്നവരുമല്ല. ലാഭപ്രതീക്ഷയില്ലെങ്കിൽ അവർ സ്നേഹിക്കുകയുമില്ല. എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഗോപികമാരേ!, ചിലർ ദയയുള്ളവരായതുകൊണ്ടോ, മറ്റുള്ളവരോട്, സ്വന്തം കുട്ടികളോട് മാതാപിതാക്കൾക്കെന്നപോലെ, സ്വാഭാവികമായ വാത്സല്യം ഉള്ളതുകൊണ്ടോ മറ്റുള്ളവരെ സ്നേഹിക്കുന്നു. അങ്ങനെയുള്ളവർ തിരിച്ചു സ്നേഹിക്കാത്തവരെപ്പോലും സേവിക്കുന്നു. അവർ നിഷ്കളങ്കമായ ധർമ്മത്തിന്റെ പാത പിന്തുടരുന്ന യഥാർത്ഥ അഭ്യുദയകാംക്ഷികളാണ്. എന്നാൽ മറ്റു ചിലരുണ്ട്; അവർ ആത്മീയമായി തൃപ്തരോ ലൗകികമായി എല്ലാം നേടിയവരോ ആയിരിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ അവർ നന്ദിയില്ലാത്തവരോ ഗുരുജനങ്ങളോട് അസൂയയുള്ളവരോ ആയിരിക്കും. അങ്ങനെയുള്ളവർ തന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെപ്പോലും സ്നേഹിക്കുകയില്ല.

എന്നെ ആരാധിക്കുന്നവരെ ഞാൻ ഉടനെ തിരികെ സ്നേഹിക്കാത്തത് അഥവാ ഉടൻ അപ്രത്യക്ഷനാകുന്നത് അവരുടെ സ്നേഹവും ഭക്തിയും വർദ്ധിപ്പിക്കാനാണ്. അത് ഒരു ദരിദ്രൻ തനിക്ക് കിട്ടിയ നിധി നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ അതിനെക്കുറിച്ച് മാത്രം ചിന്തിച്ചു കഴിയുന്നതുപോലെയാണ്. നിങ്ങളും എന്നെക്കുറിച്ച് മാത്രം ചിന്തിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ അങ്ങനെ ചെയ്തത്. പ്രിയപ്പെട്ട പെൺകുട്ടികളേ, എനിക്കുവേണ്ടി നിങ്ങൾ ലോകമര്യാദകളും വേദവിധികളും ബന്ധുക്കളെയും ഉപേക്ഷിച്ചു എന്ന് മനസ്സിലാക്കി, എന്നോടുള്ള നിങ്ങളുടെ ഭക്തിയും സ്നേഹവും വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ അങ്ങനെ ചെയ്തത്. നിങ്ങളുടെ കണ്ണിൽനിന്ന് മറഞ്ഞപ്പോഴും ഞാൻ നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നത് അവസാനിപ്പിച്ചിരുന്നില്ല. അതിനാൽ പ്രിയപ്പെട്ട ഗോപികമാരേ!, എന്നോട് പരിഭവം കാണിക്കരുത്. നിങ്ങളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ സ്നേഹത്തിന് പകരമായി ബ്രഹ്മാവിന്റെ ആയുസ്സു മുഴുവൻ പരിശ്രമിച്ചാലും എനിക്ക് ഒന്നും നൽകാനാവില്ല. എന്നോടുള്ള നിങ്ങളുടെ ബന്ധം അത്രമേൽ പരിശുദ്ധമാണ്. തകർക്കാൻ പ്രയാസമായ കുടുംബബന്ധങ്ങൾ എനിക്കുവേണ്ടി നിങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ചു. അതിനാൽ നിങ്ങളുടെ മഹത്തായ പ്രവർത്തികൾ തന്നെ അതിനുള്ള പ്രതിഫലമായി ഭവിക്കട്ടെ.

ശ്രീമദ് ഭാഗവതം ദശമസ്കന്ധം മുപ്പത്തിരണ്ടാമധ്യായം സമാപിച്ചു.

ഓം തത് സത്

<<<<<  >>>>>